review
Sonic Frontiers

Sega’s mascotte gaat al een hele tijd mee. Sonic the Hedgehog werd begin jaren 90 bedacht als icoon voor de MegaDrive en als stoere tegenhanger van Nintendo’s Super Mario Bros. De gameplay draaide om het verzamelen van ringen en het verslaan van Dr. Robotnik met duizelingwekkende snelheden. De switch naar 3D heeft de blauwe egel helaas nog maar weinig goeds gedaan, want na Sonic Adventure 1 en 2 op Sega’s eigen Dreamcast zijn er eigenlijk vooral matig tot slechte games verschenen met Sonic in de hoofdrol. Positieve uitschieters waren vooral de games die teruggrepen op het 2d-tijdperk. Met Sonic Frontiers probeert Sega het tij te keren door niet langer alleen in te zetten op pure snelheid, maar door openwereld-elementen toe te voegen aan de gameplay. Is Sonic Frontiers een schot in de roos?

In deze game belanden Sonic en zijn vrienden middels een wormhole op de mysterieuze Starfall-eilanden. Daar worden Sonics vrienden gevangen gezet en is het aan Sonic zelf om ze te bevrijden en om erachter te komen welke raadsels deze eilanden herbergen, wie de mysterieuze Sage is die hem dwarszit en wat Robotniks aandeel is in het hele verhaal.

Zoals gezegd is een van de grootste vernieuwingen in Sonic Frontiers de open wereld, of eigenlijk de meerdere kleine open werelden. Elk eiland waar je op terechtkomt is een open gebied waar je allerlei dingen kunt doen. Het hoofddoel is het verzamelen van de Chaos-smaragden, waarvoor je verschillende doelen moet halen om ze te ontgrendelen. Met alles dat je doet kun je sleutels verdienen en elke diamant vereist een bepaald aantal sleutels. Hier laat de game ook zien dat er goed is nagedacht over het openwereld-concept en je krijgt als speler de vrijheid om te kiezen wat je wilt doen.

Je kunt het bijvoorbeeld op gaan nemen tegen de vele vijanden in het spel. Veel van hen zijn klein, maar elk eiland heeft ook een aantal gigantische vijanden die een specifieke aanpak vereisen. Die gevechten doen denken aan bijvoorbeeld Shadow of the Colossus, waarbij je tijdens de gevechten bovenop je tegenstander moet zien te geraken om echt schade aan te kunnen richten. Die gevechten zijn enorm tof en het voelt machtig als je zo’n gigant hebt omgelegd.

Het vechtsysteem is ook redelijk uitgebreid. Je begint nog vrij eenvoudig met alleen een “homing attack” waarbij je automatisch op een vijand in je vizier knalt, maar al gauw wordt dit uitgebreid met ontwijken en complexere combo’s. Die kun je verdienen met voorwerpen die je vindt op het eiland en die je in een kleine skill tree kunt besteden. Daarnaast zijn ook verschillende statistieken van Sonic te upgraden, zoals verdediging en snelheid. Hoewel niet bijzonder uitgebreid, zorgt het wel voor een verdieping in de gameplay en een motivatie om je te storen op het verkennen van de eilanden en het aangaan van gevechten.

Heb je geen zin om te vechten, dan kun je ook altijd bezig om de vele mysteries op de eilanden op te lossen. Je komt enorm veel kleine puzzels tegen die je helpen om de volledige kaart van het eiland te ontgrendelen. De puzzels zijn over het algemeen niet zo lastig, maar wel een welkome afwisseling.

De belangrijkste manier om sleutels te verdienen is echter nog wel de klassieke Sonic-manier. Als een malle door specifieke levels knallen die je kunt bereiken middels de portalen in de open wereld. Je wordt dan naar Cyberspace getransporteerd waarin je getrakteerd wordt op een traditioneel 3D Sonic-level waarbij je ringen verzamelt en al platformend zo snel mogelijk van start naar finish gaat.

Per level heb je een viertal doelen: je moet het level halen, vijf rode ringen zien te vinden, eindigen met een x aantal ringen en binnen een bepaalde tijd klaar zijn. Elk doel staat voor een sleutel en voltooi je ze allemaal, dan krijg je een paar extra sleutels. Sonic Team heeft de fijne keuze gemaakt dat je alle doelen afzonderlijk kunt halen. Je kunt je dus eerst op een normaal tempo focussen op het vinden van de ringen om een beurt later te proberen om het snelheidsdoel te halen. Het zorgt voor een natuurlijke manier om hetzelfde level meerdere keren te spelen. De levels variëren wat in kwaliteit, maar doordat er zoveel te doen is op de eilanden, stoort het geen moment dat er wat mindere varianten tussen zitten.

Qua verhaalvertelling blijft Frontiers wel een redelijk traditionele Sonic-game. Natuurlijk is er het extra mysterie van de Starfall-eilanden, maar het is niet zo dat je hier tijdens het spelen constant mee bezig bent. Sterker nog, we moesten ons af en toe bedwingen om de verschillende tussenfilmpjes niet door te spoelen, omdat we weer verder wilden met verkennen. Problematisch is dat je af en toe een stuk of drie filmpjes achter elkaar krijgt die je apart van elkaar moet activeren door drie keer hetzelfde personage op te zoeken op verschillende plekken en daarna op vierkantje te drukken van onze PlayStation-controller. Dat is storend en Sonic Team had er goed aan gedaan om hier bijvoorbeeld wat missies tussen te stoppen om zo de verdeling beter te maken.

Als we kijken naar de technische prestaties, dan ervaren we een mengelmoesje. Gelukkig zijn er praktisch geen bugs of glitches te bekennen, maar grafisch valt het toch wel erg tegen. Zo kennen de eilanden een bijna absurde pop-in, waarbij elementen soms pas vlak voor je neus zichtbaar worden. Dat is erg storend en we vragen ons dan ook af waarom het nodig is. Zo bijzonder oogt de game niet, dus een echte reden lijkt er niet voor te zijn. Daar komt nog bij dat we regelmatig lage resolutie textures zien. We speelden het spel op een PlayStation 5, maar gevoelsmatig zaten we af en toe naar een Switch-game te kijken.

Als we Sonic Frontiers als geheel beoordelen, dan zien we een uitstekende eerste poging om open wereld-elementen toe te voegen aan de Sonic-formule. Er is enorm veel te doen op de eilanden en je kunt alles in je eigen tempo doen. Variatie is wat dat betreft het toverwoord dat het meest van toepassing is op deze game. Wel is er ook nog genoeg aan te merken en het voornaamste is dat alles nog niet echt als een coherent geheel voelt. Het voelt alsof Sonic Team een hoop goede ideeën heeft gehad en die is vergeten in de blender te gooien om ze tot een geheel te maken.

Dat neemt niet weg dat je enorm veel plezier kunt hebben met Sonic Frontiers. De verschillende gameplayelementen werken individueel prima en zijn ook tof om te doen. Ook qua content ben je echt wel even zoet voor je alle eilanden volledig hebt doorgrond. Wat dat betreft is dit de leukste 3D Sonic sinds Sonic Adventure 2!

Wij speelden de PlayStation 5-versie van Sonic Frontiers voor deze review. De game is daarnaast verkrijgbaar voor Xbox Series X|S, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.