review
God of War Ragnarök

God of War heeft in 2018 veel stof doen opwaaien. Het was de eerste hoofdgame sinds God of War III in 2010 (als je de prequel Ascension uit 2013 dan even niet meetelt) en was ongelooflijk goed ontvangen door een gigantisch publiek. Het is dan ook niet overdreven als we zeggen dat de gamewereld gespannen zit te wachten op het verschijnen van God of War Ragnarök op 9 november. De verwachtingen zijn immens. Wij hebben de game al voor je uitgespeeld en kunnen je vertellen: alle verwachtingen worden overtroffen.

Een kleine disclaimer voordat we beginnen: wij zijn van mening dat deze game vol met mooie verrassingen zit, zowel qua gameplay als qua verhaal. Het is zonde als je een boel van deze verrassingen al zou weten voordat je aan de game begint. Daarom zullen we onze review volledig spoilervrij houden, maar dit betekent dat we minder voorbeelden kunnen gebruiken. We gaan er echter wel vanuit dat je de vorige game hebt gespeeld en daarvan zullen wel spoilers voorkomen.

God of War Ragnarök begint ietsjes na het einde van de vorige game. Baldur is aan het einde van de vorige game gedood door Kratos en Atreus en inmiddels is Fimbulwinter al even aan de gang. Het mooie bos waar we het eerste deel in beginnen, is nu volledig besneeuwd door deze prelude van de Ragnarok, het Germaanse einde van de wereld. Alhoewel Kratos volledig tevreden is om zoveel mogelijk thuis te blijven en Atreus veilig te houden, begint zijn zoon steeds meer vragen te stellen, vragen waar Kratos geen antwoord op heeft. Wat betekent het dat hij Loki is, wat is zijn noodlot en wat had zijn moeder voor hem in petto? Zodoende is het strenge vaderschap van Kratos niet opgewassen tegen de nieuwsgierige geest van Atreus en belanden de twee op avontuur om Ragnarok tegen te houden, Odin te bevechten en antwoord te krijgen op alle vragen van Atreus.

Het is lastig om precies te zeggen waar het door komt, maar al tijdens de eerste gevechten is duidelijk dat God of War Ragnarök hard heeft gewerkt aan de combat. Het is duidelijk dat de combat volledig gebaseerd is op die van het vorige deel, maar Kratos beweegt soepeler en combo’s voelen beter, aanvallen van monsters zijn makkelijker te zien en je hebt een skill tree om nieuwe vaardigheden mee te ontgrendelen. Met name later in het spel kan je echt monsterachtige combo’s maken die zo in een Devil May Cry of Bayonetta hadden gepast. Ook fijn is dat het vechten veel gevarieerder is dan voorheen. Dit komt deels doordat je nu vanaf het begin zowel de Leviathan Axe als de Blades of Chaos tot je beschikking hebt, maar ook doordat er een paar geweldige toevoegingen in Ragnarök zitten die we niet gaan verklappen. Neem in ieder geval van ons aan dat het ervoor zorgt dat gevechten nooit monotoon aanvoelen en de gameplay altijd fris en vernieuwend is.

Alhoewel de combat fantastisch is, is het het verhaal waarin God of War Ragnarök uitblinkt tot een meesterwerk. Zonder in de details van het verhaal zelf te duiken, willen we in ieder geval melden dat het verhaal van Ragnarök dapper en emotioneel is. Waar we er al vlagen van zagen in 2018, wordt Kratos nu weer enorm op de proef gesteld als vader en dat levert mooie momenten op waarbij het regelmatig lastig is om de boel droog te houden.

We hebben overigens nog nooit zoveel moeite gehad om een game weg te leggen om ook maar even een glas water te gaan pakken. Dit komt omdat je het gevoel hebt dat je steeds op sleeptouw wordt genomen door een avontuur. Er zijn een drietal dingen die hierbij helpen.

Allereerst zijn de personages geweldig goed geschreven en geacteerd. Op misschien één of twee personages na die eventjes voorkomen en daarna nooit meer ziet, heeft iedereen in de game een rijke achtergrond en een interessante drijfveer. Het is geloofwaardig dat ze allemaal hun eigen redenen en doelen hebben om te doen wat ze doen. Hierdoor leef je niet alleen enorm met ze mee, maar ben je ook veel meer betrokken bij elk woord dat ze uitspreken: het heeft namelijk zoveel context en daarmee zoveel meer impact. Extra lof gaat naar Richard Schiff, die Odin op weergaloze manier vertolkt.

Ten tweede is er het camerawerk. Nu klinkt dit als een raar aspect om uit te lichten bij een game, maar het is vitaal voor hoe je het verhaal van God of War beleeft. Als je van een stuk gameplay naar een cutscene (dialoog) gaat, dan verandert de camera niet opeens naar een andere invalshoek, maar de camera “loopt” door de kamer met een enkele cameraman. Waarom maakt dit uit? Hierdoor is het een realistisch oogpunt voor jou als toeschouwer, het is hoe jij het zou zien en volgen als je daar in de kamer erbij stond. Het heeft een natuurlijk effect dat je het gevoel geeft dat je samen met Kratos en Atreus midden in dit avontuur zit.

Tot slot is er nog het feit dat Sony Santa Monica met dit deel meester is geworden van het gebruiken van metgezellen om stukken van het verhaal te vertellen buiten cutscenes. Elke keer als er even geen gevecht is en je van A naar B loopt, zal Kratos, Atreus, Mimir of iemand anders wel wat vertellen of met elkaar in gesprek gaan. Waar dit in God of War (2018) nog aanvoelde als veel opvulling, is het ditmaal bijna allemaal direct relevant voor het verhaal of voor de verdere ontwikkeling van personages. Dit maakt de gameplay van de game een stuk minder intens, op een positieve manier, want je krijgt steeds een adempauze met wat stukjes verhaal tussen alle gevechten door. Ook zorgt het ervoor dat je nooit te lang zonder nieuwe informatie met betrekking tot het verhaal of de wereld komt te zitten en hierdoor is het zo lastig om je controller weg te leggen: je krijgt continu nieuwe, interessante dingen te horen over deze prachtig gemaakte wereld. Er is altijd wel iets interessants aan de hand en dat zo’n twintig tot dertig uur lang.

Als je door het verhaal loopt, krijg je regelmatig eindbazen om te bevechten. Dit zijn er niet zoveel als in een Elden Ring en ze zijn ook absoluut niet zo lastig, maar dat maakt niet uit. Ze hebben in God of War namelijk ook een andere functie: ze zijn onderdeel van het verhaal. Eindbaasgevechten zijn nog steeds intens en met name episch door de context van de wereld. Op lastigere moeilijkheidsgraden zijn ze zeker pittig genoeg dat je de aanvallen van de vijand goed moet leren en dat je ook even best trots bent na het gevecht. Mocht dat niet je ding zijn, dan kan je het spel lekker op een makkelijkere stand zetten.

Ook grafisch is de game weer flink opgepoetst ten opzichte van zijn voorganger. Het heeft niet zulke spectaculaire gebieden als een Horizon Forbidden West, maar het doet kleine omgevingen heel goed. Denk aan hallen of mijnschachten met prachtig lichtinval, gruwelijke veldslagen et cetera. Dit gepaard met de muziek van Bear McCreary zorgt voor een schitterende wereld. Nog een tip: speel deze game met een goede geluidsinstallatie of een lekkere koptelefoon en zet het geluid hard, de soundtrack tilt de bijzondere momenten van het spel naar een hoger niveau.

Als kers op de taart is er ook nog veel te doen naast het hoofdverhaal. Er zijn behoorlijk grote optionele quests die je kan doen, die meestal gepaard gaan met een nieuw gebied en een eigen stuk verhaal. Je hebt weer een boel optionele eindbazen om te verslaan en uitdagingen om te voltooien. Als je je alleen richt op het hoofdverhaal ben je met twintig uur klaar, maar er wacht daarnaast dus nog veel meer speelplezier op je, al helemaal als je de game ook nog op een van de moeilijkere niveaus speelt.

God of War Ragnarök is een meesterlijk vervolg op een al briljante game. Personages worden beter uitgediept, de gameplay is op alle punten verbeterd en uitgebreid, de game is mooier en het verhaal pakt je vast van de eerste tot de laatste minuut. We kunnen geen gamer bedenken voor wie het geen geweldig avontuur zou zijn, dus haal de game alsjeblieft in huis op 9 november.

God of War Ragnarök verschijnt 9 november voor de PlayStation 4 en 5. Voor deze review is de game gespeeld op de PlayStation 5.