review
A Plague Tale: Requiem

In A Plague Tale: Innocence maakten we kennis met Amicia en Hugo, die in het Frankrijk van de veertiende eeuw tegenover de inquisitie en een rattenplaag moesten zien te overleven. Na het verslaan van de leider van deze organisatie leek het eind goed, al goed te zijn voor het duo. Maar gelukkig voor ons besloot ontwikkelaar Asobo Studio een vervolg te maken. In A Plague Tale: Requiem ondergaan Amicia en Hugo weer een nieuwe overlevingstocht.

Nu de Macula, de erfelijke ziekte die door Hugo’s aderen stroomt, onderdrukt is, kunnen Amicia, Hugo, hun moeder Beatrice en Lucas, alchemie-leerling en metgezel uit het vorige avontuur,  genieten van de rust. Helaas voor hen is deze rust slechts van tijdelijke aard wanneer de Macula zich weer aan de oppervlakte toont. Er zit weer niets anders op dan te vluchten. Moeder Beatrice wil graag naar Marseille, waar de Magisters van de Order haar zoon kunnen helpen. Hugo zelf droomt van een mysterieus eiland, die in zijn beleving bestaat uit twee ’tanden’, een prachtige vogel, een boom en een vijver met genezend water dat hem van de vloek afhelpt. Amicia moet een keuze maken en kiest voor haar broertje. Het duo zal een nieuw, emotioneel avontuur beleven, waarin frustratie, boosheid, verwondering en teleurstelling elkaar afwisselen, maar waar ook een vleugje hoop te bespeuren is.

Voor A Plague Tale: Requiem heeft Asobo Studio zich volledig kunnen focussen op de huidige generatie consoles en pc en dat is goed te zien. De ontwikkelaar toont ons grootse en indrukwekkende set-pieces en een breder kleurenpallet dat niet meer bestaat uit alleen maar zwart-, grijs- en bruintinten. Nog steeds behoudt Requiem de duistere en grimmige sfeer die past bij het verhaal, maar het toont ook meer vrolijke momenten, waar Amicia en Hugo even hun zorgen kunnen vergeten en genieten van de prachtige vergezichten. Het symboliseert de hoop die het duo heeft op het vinden van een geneesmiddel.

De extra rekenkracht die de PlayStation 5 en Xbox Series X hebben tegenover de vorige generatie consoles, zien we ook terug in de hoeveelheid ratten die soms op je scherm krioelen. Op sommige momenten lijkt het alsof een vrachtschip vol met deze knaagdieren over het level wordt leeggekieperd. Het maakt deze toch al imposante set-pieces nóg indrukwekkender.

Helaas komt dit alles wel met een prijs. Net als A Plague Tale: Innocence, draait ook Requiem om de emotionele beleving in de worsteling die Amicia en Hugo meemaken om te overleven. De stemacteurs leveren opnieuw puik werk af, maar helaas zijn de emoties niet echt af te lezen in de gezichtsuitdrukkingen en de mimiek van de personages. Uitgever Focus Entertainment heeft ongetwijfeld een groter budget vrijgemaakt voor Asobo Studio om A Plague Tale: Requiem te maken, maar het blijft een AA-project. Het kan logischerwijs niet wedijveren met bijvoorbeeld een Triple-A-game als The Last of Us Part 2, waardoor de ontwikkelaar toch bepaalde restricties in hun keuzes heeft moeten maken. Het is jammer, want de rest van de game ziet er gewoon erg goed uit en ook het verhaal en de dialogen zijn erg goed uitgewerkt.

Terug naar de game en dan specifiek de gameplay. In Requiem doe je nog steeds veelal hetzelfde: vijanden vermijden of afleiden, maar het biedt wel een aantal nieuwe en bovenal meer mogelijkheden voor Amicia. Vooral de confrontaties met soldaten kennen wat verbetering. Het strijdveld is wat weidser in opzet, waardoor je uit meer routes kunt kiezen naar je doel (meestal een deur om naar het volgende gebied in het level te gaan). Naast de gebruikelijke methodes om ze af te leiden of geruisloos te passeren (zoals steentjes gooien of door hoog gras kruipen), kunnen Amicia en Hugo nu ook onder tafels en karren tijgeren om even te schuilen. Mocht het onverhoopt tot een directe confrontatie leiden, heeft Amicia ook meer opties gekregen om haarzelf te verdedigen. Je kunt een aanval counteren om de vijand even te verwarren en daardoor snel weg te kruipen om weer geruisloos je weg te vervolgen. Ook kun je kleine messen in het level vinden waarmee je een soldaat kunt doden. Zelfs vanuit stealth kan Amicia nu vijanden doden, maar alleen als ze geen helm of zwaar pantser dragen. Later zal ze ook een kruisboog kunnen hanteren.

Ook alchemie is een tikkeltje uitgebreider qua opties. Met Tar is er een nieuw goedje bijgekomen. Dit brandbaar spul kan op de grond gegooid worden, waarna je er een Ignifier op kan gooien om een soort napalmachtige vuurgolf te creëren die ratten wegvaagt en soldaten in de fik steekt. Let er wel op dat je zelf ook kwetsbaar bent voor het vuur. De bestaande opties, zoals de Ignifier, Extinguis en Odoris zijn ook weer aanwezig en je kunt nu ook potten en de pijlen van het kruisboog in combinatie met alchemie gebruiken voor extra mogelijkheden.

Wat betreft upgrades is er weinig veranderd in A Plague Tale: Requiem. Je zal nog steeds werkbanken moeten vinden om verbeteringen aan je handkatapult, alchemie en kruisboog te maken of de hoeveelheid materialen die je bij je kunt dragen verhogen. Wat wel veranderd is, is dat je geen ingrediënten meer nodig hebt om upgrades uit voeren. In plaats daarvan heb je naast de Tools alleen ‘Pieces’ nodig. Deze vind je, net als de ingrediënten, vooral in kisten en af en toe op planken in huizen of naast het levenloze lichaam van een soldaat. Het scheelt een slok op een borrel dat je niet langer hoeft na te denken of je een upgrade wilt uitvoeren of dat je je ingrediënten wilt bewaren omdat je wellicht wat extra’s nodig hebt om genoeg alchemie-goedjes te maken.

Nieuw in dit spel zijn skills. Deze vaardigheden worden in drie groepen verdeeld: Prudence (al sluipend geruisloos langs vijanden gaan), Aggressive (confrontaties met soldaten aangaan en ze doden) en Opportunism (alchemie en de diverse objecten in het spel in je voordeel gebruiken). Afhankelijk van hoe jij speelt, zal een voortgangsbalk bij elke groep zich vullen en uiteindelijk een aantal vaardigheden kunnen ontgrendelen. Zo kan Amicia zich bijvoorbeeld sneller voortbewegen als ze gehurkt langs vijanden sluipt, kan ze een soldaat in een vuurkolf of richting een kluit ratten duwen of bemachtigt ze een extra alchemie-goedje wanneer ze deze maakt.

Soldaten zijn trouwens een stuk slimmer geworden. Mochten ze een gedode kameraad vinden, dan zullen ze hun zoektocht naar de indringers niet meer staken en dus ook niet meer hun normale patrouillepatroon hervatten. Ook zullen ze medesoldaten die een stukje verderop staan en nog van niets weten, erop attent maken dat er indringers zijn. Het maakt deze confrontaties een stuk uitdagender. In tegenstelling tot zijn voorganger, kun je in A Plague Tale: Requiem kiezen uit verschillende moeilijkheidsgraden. Mochten de confrontaties op de normale moeilijkheidsgraad iets te lastig zijn, dan kun je overschakelen naar het iets makkelijkere Story-modus. Vijanden zullen je dan minder snel opmerken wanneer je je in hun gezichtsveld bevindt.

Ook de ratten zijn slimmer geworden. Ze kunnen nu via doeken en netten naar boven klimmen en ze zullen ook niet allemaal meer richting de plek rennen waar jij een Odoris hebt gegooid. Je zal wat meer moeten nadenken hoe je langs een horde van deze knaagdieren komt. Doordat de Macula zich in een nieuwe fase bevindt, heeft Hugo een diepere connectie met de ratten. Hij kan nu dan ook een groepje van deze knabbelende plaag overnemen en controleren. Via deze manier zou je ook een aantal soldaten kunnen doden, al kan Hugo zijn nieuwe kracht niet oneindig gebruiken. Met elke overname zal zijn stresslevel omhoog gaan.

Naast al het moois, heeft A Plaque Tale: Requiem een paar kleine technische minpuntjes. Behoudens de confrontaties met soldaten, heb je in dit vervolg opnieuw weinig bewegingsvrijheid. Het blijft veelal lineair van A naar B bewegen, waarbij hele kleine obstakels nog steeds een belemmering voor Amicia en Hugo zijn. Je moet dus nog steeds om bijvoorbeeld een hark of een tak van een boom heen lopen en kunt alleen op bepaalde plekken naar boven klauteren of naar beneden springen. Het voelt een beetje tegenstrijdig tegenover de vooruitgang die Asobo Studio heeft geboekt bij de rest van het spel. Al moeten we zeggen dat de ontwikkelaar ook laat zien dat het weldegelijk een wat meer open gebied kan creëren. Wanneer je eenmaal op dat mysterieuze eiland uit Hugo’s dromen arriveert, krijg je op een gegeven moment de vrijheid om het eiland te verkennen. Samen met Sophia, zij is een van de nieuwe metgezellen die Amicia en Hugo helpt in hun zoektocht naar een geneesmiddel, ontdek je de blijdschap bij de bewoners, kom je windmolens tegen en beklimt het drietal een toren. Dit gaat vergezeld met leuke conversaties tussen de drie. Het is een welkome afwisseling met de veelal lineaire levels.

Terug naar de minpuntjes. Zo heeft de camera het best lastig in nauwe ruimtes of wanneer een object zich in het pad van de camera bevindt. Ook haperde de framerate heel af en toe wanneer er een gedeelte van het level op de achtergrond werd ingeladen. Het zijn veelal kleine dingetjes en voelden eigenlijk nooit echt storend aan.

Onderaan de streep moeten we zeggen dat we behoorlijk onder de indruk zijn van wat de ontwikkelaar op de mat legt. De graphics zijn flink verbeterd, set-pieces zijn imposant en het uitgebreide kleurenpallet zorgt voor nog meer sfeer. Qua gameplay is het allemaal iets uitgebreider, maar komt nog steeds op hetzelfde neer. A Plague Tale: Requiem is dan ook een lineair singleplayer-avontuur dat het vooral van het intrigerende, emotionele verhaal en de combinatie van een grimmige setting met momenten van hoop en vreugde moet hebben. Dat die emoties dan niet goed vertaald worden naar de mimiek van de personages, zal waarschijnlijk meer door het budget komen dan dat het een tekortkoming van de ontwikkelaar is.

A Plague Tale: Requiem is voor deze review gespeeld op de Xbox Series. De game is vanaf morgen verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc, en zal dan tevens speelbaar zijn via Xbox Game Pass.