review
The Last Hero of Nostalgaia

In The Last Hero of Nostalgaia gaan we een verraderlijk avontuur tegemoet terwijl we de nostalgie van vroeger induiken. Lees hier in onze review wat we van deze trip down memorylane vinden.

Op het eerste oog is The Last Hero of Nostalgaia een Souls-like met dezelfde soort moeilijkheid en een systeem dat je je lichaam moet terugvinden als je af bent om je spullen terug te krijgen. Daarbij voegt het een dikke laag knipogen toe naar nostalgische belevingen van videogames. Je moet dus nog steeds afwegen of je een vijand aanvalt of toch defensief blijft terwijl je sterft en het opnieuw probeert.

Aan het begin kies je een klasse, gebaseerd op de klassiekers zoals dief, vechter, tovenaar, enzovoort. In de kern verschillen deze een beetje doordat de basis om op de bouwen anders is, want een tovenaar kan minder hard slaan dan bijvoorbeeld een vechter, al heeft de tovenaar meer ‘source’, zoals de magie uit deze wereld heet. Ook beginnen ze elk met een ander wapen, al maakt dat vrij kort na het begin al niet meer uit omdat je genoeg andere wapens vindt.

De wereld van The Last Hero of Nostalgaia biedt een mix van pixels en 3D-omgevingen waarbij je verschillende vijanden tegenkomt. Van simpele dieven en ridders tot goblins die veranderen in kartonnen dieren om zich te verstoppen. Nergens leken de monsters oprecht indrukwekkend op een enkele baas na. Deze combinatie van uiterlijk komt ook terug bij het personage. Zo is de uitrusting soms wat flets, tot je ze naar een bepaald gebied meeneemt en ze beginnen te veranderen in de echte versies. Zo kan een platte grijze bijl ineens een metalen uitstraling krijgen of verandert een kartonnen bepantsering ineens in een mooi vormgegeven lederen set. Ook beginnen we het spel als stick-figure, maar krijgen we dus later steeds meer een echt helden-uiterlijk.

De grote charme van de game ligt vooral in de flauwe humor en knipogen naar andere games. Zo zijn de verbindende paden tussen werelden een soort kantoorcomplex vol motivatie-posters en kantines voor monsters, iets dat je vaak gaat zien omdat er helaas geen manier is om snel tussen werelden te reizen. Daarbij is er de verteller die regelmatig de vierde muur breekt en grapjes maakt. Al met al leuk, maar inhoudelijk verandert dat weinig aan de game zelf.

Tijdens de reis in Nostalgaia doet het spel helaas niks bijzonders, waardoor je hoofdzakelijk hetzelfde aan het doen bent terwijl je de ene na de andere knipoog naar nostalgie beleeft. Dat zorgt ervoor dat we de game grotendeels met een glimlach speelden, maar dat kwam niet echt door de gameplay. De wapens ogen ook allemaal anders, maar zijn in de praktijk vrijwel het zelfde met een vergelijkbare speciale aanval. Zodoende voelt het allemaal wat middelmatig.

Dat maakt dat The Last Hero of Nostalgaia vooral op nostalgie leunt en dat dat de game wel leuk maakt. Verder is de game inhoudelijk oppervlakkig en doet niks bijzonders. Het is in de kern een Souls-like, wat verder prima wegspeelt, maar de kracht zit vooral in de humor en knipogen naar retrogames. Zodoende wordt deze game snel vergeten na een paar keer spelen helaas.

The Last Hero of Nostalgaia is voor deze review gespeeld op de pc. Het spel is ook verkrijgbaar voor de Xbox One/Series X|S.