review
Steelrising

Soulslikes (games geïnspireerd op Dark Souls) zijn erg veelvoorkomend geworden, al helemaal als we kijken naar de indie-markt en de AA-markt (de markt tussen indie en AAA in, dus middelgrote games). We hebben alles gezien van 2D-soulslikes tot shooter-soulslikes in de ruimte, Anime-soulslikes en ga zo maar door. Een paar daarvan zijn enorm vermakelijk geweest, zoals Code Vein en The Surge 2, maar een veel groter aantal soulslikes zijn van een stuk mindere kwaliteit. Steelrising is de nieuwste game die een poging waagt en wij zijn ermee aan de slag gegaan.

Steelrising is afkomstig van de studio Spiders, die we kennen van GreedFall. Niet alleen is de studio bezig met GreedFall 2, maar ook hebben ze nu een heuse soulslike gemaakt.

Steelrising begint verhaaltechnisch vrij intens. We zien dat Marie Antoinette opgesloten is door Lodewijk XVI en Parijs staat letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam. De koning heeft een leger van automata, intelligente robots, gemaakt en de koningin vertrouwd dat niet helemaal. Wij spelen als Aegis, de enige robot die om de een of andere reden niet vijandelijk tegenover Marie Antoinette is en ze stuurt ons op een missie om erachter te komen wat er aan de hand is en de koning te stoppen. Gedurende de game hangt het gevoel van mysterie en soms afkeer goed in de lucht, waardoor het verhaal je blijft motiveren om door te spelen om achter de waarheid te komen en de boel op te lossen.

Zodoende gaan we op pad en vinden we onze eerste vijandelijke automata op weg naar Parijs. Het vechten is herkenbaar voor iedereen die ooit een soulslike gespeeld heeft. Je kan aanvallen met R1, of R2 ingedrukt houden voor sterkere, langzamere aanvallen. Je kan ontwijken en je kan voorwerpen gebruiken, zoals in dit geval olie om jezelf weer te repareren. Jammer is hierbij dat het allemaal wat stroefjes aanvoelt. Springen en ontwijken voelt best raar en ook aanvallen voelt gewoon net niet zo soepel als bij de toppers van het genre. We weten niet of dit expres gedaan is om het idee dat je als een robot speelt te versterken, maar dat lijkt ons stug.

De eerste paar eindbazen van het spel zijn behoorlijk eenvoudig, waardoor je niet continu op het puntje van je stoel zit zoals bij bijvoorbeeld Elden Ring wel het geval is. Later wordt dit wat beter, maar het haalt bij lange na niet het niveau van eindbazen uit FromSoftware-games, of zelfs uit Code Vein of The Surge 2.

Opvallend aan Steelrising is hoe het ontdekken van gebieden redelijk vrij aanvoelt vergeleken met andere games van het genre. Je kan over muren springen en allerlei middelen vinden om op nieuwe plekken te komen. Denk aan het doen van een extra sprong in de lucht, een ‘grappling hook’ om op hoge plekken te komen of iets om muren te breken. Toch hebben we een vergelijkbaar punt van kritiek als we met GreedFall hadden: de levels zijn erg nauw en komen daardoor wat levenloos over. Nu past dit beter bij Parijs dan bij een nieuwe, onontdekte wereld, maar toch is het jammer.  Zo begint het spel in de fraaie tuinen van (we nemen aan) Versailles. Het ziet er mooi uit en zet een heerlijk sfeertje neer, maar vervolgens volg je maar wat smalle paden en liggen veel dingen achter hekken waar je nooit bij kan komen. Loop je langs een huisje of een schuurtje, dan kan je ervan uitgaan dat die niet open te maken is. Het is niet rampzalig, maar het zorgt er net voor dat de wereld niet al te levendig aanvoelt.

Hoe verder we komen in het spel, hoe meer een specifiek voordeel van Steelrising op begint te vallen: het is behoorlijk makkelijk om met hele andere wapens te spelen. Waar je in Elden Ring vaak een specifieke ‘build’ speelt, een combinatie van bepaalde statistieken die je sterker maken en je uitrusting, kan je in Steelrising er makkelijker mee weg komen om allerlei verschillende dingen uit te proberen. Dit in combinatie met de ontdekkingsmogelijkheden die we eerder noemden, zorgt ervoor dat qua gameplay het spel toch vrij aanvoelt, ondanks de benauwde gebieden.

Ook moet even genoemd worden dat het spel een prima poging doet om het genre makkelijker te maken voor nieuwkomers. Je hebt een aantal instellingen om verschillende elementen te veranderen. Zo kan je vijanden wat minder gevaarlijk maken of kan je minder bestraft worden als je herhaaldelijk doodgaat. Het is een mooie toevoeging die de game voor de veteraan niet minder maakt, maar de nieuwkomer misschien over de streep weet te trekken.

Op pc hadden wij met een aardige monster-pc toch grote problemen met de performance van de game. Waar we alle moderne games op erg hoge settings met een lekker hoge en stabiele framerate kunnen spelen, hadden we bij Steelrising regelmatig moeite om de 60fps aan te tikken. Een kleine disclaimer: dit kan een ongelukkige combinatie zijn van software en hardware en hoeft niet per se de fout van de ontwikkelaar te zijn, maar voor het geval dat wel zo is, toch een waarschuwing.

Al met al is Steelrising een degelijke soulslike, maar we waren er snel op uitgekeken. De gebieden lijken, op de introductie na, voor een groot deel erg op elkaar en zo ook de robotvijanden. Het vechten is prima, maar minder dan je gewend bent van het genre. Positieve uitblinker is het sfeertje dat het spel op narratief vlak krijgt, omdat er een sterk gevoel van mysterie in de lucht hangt en je hiermee als speler gemotiveerd wordt om achter de waarheid te komen. Zodanig valt Steelrising in hetzelfde schuitje als GreedFall: echt slecht is de game niet, maar op vrijwel elk vlak schiet het nét tekort. Ben je een enorme fan van het genre en ben je uitgespeeld met Elden Ring? Dan kan je het best een kans geven, al helemaal als een Parijs tijdens de revolutie je interessant lijkt.

Steelrising is voor deze review gespeeld op pc. De game verschijnt ook voor Xbox en PlayStation.