review
Thymesia

Souls-like games zijn nog steeds onwijs populair. Dit bewees From Software haar laatste telg Elden Ring wel. Naast de giganten van deze ontwikkelaar, zijn er ook kleinere ontwikkelaars die hun visie op het genre willlen laten zien. Thymesia pakt een aantal welbekende aspecten van het genre en geeft daar nog een eigen draai aan. Lees in deze review of dit goed uitgepakt heeft, of dat je het toch beter bij de bekendere titels kunt houden.

Je speelt als Corvus, een stille speciaal agent in een altijd duistere pestmeestersoutfit. Corvus leeft in een koninkrijk dat gebukt gaat onder een verwoestende ziekte. Hij is een groot deel van zijn geheugen kwijt, terwijl daar waarschijnlijk de oplossing voor de ziekte verborgen zit. Begeleid door een mysterieus kind speel je als Corvus door zijn verloren herinneringen om zo de oorzaak en oplossing van de ziekte te achterhalen. Dit gebeurt in drie verschillende gebieden die allen lekker duister zijn, maar helaas ook een beetje generiek. Zo is het tweede gebied een kasteel zoals we al vaker hebben gezien met weinig originele aspecten. Het laatste gebied is nog het beste. Dit betreft een koninklijke tuin en later een duistere, ondergrondse bibliotheek doordrenkt met bloed. Hier hangt echt een sfeertje, wat een beetje mist bij de andere twee gebieden.

Al deze plekken zitten natuurlijk vol met vijanden en monsters om te verslaan. Corvus heeft een zwaard en klauw om hier korte metten mee te maken. Het zwaard wordt gebruikt om wonden toe te brengen aan vijanden, waarna je met de klauw deze wonden tot permanente schade kunt omzetten. Dit zorgt voor een leuke dynamiek, waarbij je je strategie altijd zo moet inrichten dat je de twee afwisselt. Helaas zijn zwaard en klauw niet te combineren in combo’s, waardoor het iets minder vloeiend wordt. Er is geen uithoudingsvermogen-balk zoals we die kennen uit Souls-like games, dus het gaat meer om de juiste combo’s kiezen dan opletten hoe veel je beweegt. Verdedigen doe je door op het juiste moment een aanval af te weren en een tegenaanval te doen, of door van de aanval weg te duiken. Beiden zorgen voor vloeiende gevechten, maar soms lijkt Corvus net niet helemaal lekker te reageren op de input die hij krijgt.

Er zitten meerdere boss fights in Thymesia waarbij er een onderscheid te maken is tussen twee soorten. De eerste zijn grote lompe monsters met veel levenspunten die langzaam aanvallen, maar wel veel schade toebrengen. De anderen zijn wat meer menselijke vijanden die moeilijk zijn door snelle combo’s en patronen die je zult moeten leren. Deze gevechten zijn uitdagend genoeg en brengen goede afwisseling in het avontuur. Ze zijn allemaal niet super memorabel, maar door de matige afwisseling die de normale vijanden hebben, toch opvallend genoeg om het spel fris te houden. Het verhaal wordt vooral verteld door notities die in de wereld te vinden zijn. Dit is altijd een risicovolle manier van een verhaal vertellen, aangezien je verwacht dat de speler door deze notities gaat lezen. Helaas zijn ze niet zo vaak interessant geschreven, waardoor wij er in ieder geval al snel op uitgekeken waren. Dit is wel jammer, aangezien het verhaal nog best leuk had kunnen zijn.

Uiteindelijk ben je zo’n tien uur bezig met Thymesia. Er zijn verschillende eindes, maar die bereik je simpelweg door meer zijmissies te doen. Wij hebben ons goed vermaakt in deze tijd, maar de game laat toch wel wat steekjes vallen. Zo zijn de omgevingen van wisselende kwaliteit en wordt het verhaal ook niet zo fijn overgebracht. De gevechten zijn leuk en bieden originele opties, maar de vijanden worden wel wat saai. De boss fights zijn de hoogtepunten van het avontuur, maar ook deze wisselen van kwaliteit. Al met al is het een leuk spel voor fans van het genre, maar voor de mensen die Souls-likes nog aan het verkennen zijn, zijn er betere opties.