review
Xenoblade Chronicles 3

Xenoblade Chronicles 3 staat hoog op het lijstje van games waar JRPG-fans maar al te veel op wachten, samen met titels als Dragon Quest XII, Final Fantasy XVI, Final Fantasy VII Rebirth en meer. De game verschijnt aanstaande vrijdag exclusief voor de Nintendo Switch, maar wij zijn er alvast mee aan de slag gegaan en vertellen je er alles over in onze review.

Xenoblade Chronicles 3 begint hard en verrassend. Als je naar screenshots en advertenties kijkt, dan zie je een kleurrijke Switch-game. Alhoewel de wereld van het spel zeker kleurrijk en mooi is, is het verhaal enorm duister. Om het over het verhaal te kunnen hebben, moeten we wat kleine spoilers weggeven voor het allereerste hoofdstuk. Dit zijn dingen die je zelf binnen zo’n twee tot drie uur zal ondervinden en het zal je ervaring echt niet beïnvloeden, maar we wilden toch even de waarschuwing geven.

Het verhaal gaat over twee naties die in een eindeloze strijd verwikkeld zijn. Ze strijden met het doel elkaar te doden en zo levensenergie te stelen. Deze levensenergie gaat vervolgens naar hun ‘Flame Clock’, deze moet gevuld worden op bevel van de koninginnen van de naties. Mensen worden gemaakt: levensenergie wordt gebruikt om foetussen in tieners te veranderen, klaar om meteen militaire training te ondergaan en vervolgens in de oorlog te vechten. Word je tien jaar oud, wat maar heel zeldzaam is omdat bijna iedereen doodgaat in de oorlog, dan mag je vreedzaam sterven door je energie in te leveren.

We merken vanaf het begin aan protagonist Noah dat hij een van de weinige mensen is die zich afvraagt wat hier het nut van is, aangezien hij bovengemiddeld berouw toont voor alle verspilde levens aan beide kanten van de oorlog. Midden in een veldslag komen Noah en zijn twee metgezellen, Eunie en Lanz, tegenover een drietal van de tegenstander te staan: Mio, Sena en Taion. Eigenlijk hebben de zes hele vergelijkbare inzichten en levens, wat natuurlijk ervoor moet zorgen dat wij (en ook zij) zien dat mensen aan allebei de kanten van de oorlog niet zo anders zijn. Door een gebeurtenis die we niet zullen verklappen, moet het zestal samenwerken en worden ze door de Consuls (een geheimzinnige organisatie die de touwtjes in handen lijkt te hebben) vogelvrij verklaard en beide naties jaagt nu op onze groep. Zij gaan op pad om een geheime stad te vinden en hun problemen op te lossen.

Het verhaal is waar Xenoblade Chronicles 3 uitblinkt, dat moge duidelijk zijn. Vanaf de eerste minuten waren we gegrepen en elk uur dat erop volgde had wel een ‘oh shit’-moment. Personages zijn interessant en omdat er zoveel wordt gewerkt aan allerlei situaties binnen de wereld, voelt alles enorm geloofwaardig aan. Natuurlijk is het een wereld vol fantasie en futuristische robots, maar dat maakt helemaal niet uit. De wereld zit logisch in elkaar en de motivering van alle verschillende personages voelt organisch aan. Het voelt vrijwel nooit alsof je maar ergens heen wordt gestuurd omdat de ontwikkelaars een extra missie nodig hadden voor de gameplay.

Over de gameplay gesproken, dat is waar er wat meer missers zijn. De game begint ongelooflijk traag qua gevechten. Je kan vrij rondlopen in een gevecht, een doelwit kiezen en vervolgens gaat je personage (in eerste instantie alleen Noah), automatisch zwaaien met zijn zwaard. Vervolgens heb je nog drie knoppen die vaardigheden voor je uitvoeren die meestal bepaalde criteria hebben om aan te voldoen, waarmee je meer schade aan kan richten of een tegenstander van zijn been kan brengen. In het geval van Noah moet je bijvoorbeeld achter iets of iemand staan of juist aan de zijkant. Dit is traag … heel erg traag. Er valt in de eerste uren simpelweg weinig te doen terwijl Eunie je groep geneest en Lanz de rol van tank op zich neemt, wat inhoudt dat hij zorgt dat vijanden hem aanvallen terwijl hij een verdedigende houding aanneemt.

Vervolgens kan je eventjes als Eunie spelen, maar ook haar trucjes heb je met één of twee gevechten wel onder de knie, waarna het weer traag en saai wordt. Hetzelfde geldt voor wanneer je even als Lanz kan spelen. Uiteindelijk wordt het wat beter wanneer je als alle zes kan spelen. Je bestuurt nog steeds maar één personage tegelijkertijd, maar je kan wanneer je maar wilt (ook tijdens gevechten) wisselen. Maar, nog altijd zijn de gevechten niet echt interessant. Inmiddels ben je dan zo’n zes uur bezig met het spelen en wordt het spel vooral vooruit getrokken door het geweldige verhaal.

Gelukkig verandert dat wel: beetje bij beetje komen er meer systemen beschikbaar. Zo kan iedereen van klasse veranderen en kan bijvoorbeeld je zwaardvechter ook gaan genezen, of juist als Tank de klappen opvangen. Er zijn best een paar verschillende klassen. Weer later speel je Gems vrij. Gems zijn stenen die je aan teamleden kan geven om ze allemaal verschillende bonussen te geven. Dit kan je combineren met het feit dat personages ook extra vaardigheden vrijspelen van eerder gespeelde klassen. Hiermee krijg je enorm veel aanpassingsmogelijkheden voor je team buiten de gevechten om en wordt langzaamaan steeds leuker om in het menu te duiken en te zien hoe je met verschillende combinaties sterke samenstellingen kan maken. Je krijgt steeds meer knoppen en handelingen tot je beschikking in gevechten en na zo’n tien tot elf uur kunnen we oprecht zeggen dat het een heerlijk combatsysteem is. Maar goed, dat praat helaas de eerste uren aan gameplay niet goed.

De open wereld van Xenonblade Chronicles 3 is fantastisch. We vonden zelf dat het kleurenpalet wat veel van hetzelfde werd: je ziet in de eerste twintig uur bijvoorbeeld alleen maar precies dezelfde kleuren groen, bruin en blauw. Toch is de wereld heel erg mooi door hoe de gebieden in elkaar steken: grote graslanden met prachtig blauwe meertjes, torenhoge bomen en bergen en je ziet overal monsters rondlopen. Leuk is dat je soms ook grote monsters rond ziet lopen die een veel te hoog niveau voor je zijn, wat toch altijd net even de indruk wekt.

Qua gameplay werkt dit ook goed, want gevechten vinden gewoon in de open wereld plaats. Zie je een monster, dan loop je erop af en ga je vechten. Je hoeft niet in een laadscherm te gaan om een beurtelings gevecht te starten, zoals vroeger bij JRPG’s het geval was. Dit geeft de open wereld een heerlijke flow van ontdekken, om je heen kijken, vechten en materialen verzamelen.

Xenoblade Chronicles 3 heeft problemen met veel te langzame gevechten in de eerste tien tot vijftien uur. Eenmaal op gang gekomen, is het een van de betere vechtsystemen die we in een JRPG hebben gezien. Daarnaast is het verhaal fantastisch, is de openwereld leuk om te ontdekken en als nog kleine toevoeging: ook de soundtrack is geweldig. Mocht je het geduld hebben om de saaiere gevechten aan het begin door te komen, met de belofte dat het verhaal je er wel doorheen sleept, dan is het een aanrader voor elke JRPG-fan.

Xenoblade Chronicles 3 is vanaf vrijdag 29 juli exclusief beschikbaar voor de Nintendo Switch.