review
Wonderboek

Eind vorig jaar bracht 999 Games de prachtige 3D-ervaring Wonderboek uit. Wonderboek is een bordspel dat veel gebruikmaakt van pop-ups om telkens een ander speelveld te creëren. Hoewel auteurs Michele Piccolini en Martino Chiacchiera niets afwisten van het maken van pop-ups, hebben ze een prachtige prestatie geleverd. In deze review proberen wij dit spel zo goed mogelijk te omschrijven, zonder alle verassingen te verklappen. Je start het spel in het idyllische Orinia, het land van een oude drakenbeschaving. Orinia roept om hulp en de enige toegang is het Wonderboek. Door samen te werken moet je zien te overleven zodat je Orinia kunt redden van haar ondergang. 

Foto: Janneke Ooms-Janssen

In Wonderboek speel je met vier jonge helden zes hoofdstukken uit dit sprookjesachtige verhaal.  Iedere held heeft zijn of haar eigen vaardigheden die je kunnen helpen in het spel. Iedere ronde in het spel heeft ongeveer twee fases. In de ene fase trek je een wyrmkaart. Deze kaart laat zien hoeveel nieuwe wyrms (monsters) op het bord verschijnen en hoeveel acties zij mogen doen. In de andere fase mag iedere held drie acties doen, zoals bijvoorbeeld lopen, aanvallen of voorwerpen pakken. Je begint een hoofdstuk door de eerste kaart van het hoofdstuk om te draaien. De kaarten vertellen je wat je moet doen en wanneer je een volgende kaart mag pakken. De kaart kan een deel zijn van een verhaal, of je vertellen wat jullie doel is in dit hoofdstuk. Ook kan het nieuwe wyrmkaarten bevatten of upgrades van jouw karakter. Wanneer je het doel hebt gehaald dat in jouw hoofdstuk staat heb je gewonnen!

Wonderboek is een coöperatief legacyspel dat je meerdere keren zou kunnen spelen. Daarbij wordt in de handleiding omschreven dat het niet noodzakelijk is om de hoofdstukken in een bepaalde volgorde te spelen. Omdat je gedurende de hoofdstukken upgrades verzamelt die je in latere hoofdstukken goed kunt gebruiken raden wij aan met hoofdstuk één te beginnen en de hoofdstukken oplopend te spelen. Ook noteer je in ieder hoofdstuk sleutelwoorden die je in andere hoofdstukken nodig hebt om bepaalde keuzes te maken. Een tegenstrijdig aspect in Wonderboek is dat in de aankondiging staat dat je zonder de handleiding te lezen van start kan. De eerste opdracht uit het eerste hoofdstuk luidt echter: “lees zorgvuldig de spelregels door”. Technisch gezien ben je dan inderdaad al begonnen met spelen maar het is wel wat misleidend.  Wonderboek heeft wat weg van De Legenden van Andor, door de wijze waarop je monsters aanvalt en het coöperatief doorlopen van legenden/hoofdstukken. Wonderboek is in vergelijking wat toegankelijker voor de minder ervaren speler. Briljant aan Wonderboek is de vormgeving van het spel. In één speelbord speel je ieder hoofdstuk op een ander speelveld dat allerlei verassingen uit de hoge hoed tovert. Het ziet er prachtig uit, maar de pop-ups zijn daarbij ook functioneel en een echt onderdeel van het spel. 

Foto: Janneke Ooms-Janssen

Wonderboek kun je zowel alleen spelen als met een maximum van drie medespelers. Voor het verhaal maakt het weinig uit met hoeveel spelers het spel wordt gespeeld. Meer spelers zorgen hooguit voor meer monsters om te verslaan. Je speelt een hoofdstuk in ongeveer één uur uit. Een hoofdstuk eindigt telkens op een manier waardoor je direct aan het nieuwe hoofdstuk wil beginnen. Een leuk aspect aan Wonderboek is dat de speelstukken van de helden en de wyrms niet vooraf zijn beschilderd. Je kunt deze naar wens nog beschilderen. Je kunt Wonderboek ook goed spelen zonder de figuren te beschilderen.