review
Edge of Eternity

Edge of Eternity is al een half jaartje verkrijgbaar voor pc. Nu binnenkort de consoleversie verschijnt, besloten we om eens wat dieper in deze game te duiken met een review.

In Edge of Eternity volgen we krijger Dayron. Als op een dag een buitenaards leger het kasteel aanvalt, gaat hij er met zijn vriendengroep op uit om het kwaad te bestrijden. In een wereld die fantasy met sci-fi combineert gaan zij op zoek naar de oorzaak van de aanval.

Dat gameontwikkelaars bij elkaar spieken alsof het brugklassers zijn, is algemeen bekend. Zo wist bijvoorbeeld Immortals: Fenyx Rising schaamteloos leentjebuur te spelen bij The Legend of Zelda: Breath Of The Wild en toch nét genoeg originele ideeën in te brengen om een eigen smoelwerk over te houden. Beter goed gejat dan slecht bedacht, moeten de makers van Edge of Eternity gedacht hebben. Om vervolgens een game af te leveren die nét de elementen mist die klassieke RPG open wereld-games zo speciaal maakt.

Een enorme open wereld vol questmarkers, winkeltjes, collectibles en crafting materials, health points, magie en stamina. Alle ingrediënten zijn aanwezig maar missen de “schwung” die moderne open wereld-rpg’s hebben. Zo is het craften van betere gear nauwelijks de moeite waard aangezien de voordelen minimaal zijn, lijken alle winkels en hun inventaria op elkaar en zijn de missies niet meer dan veredelde fetch-quests.

Uiteindelijk is het jammer dat het Franse Midgar Studio zich na een eerste playtest niet even echter de oren heeft gekrabd. Dit is een game die zijn potentie ziet struikelen over lullige hobbels. Denk hierbij aan een rommelige start waarbij de vriendengroep van Dayron in de tutorialgevechten één voor één het loodje leggen tegen een warlock, waarna Dayron een tijdje alleen is. Wat het doel van de warlock in het verhaal is wordt pas later duidelijk en draagt alleen maar bij aan de enorme hoeveelheid brei aan informatie die in het begin op de speler wordt afgevuurd. Het overvolle maar inhoudsloze script weet niet wat het met de personages aanmoet. Ook weet de game niet of het in de cutscenes moet kiezen voor teksten die door stemacteurs worden vertolkt of dat je tekstkaartjes te zien krijgt. Edge of Eternity wisselt beiden af waarbij het of het één of het ander is. Het resultaat oogt uiteindelijk zeer rommelig.

Zo zitten “questmarkers” soms nét achter een hekje, waardoor het kan voor komen dat je om een heel dorp heen moet lopen. Het moment dat Dayron te stom was om over een hekje te springen waar een normaal mens met gemak overheen zou kunnen stappen, wekte bij ons meer frustratie op dan welke eindbaas uit Sekiro ooit gelukt is. Een ander groot punt van ergenis is dat de gevechten turn-based én op een grid zijn. Waar de makers van Final Fantasy met eenzelfde combat systeem het tempo redelijk hoog wist te houden, weet Edge of Eternity geen spanning of noodzaak te creëren in zijn gevechten. Hierdoor verloopt elk gevecht zo traag als dikke stront. Als je tijdens het rondlopen per ongeluk nét iets te hard tegen een hertje aanbotst begint een gevecht waar je in een normale game met één of twee slagen van je bijl doorheen bent. In Edge of Eternity kun je tijdens datzelfde gevecht makkelijk even je facebook checken, je fietsband plakken én de afwas doen. Dat elk maar dan ook echt elk gevecht voorzien is van exact hetzelfde epische muziekje is niet anders dan lui te noemen.

Zelf speelden we Edge of Eternity op de PlayStation 5. De game draait goed in 4K met 60fps, met korte laadtijden en relatief weinig pop-in van textures. Ook maakt de game tijdens de gevechten gebruik van de haptische feedback en adaptieve triggers van de Dualsense Controller.

Edge of Eternity is nu verkrijgbaar pc en vanaf 10 februari voor PlayStation en Xbox. De Switch versie verschijnt op 23 februari.