review
Twelve Minutes

Een man komt thuis uit zijn werk, zijn vrouw begroet hem vanuit de badkamer. Dan staat er een agent voor de deur, met een grove beschuldiging, een worsteling en dan … geweld. De man overlijdt en staat ineens snakkend naar adem bij de voordeur. Zijn vrouw begroet hem vanuit de badkamer en dan staat er een agent voor de deur.

Live, die, repeat! Returnal, Deathloop, Hades en nu Twelve Minutes. Doodgaan om het verhaal verder te krijgen in een game lijkt is al een tijdje een apart genre, maar het komt ook steeds meer naar de mainstream. Net zoals eerdergenoemde titels weet Twelve Minutes van uitgever Annapurna een unieke draai aan het geheel te geven.

Vanaf een topdown-perspectief bekijk je het kleine appartement van het stel. Een slaapkamer, kledingkast, badkamer, woonkamer/keuken en dat is het, maar het is gevuld met voorwerpen om te gebruiken. Sommige leveren extra dialogen op, andere blijken ronduit waardeloos. Langzaam, cyclus na cyclus, dood na dood, ontrafel je steeds meer van het verhaal en de motieven van de personages.

Ook ontgrendel je nieuwe dialogen die weer leiden tot nieuwe mogelijkheden. Zowel met locaties, personages en voorwerpen. Op een gegeven moment gingen we dood door een mankement aan het huis (ondanks dat de vrouw hiervoor had gewaarschuwd). De volgende cyclus kon ik alleen maar denken hoe dit mankement ingezet kon worden als valstrik. Het gevoel van “nog één keertje” blijft zo kleven bij de speler. Wat hierbij erg helpt is dat ondanks dat een cyclus plusminus twaalf minuten duurt, de game vanzelf de tijd zal versnellen als het doorheeft wat de bedoeling van de speler is.

Soms voelt het alsof je per cyclus nauwelijks verschil maakt, soms zet je reuzestappen. In beide gevallen betekent (vrijwillig) doodgaan dat er weer een scala aan nieuwe mogelijkheden opent. Zonder al te veel te verklappen was één van onze favoriete momenten de mogelijkheid om de agent volledig buiten de deur te houden en een unieke dialoog met de vrouw te ontgrendelen. Dit stond trouwens weer in een hard contrast met de duistere kant die het verhaal op kan gaan, de controle (of het gebrek hieraan) om het verhaal te sturen is één van de sterkste punten van de game.

Tot slot is er de uitstekende cast van Hollywoodacteurs: James Mcavoy (X-men, Wanted, His Dark Materials, Split) en Daisy Ridley (Star Wars, Murder on the Orient Express) verzorgen de voice-over van de man en de vrouw, de agent wordt gespeeld door Willem Dafoe (Spider-Man, The Grand Budapest Hotel, The Lighthouse). Die laatste is trouwens zó goed in zijn rol dat het vreemd is dat dit zijn eerste game is sinds Beyond: Two Souls uit 2017. Hij heeft natuurlijk een volle agenda, maar zijn aanwezigheid en stemgebruik tillen Twelve Minutes naar een hogen niveau.

Toch zijn er enkele kritiekpuntjes, het spel is “point-and-click”, wat erg goed werkt op PC maar iets minder op console. Ook is het soms frustrerend om vast te lopen in het verhaal. Zeker doordat het appartement zo claustrofobisch klein is, krijg je al snel het gevoel iets te missen ondanks dat je alles al hebt onderzocht. Toch mogen deze kritiekpuntjes niet onderdoen voor de ruime pluspunten: een ijzersterk script vol spannende twists en een uitmuntende cast brengen een beleving die enkel en alleen als game zou werken. Een dikke aanrader!

Twelve Minutes is verkrijgbaar voor Playstation, Xbox, Switch & PC.