review
Halo Infinite

Al een tijdje kunnen we aan de slag met de multiplayer van Halo Infinite, maar over slechts twee dagen kunnen we ook met de singleplayer-campaign op avontuur gaan. De Master Chief is weer terug en wij hebben al gespeeld om je te vertellen of dat de moeite waard is.

Halo Infinite begint erg sterk, met een paar scènes waar je kippenvel van krijgt, begeleidt door die geweldige muziek die niets minder dan iconisch genoemd mag worden. Niet veel later word je vrijgelaten op de Ring en verwatert de kwaliteit wat, maar elke keer als je een lineaire missie betreedt, keert het terug. Dat is het heen en weer van Halo Infinite.

De gameplay van Halo Infinite voelt goed aan, al speelt het wel erg in op het “oude en vertrouwde”. Het voelt qua actie meer als een solide remake van een oud iets, dan als een nieuw deel. Nu moet je dit vooral niet als een desastreus iets opvatten: als iets werkt, dan werkt het. En goed voelt het schieten, rennen en springen in Infinite zeker. Maar wil je volledig weggeblazen worden door nieuw aanvoelende gameplaysystemen die je nog nooit tegen bent gekomen in deze setting, dan is dit niet de game waar je naar op zoek moet gaan.

Een kleine toevoeging die op dit vlak toch nog de nodige vernieuwing weet te brengen, is de Grappling Hook. Elke paar seconden kan je de Grappling Hook in te zetten om heen en weer te sjezen of bijvoorbeeld explosieven naar je toe te trekken zodat je ze naar vijanden kan gooien. Alhoewel het een klein iets is, voegt het toch weer een nieuwe dynamiek toe waarmee je gevechten op nieuwe manieren kan afhandelen. Zo is er in de open wereld op een gegeven moment een zwaar bewaakte brug waar je overheen moet gaan. In plaats van deze normaal af te handelen, lukte het ons met een beetje oefening om aan de onderkant van de brug te slingeren en zo ongemerkt achter de vijandige Covenant en Banished te geraken. Goed gebruik van de Grappling Hook geeft enorm veel genoegdoening en daarmee is het wat ons betreft een schot in de roos geweest.

Halo Infinite blinkt uit wanneer het om de hoofdmissies gaat, waarbij je soms het gevoel hebt dat je echt een hopeloze oorlog aan het voeren bent, maar het toch een kans moet geven. De sfeer kan bij die lineaire missies perfect gefinetuned worden en het tempo is veel beter dan wanneer je je in de open wereld bevindt, maar daarover later meer. Het voelt als die echte old school Halo-singleplayer, maar dan met alle technische kneepjes van nu om het op elk vlak beter te maken. Met name op bijvoorbeeld de Heroic-moeilijkheidsgraad wordt het echt spannend, omdat je niet zomaar roekeloos elke kamer in kan duiken en als Rambo om je heen kan schieten, maar je moet iets van een plan hebben en je omgeving gebruiken om te overleven.

Daar komt bij kijken dat de hoofdmissies ook de manier zijn om het verhaal verder te laten gaan en het verhaal is om van te smullen. Is het qua dialoog van Oscar-winnende kwaliteit? Nee. Maar de opbouw is zodanig goed dat je toch continu weer even denkt “Ik ben benieuwd hoe het verder gaat” en je niet kan wachten tot het volgende stukje verhaal.

De open wereld laat daarentegen wat te wensen over. Geen enkel onderdeel stelt losstaand teleur, maar het komt niet op een grandioze wijze samen allemaal. Je kan Forward Operating Bases veroveren, squads redden, belangrijke basissen van de Covenant en/of Banished verwoesten, of bepaalde doelwitten uitschakelen.

het gevoel te geven dat je een geweldige hoeveelheid keuze hebt en dan laten we nog achterwegen of die keuzes ook maar enigszins betekenisvol zijn. Stel je bevrijdt een squad, laten we zeggen vier of iets meer soldaten. Je schakelt een kamp van de Covenant uit en bevrijdt de squad. Ze lopen even met je mee, maar zodra je verder weg gaat, een missie begint, of Fast Travel gebruikt om ergens heen te gaan, zijn ze verdwenen. Ze verschijnen niet in een van de basissen die je hebt ingenomen en helpen je niet met missies: je doet het voor de kat zijn staart. Sommige basissen zijn heel vet om in te nemen en voelen echt aan als unieke, natuurlijk ontstaande ervaringen. Maar heel vaak voelt het als veel van hetzelfde en zoals voorheen is ook hier de beloning die het de moeite waard maakt, ver te zoeken.

Dat is dan ook het probleem met de open wereld van Halo Infinite: alles is nutteloos, je haalt nergens profijt uit. Je kan Valor-punten krijgen met al deze handelingen, waarmee je nieuwe dingen kan laten bezorgen naar je kampen (rustpunten), zoals nieuwe wapens of voertuigen, maar als je simpelweg een missie start en locaties doorzoekt, vind je ook sterke wapens die tof zijn om te gebruiken.

Al met al moeten we concluderen dat, alhoewel 343 Industries zeker steken heeft laten vallen, de singleplayer van Halo Infinite zeker de moeite waard is. We zouden het echter niemand kwalijk nemen als ze vrijwel alle aspecten van de open wereld overslaan om zich alleen op de verhalende hoofdmissies te richten: die zijn namelijk ongelooflijk gaaf.

Halo Infinite is voor deze review gespeeld op pc. De game is vanaf 8 december beschikbaar voor Xbox One, Xbox Series X/S en pc.