review
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes

House of Ashes is alweer de derde telg uit de Dark Pictures Anthology van Supermassive Games. In de vorige twee games belandden we al op een verlaten marineschip en een mysterieus spookdorpje. Ook ditmaal hebben de ontwikkelaars een beangstigend horrorverhaal voor ons op het menu met wederom een compleet nieuwe cast. Weet ook deze game te bekoren en heeft Supermassive Games de formule weer weten te verbeteren?

Waar we in de eerste twee games nog met “bange vogeltjes” te maken kregen, is dat dit keer niet het geval. In House of Ashes krijg je namelijk de controle over een legereenheid die middenin de oorlog in Irak, tijdens een expeditie per ongeluk in een geheimzinnig ondergronds bouwwerk terechtkomt. Al gauw blijkt dat daar een eeuwenoud kwaad schuilt dat geenszins van plan is om de soldaten weer terug naar de bewoonde wereld te laten gaan.

Waar Man of Medan en Little Hope nog enigszins aan spanning opbouwen deden, gaat House of Ashes meteen vol gas. Wanneer je eenmaal in de ondergrondse tempel bent beland, word je meteen op de hielen gezeten door vijandige wezens die eigenlijk vanaf het begin al redelijk duidelijk in beeld komen. Het maakt dat de spanning in dit nieuwe deel anders aanvoelt dan eerder. We moesten met enige regelmaat terugdenken aan de Predator-films (de oude dan).

Vooraf waren we vooral benieuwd wat het zou inhouden dat we nu met bewapende militairen op pad gaan en niet met weerloze tieners of studenten. De makers hebben dit uiteindelijk goed aangepakt door wel wat schiet-elementen toe te voegen in de vorm van quick time-events. Nog steeds ligt de nadruk op de angst die de personages ervaren, maar je merkt wel dat ze zich daar makkelijker overheen kunnen zetten en het gevaar niet uit de weg gaan, ook al zijn de wezens bestand tegen het wapentuig dat ze bij zich hebben.

Quick time-events zijn net als in de vorige delen een belangrijk onderdeel van de gameplay. Ditmaal lijkt het er echter wel op dat de makers tot doel hebben gehad je regelmatig op het verkeerde been te zetten. Je krijgt bijvoorbeeld de mogelijkheid om te schieten en bij de quick time-events die we gewend zijn, volgt de beloning wanneer je het event weet te voltooien binnen de tijd. Nu is er echter ook de niet voor de hand liggende keus om het moment niet te voltooien. Welk van de twee de meest positieve uitkomst heeft, is altijd maar de vraag en dat maakt ook deze momenten extra spannend en onvoorspelbaar. Wat ons betreft een goede verbetering. Ook komen de quick time-events regelmatig op onverwachte momenten, waardoor een foutje tijdens wat onoplettendheid snel is gemaakt.

De rest van de gameplay bestaat vooral uit rondlopen en dingen onderzoeken. Door goed op te letten kun je voorspellingen ontgrendelen en kom je meer te weten over de situatie waarin je met je team beland bent. Deze kunnen je ook helpen met het maken van bepaalde keuzes tijdens het spelen. Wat vooral opvalt, is dat de personages af en toe vervelend lomp bewegen. In ruime omgevingen is dat niet zo’n probleem, maar af en toe dwaal je door wat smallere gangen en is het soms al enorm lastig om überhaupt de goede kant op te draaien en in de juiste richting te lopen. Het vergroot je gevoel van kwetsbaarheid, maar het had wel iets prettiger mogen gaan.

Naast alleen spelen kun je elk deel uit The Dark Pictures Anthology ook met meer mensen spelen, waarbij je de personages verdeeld over het aantal deelnemers. Ook hier lijkt Supermassive Games lessen uit het verleden te hebben getrokken. Waar bij de eerdere games sommige stukken behoorlijk lang duurden, zijn de scenes hier over het algemeen een stuk korter, waardoor het minder lang duurt voor de volgende speler weer aan de beurt is. Dat is een prettige verbetering, want het zorgt ervoor dat elke speler meer betrokken is bij de game. Wel is het nog steeds zo dat een aantal tussenfilmpjes behoorlijk lang duren.

Voor het eerst is er ook een next-gen-editie beschikbaar en dat betaalt zich behoorlijk uit. Bij vlagen ogen vooral de omgevingen prachtig door de verbeterde belichting. Helaas vallen de gezichten in het spel nog wel af en toe in de uncanny valley, waardoor de personages soms wat vreemd overkomen. Ook lijkt ondanks de kracht van de nieuwe consoles de framerate het niet altijd bij te kunnen houden.

House of Ashes is een uitstekende game in de Dark Pictures Anthology en wat ons betreft voorlopig de beste. Vooral het feit dat er in de multiplayer nu sneller van speler wordt gewisseld, is een welkome verbetering. Supermassive Games schotelt ons weer een prima horrorgame voor en wij hopen dat er nog meer delen zullen komen.

Wij speelden House of Ashes op de PlayStation 5, de game is daarnaast verkrijgbaar voor Xbox Series X|S, PlayStation 4, Xbox One en pc.