review
Life is Strange: True Colors

Eind 2015 verscheen alweer het eerste deel uit deze reeks en inmiddels zijn we alweer toe aan het vierde verhaal. Sinds afgelopen vrijdag ligt Life is Strange: True Colors in de winkels en het is het allereerste deel dat niet in afleveringen verschijnt, maar meteen als één geheel beschikbaar is. Dat is eigenlijk ook het enige echt grote verschil, want verder is True Colors in alles een echte Life is Strange-game.

We maken kennis met Alex Chen, een jongvolwassen dame die na jaren in verschillende pleeggezinnen te hebben gewoond, nu op weg is naar Haven Springs om bij haar broer Gabe te gaan wonen en haar volwassen leven te gaan starten. Een noodlottig ongeval zorgt er echter voor dat Alex niet anders kan dan proberen de onderste steen boven te krijgen, waarbij een geheimzinnige mijn-organisatie de voornaamste verdachte is. Gelukkig krijgt ze hulp van haar vrienden en haar bijzondere gave: want wat zou een LiS-game zijn, zonder speciale gave?

De gave van Alex is iets vager dan het terugspoelen van de tijd uit het eerste deel, of de telekinetische krachten uit het tweede. Alex kan namelijk emoties zien en voelen. Wanneer iemand sterke emoties voelt, dan kan Alex met deze persoon meevoelen en zelfs gevoelens bij bepaalde objecten uitlezen. Het is een soort supergeavanceerde vorm van hooggevoeligheid dus. Het helpt haar om op het juiste moment de juiste dingen te zeggen, waardoor ze soms net de informatie uit iemand weet te trekken die nodig is om verder te komen, of om bijvoorbeeld iemand uit de brand te helpen bij een van de vele mini-sidequests.

Dat is wel nieuw in deze game, want er is buiten het hoofdverhaal veel meer te doen en te ontdekken. Overal valt wel iets te onderzoeken of is er iemand die geholpen wil worden. Het is een bijzonder leuke manier om Haven Springs en haar inwoners te leren kennen en erachter te komen wat elk personage bezighoudt. Het maakt meteen dat de cast van True Colors een stuk levendiger en echter voelt en eigenlijk niemand uit de kern van de game aanvoelt als een nobody. Iedereen voegt iets toe en voelt menselijk. Daarom alleen al is het een genot om lekker op ontdekkingstocht te gaan. Wel moeten we zeggen dat een aantal van deze puzzeltjes wat suf zijn en vooral bedoeld lijken om de game wat te rekken. Gelukkig duren ze over het algemeen maar kort en zijn ze voor het grootste deel optioneel.

Sowieso is Haven Springs ook buiten haar inwoners een lust voor het oog. Het plaatsje bevindt zich in de Canadese bergen en is ook zo’n typisch bergdorpje met geweldige uitzichten, prachtige authentieke gebouwen en winkels en het voelt lekker knus. Het is zo’n plaatsje dat in het echte leven platgelopen zou worden door toeristen, maar gelukkig heeft Deck Nine deze groep buiten beschouwing gelaten en voelt het plaatsje lekker sereen. Hier komen natuurlijk ook weer de befaamde Zen-momenten terug, waarbij de game even pauzeert en je lekker je gedachten kunt laten gaan onder het genot van een prachtig uitzicht en een rustig indie-muziekje. Ook muziek is weer een belangrijk onderdeel en de makers hebben weer een uitstekende tracklist weten samen te stellen.

Hoewel de game er over het algemeen goed uitziet, zijn er hier ook wel wat missers te noteren. Zo voelt de framerate niet honderd procent stabiel, zelfs niet op de Xbox Series X waarop wij de game speelden. Het is voor dit type game niet per se meteen een hele storende factor, maar gezien wat de game op ons scherm tovert, zouden we moeiteloos een stabiele 30 frames per seconde moeten kunnen halen. Ook qua textures zien we her en der nog wel veel zaken in een veel te lage resolutie, waardoor deze elementen er erg wazig uitzien. Tot slot is het apart dat de game ondersteuning biedt voor ray tracing, maar dat we dit via het optiemenu aan moeten zetten. Dit gaat dus iets zijn dat veel gamers gaan missen.

Qua verhaal is Life is Strange: True Colors wel de moeite waard. Het is een typisch detectiveverhaal, waarbij telkens iemand anders verdacht wordt en zaken steeds weer net anders in elkaar blijken te steken dan verwacht. De game gaat hier geen prijzen voor binnenslepen, maar het biedt meer dan genoeg om de verschillende afleveringen door te spelen zonder je te vervelen. Er wordt lekker de tijd genomen voor het verhaal en daarnaast gebeuren er ook nog genoeg andere zaken om je bezig te houden en je kracht te gebruiken.

True Colors is een typische Life is Strange-game en biedt eigenlijk alles dat we kennen uit de vorige paar delen: een goed verhaal, toffe en bijzondere personages en mooie muziek. Daarbij heeft de reeks ook echt wel stappen gemaakt, want dit deel voelt een stuk uitgebreider met alles dat er rondom het hoofdverhaal te beleven is. Voor fans van de serie is dit een must-have en voor anderen een perfecte game om kennis te maken met de reeks.

Wij speelden Life is Strange: True Colors op de Xbox Series. De game is daarnaast verkrijgbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch, Google Stadia en pc.