review
Dune

Dune is één van de grote blockbusters van het najaar. Het is gebaseerd op een boekenreeks die door velen wordt gezien als de beste sciencefiction reeks ooit. Maar dankzij de enorme schaal van het verhaal wordt het ook vaak beschouwd als “onverfilmbaar”. Door de jaren heen hebben meerdere regisseurs het geprobeerd met tot nu toe weinig succes. Nu in 2021 waagt regisseur Denis Villeneuve (bekend van onder andere Blade Runner 2049 en Arrival) alsnog een poging. En hoewel deze poging niet perfect is, is Dune in veel aspecten een groot succes.

Het verhaal van Dune is veel te groot om in één paragraaf op te sommen dus we geven alleen de grote lijnen mee. De film volgt Paul Atreides, hij is de kroonprins van één van de machtigste families in het universum. Deze familie krijgt controle over de planeet Arakkis een woestijnplaneet bedekt met specie, het waardevolste materiaal in Dune. Als de familie deze specie weet te oogsten worden ze steenrijk en zal hun invloed toenemen. Maar deze taak is makkelijker gezegd dan gedaan. Arrakis is een planeet vol gevaren en rivaliserende facties zien de Atreides familie als een bedreiging.

Foto: Warner Bros.

Dune is een episch verhaal en visueel komt dit absoluut tot zijn recht. Dit is één van de mooiste sciencefiction films in jaren. Die schoonheid zie je in ieder element van de film van hoe de planeten worden weergegeven, tot aan de ruimteschepen en kostuums. Iedere factie heeft een compleet eigen stijl en identiteit. In een mindere film zouden al deze stijlen met elkaar botsen, maar Dune weet gelukkig alles te combineren tot één prachtig samenhangend geheel. De mooie beelden zijn ook onderbouwd door een grootse en bombastische soundtrack. Deze combinatie van beeld en geluid zorgen ervoor dat Dune een film is die je in de bioscoop moet zien.

Hoe goed de beelden en geluid ook zijn het verhaal is jammer genoeg niet even sterk. Het is absoluut niet slecht, integendeel, grote delen van de film zijn spannend en vermakelijk. Maar je moet van tevoren weten dat je niet naar Dune zit te kijken, maar naar Dune deel één. Dune is net als Lord of the Rings een boekenreeks die simpelweg te groot is om in één film te vertellen. Daarom kun je Dune het beste vergelijken met The Fellowship of the Ring. Deze films zijn beide de eerste in hun reeks en hierdoor hebben ze twee rollen. De eerste rol is om zoals iedere film een goed op zichzelf staand verhaal te vertellen. De tweede rol is de kijker te introduceren aan de wereld, de personages en hun motivaties. Zowel Dune als Lord of The Rings gaan over grote werelden met veel personages dus er is een enorme berg aan informatie die de kijker meekrijgt.

Dit soort films moeten dus een balans zien te vinden tussen deze twee rollen. Jammer genoeg weet Dune deze balans net niet te vinden. De nadruk ligt te veel op het introduceren van het universum. We begrijpen dat al deze informatie nodig is, maar het eigen verhaal leidt er wel onder. Als resultaat is het eigen verhaal in Dune te simpel en ontbreekt er net te veel emotionele diepgang. Een ander kritiek punt van Dune is het matige einde. We gaan niks verklappen, maar de film is twee en half uur lang en ook al vliegen de eerste twee uur voorbij het laatste half uur voelt veel langer aan. Het laatste deel van de film is eigenlijk een proloog voor deel twee. Op zich niets mis mee maar deze sectie is onnodig lang en verrassend voorspelbaar (wat voor de rest van de film niet geldt). We hadden liever gezien dat dit deel was ingekort of deels was doorgeschoven naar de volgende film.

Ook al heeft het verhaal wat minpunten, Dune is nog steeds de moeite waard. Het overgrote deel van het verhaal blijft spannend en nu alles eenmaal is geïntroduceerd zijn we ook benieuwd waar dit verhaal naar toe zal gaan. Dit in combinatie met de prachtige beelden en muziek zorgen ervoor dat Dune een film is die je moet zien als je van sciencefiction en spektakel houd.

Dune draait momenteel in de bioscopen