review
Biomutant

Biomutant is een groots project van een relatief kleine studio. Het is al ontzettend lang in ontwikkeling: in 2018 hadden we al een vroege mogelijkheid om het spel te spelen. Nu, ruim drie jaar later, wordt het spel eindelijk uitgebracht en wij zijn er alvast uitgebreid mee aan de slag gegaan.

Biomutant speelt zich af in een post-apocalyptische wereld. De mensheid heeft veel te veel afval gedumpt en door al die chemische stoffen zijn er gemuteerde dieren ontstaan, waar jij er één van bent. Je bent lang weggeweest van huis en bij je terugkomst word je met twee grote problemen geconfronteerd. Ten eerste wordt er aan de Tree of Life gegeten door de zogenaamde World Eaters. Als zij dit zomaar kunnen blijven doen en de Tree of Life wordt vernietigd, zal de wereld vergaan. Tegelijkertijd is er ook een Tribe War gaande tussen de zes verschillende Wung-fu-stammen. Het spel draait om het oplossen van beide problemen.

Wat Biomutant al vrij snel duidelijk probeert te maken, is dat je vrijheid hebt in hoe je het spel speelt. Je mag er over nadenken om de wereld te laten vergaan en welke van de zes stammen je bijstaat, ook dat is aan jou. Je duistere kant is niet per se slecht en ook te veel van de lichte kant kan dubieus zijn: dat is de boodschap die ervoor moet zorgen dat je je echt vrij voelt om het pad te kiezen dat jou persoonlijk het interessantst lijkt.

De game begint, mede dankzij dit principe, dan ook heel sterk. Eigenlijk is in de eerste paar uur alles geweldig: de omgevingen zijn adembenemend mooi, de gevechten zijn strak en spannend, personages zijn grappig, het is interessant om meer en meer te leren over de wereld waarin je je begeeft en je kan al heel snel gaan doen waar je zelf zin in hebt in plaats van dat je één missie hebt om te volgen. Laten we alle punten wat meer uitlichten.

Gevechten zijn een soort mix tussen de Batman Arkham-games en Devil May Cry. Je kan wat om je heen slaan en aanvallen ontwijken en tegenstanders krijgen een tekentje boven hun hoofd dat aangeeft dat je op dat moment een aanval af kan weren voor een sterke tegenaanval. De timing hiervoor is behoorlijk vergevingsgezind, dus je hoeft niet bang te zijn met een enorm afstraffende Dark Souls of Sekiro te maken te hebben.

Daarnaast heb je ook een pistool dat je makkelijk kan gebruiken en heb je toegang tot allemaal magische krachten om dit nog mee af te wisselen. Zodoende zijn de gevechten een vlotte brei van al deze elementen en ze voelen dan ook interessant aan. Als je vlugge vingers hebt en een beetje creatief kan zijn met je arsenaal aan mogelijkheden, dan kan je hele gevechten doorkomen zonder maar één keer geraakt te worden. Tegelijkertijd is het absoluut niet te lastig als je wat minder snel bent.

De wereld en zijn inwoners zijn interessant. Het is een behoorlijk andere manier van kijken op al het post-apocalyptische gedoe. In plaats van dat jij als mens treurig bent om wat er gebeurd is, bekijk je het nu als gemuteerd dier dat op een wereld leeft zonder mensen. Er zijn meerdere personages die je in het begin tegenkomt die het spel veel charme geven. Ze spreken overigens ook geen Engels, dus je begrijpt ze door de verteller die alles voor je vertaalt. Dit geeft het allemaal nog meer een apart sfeertje. Tel hierbij op dat Biomutant adembenemend mooi is en het zou raar zijn om niet verliefd te worden op alles dat je om je heen ziet.

Ook is er in elke uithoek wel weer iets te vinden, van hele helmen of vesten die beter zijn dan wat je aanhebt, tot onderdelen die je kan gebruiken om andere voorwerpen sterker te maken. Het nodigt je continu uit om wat meer op onderzoek te gaan en door de schoonheid van de wereld, doe je dat ook. Hiervoor word je ook niet alleen beloond met onderdelen en dergelijke, maar ook kan je zo bijvoorbeeld een van de vier World Eaters al heel vroeg in het spel tegenkomen en je kan meteen de strijd ermee aan gaan als je wilt. Dit draagt bij aan het gevoel dat je echt vrij bent om te gaan en staan waar je maar wilt.

Tot nu toe zijn we uiterst positief en dat is ook hoe je het spel de eerste drie tot vijf uur ervaart. Als we onze recensie na de eerste uurtjes hadden geschreven, dan zou het de volle vijf sterren krijgen met niets dan lof. Echter komt Biomutant na die eerste uren nogal in de problemen: het wordt veel van hetzelfde.

Je honderdste gevecht voelt hetzelfde aan als je tiende gevecht, met vrijwel dezelfde paar kleine wezentjes die je verslaat met een groter, trol-achtig wezen ernaast. Ze hebben dezelfde soort aanvallen als de eerste keer dat je tegen zo’n samenstelling moest vechten en het zorgt ervoor dat je gevechten niet meer gaat zien als een welkome afwisseling, maar als een repetitief klusje. Ook is de balans flink mis, want we hadden met ons personage een groot deel van onze punten ingezet op intelligentie, wat onze magie sterker zou moeten maken. Zelfs dan loont het veel meer om gewoon te wachten op de tekentjes boven iemands hoofd om de aanval af te weren en een tegenaanval in te zetten: het is simpelweg veel krachtiger dan elke andere manier van vechten die je tot je beschikking hebt en dit draagt bij aan de eentonige ervaring.

De derde keer dat je een vijandige nederzetting hebt ingenomen, speel je precies hetzelfde fort vrij met dezelfde muren en dezelfde lay-out als de eerste twee keer.

Personages worden ook steeds minder uniek en grappig. Na een paar uur is de charme er wel vanaf dat de wezens van de wereld in een niet te begrijpen taal spreken en dat je eerst hun klanken moet horen om vervolgens te wachten op de vertaling van de verteller. Het is leuk in het begin, maar later begin je je er alleen maar aan te ergeren dat het elk gesprek onnodig veel langer maakt. Dit wordt al helemaal versterkt door het feit dat je duidelijk kan horen dat dezelfde paar klanken herhaald worden, soms zelfs twee keer achter elkaar. Zo hoor je een wezen dezelfde zin twee keer uitspreken, maar zou het zogenaamd een heel ander verhaal moeten zijn.

De drang om op onderzoek uit te gaan, verdwijnt ook als sneeuw voor de zon. Je krijgt namelijk veel te veel onderdelen, waar je ook maar heen gaat, en het verschil tussen de effecten is minimaal. Het is niet interessant genoeg om er wild van te worden als je een nieuw onderdeeltje vindt dat je wapen ietsjes sterker zou kunnen maken. Je wordt overspoeld met verschillende onderdelen en daarom word je al snel niet meer zo getrokken om elke ruïne of elke uithoek van een bos helemaal te ontdekken.

Zo verwatert Biomutant langzaam van een geweldige openwereld-RPG die we iedereen aan zouden willen raden, naar een behoorlijk clichématig spel dat eigenlijk alleen nog écht de moeite waard is voor de adembenemend mooie omgevingen.

Biomutant is voor deze review gespeeld op pc. De game is ook beschikbaar op PlayStation 4 en Xbox One en voor de nieuwe generatie consoles via Backwards Compatibility.