review
It Takes Two

We kennen bijna allemaal wel de Zweeds-Libanese filmregisseur Josef Fares. De man is niet bang om zijn mening te delen en doet dat dan ook met enige regelmaat. Maar naast filmregisseur en iemand die graag laat weten wat hij denkt, is hij ook de oprichter van Hazelight Studios. De ontwikkelstudio heeft nog een andere game gemaakt en dat is A Way Out, een spel dat niet overal even goed ontvangen werd. Fares is echter ook de man achter het veel betere Brothers: A Tale of Two Sons en wij hopen dan ook dat It Takes Two meer van dat niveau zal zijn. Wij gingen in ieder geval aan de slag met deze game en laten je hieronder weten hoe wij erover denken.

It Takes Two vertelt het verhaal van Cody en May. Ze hebben samen een dochter, maar zijn niet meer gelukkig in hun relatie. Op een dag besluiten ze het Rose te vertellen en ze rent naar de schuur en gaat onder de werkbank zitten. Ze heeft miniatuurversies van haar ouders en ze spreekt die eens stevig toe. Ze doet een soort van wens en niet veel later komen de kleine ouders tot leven en begint een groot avontuur.

Het is overduidelijk dat de makers van It Takes Two een verhaal willen vertellen over scheiden. Het wordt nooit helemaal duidelijk of de actie van Rose heeft geholpen, maar Cody en May zijn ongetwijfeld dichter bij elkaar gekomen op het einde. Hoewel het verhaal een beetje doorzichtig is en niet helemaal duidelijk is voor wie deze wijze les nu eigenlijk is bedoeld, wordt het wel op een leuke manier verteld. De cutscenes zien er mooi uit, maar ook tijdens het spelen zullen de dialogen het nodige duidelijk maken. Het zit ook nog eens vol met humor, al is dat natuurlijk wel erg persoonlijk. Verwacht qua verhaal niet hetzelfde niveau als bijvoorbeeld Ori and the Will of the Wisps, maar het is zeker wel de moeite waard.

Wat sowieso enorm goed is, is de gameplay. It Takes Two tilt co-op naar een heel ander niveau. Samen een spel spelen is natuurlijk niet nieuw, maar meestal speel je een spel en is dat toevallig samen, of je helpt elkaar een beetje. In deze game zul je echt bijna alles samen moeten doen, anders kom je gewoon niet verder. In het tweede level moet Cody bijvoorbeeld spijkers gooien zodat May met haar hamer naar de overkant kan komen. Als Cody dit niet goed doet, zal het May ook niet lukken. Je bent dus heel erg afhankelijk van elkaar. Dit is natuurlijk heel anders als je bijvoorbeeld Halo in co-op-modus speelt. Als één iemand goed is in Halo, dan lukt het de tweede ook wel om mee te komen. In It Takes Two moet je allebei goed genoeg zijn, anders ga je het gewoon niet redden. Dit maakt het een echte co-op-ervaring die we nog niet eerder hebben gezien.

Hoewel dat natuurlijk een heel sterk punt is, is het ook iets waar we een kanttekening bij moeten plaatsen. Wij hebben het spel met twee verschillende mensen gespeeld die niet heel erg veel ervaring hadden als het gaat om gamen. Het leek ons juist een spel om mensen te introduceren in de wereld van games, maar de moeilijkheidsgraad ligt net iets te hoog in dat geval. Er zitten bijvoorbeeld stukken in waar je een dubbele sprong moet maken en vervolgens moet dashen (heel snel vooruit bewegen) en tegelijkertijd moet je ook nog eens de camera draaien. Dit klinkt niet heel erg moeilijk als je regelmatig een platformer speelt, maar in andere gevallen is het een behoorlijke uitdaging. Je zult dus wel opzoek moeten gaan naar een geschikte partner.

Wat ook erg goed is aan de gameplay van It Takes Two, is de variatie. Zo heeft eigenlijk elk level wel bijzondere items waarmee je het moet zien te redden. Zo heb je de spijker en de hamer in het tweede level, maar later krijg je in de sneeuwwereld magneten om de puzzels op te lossen en diezelfde magneten kun je ook weer gebruiken om te snowboarden. De variatie in de gameplay is echt heel bijzonder en hierdoor wordt het nooit saai. Eindelijk wil je steeds weer verder om te zien wat ze nu weer voor je in petto hebben. Het is jammer dat de game in minder dan tien uur is uit te spelen, al kun je natuurlijk ook van personage wisselen daarna.

Wat ook erg leuk is, zijn de verschillende minigames die in de levels zijn verstopt. Uiteindelijk heb je er weinig aan, maar de meeste zijn gewoon leuk om even te doen. Je neemt het hierin altijd op tegen elkaar en dat zorgt ervoor dat het samenwerken even afgewisseld wordt met een klein wedstrijdje. De minigames zijn volledig optioneel, maar toch zitten er een aantal tussen die de moeite waard zijn, zoals Whack-a-Cody, Shuffle Board en Laser Tennis.

Het laatste punt wat van It Takes Two een erg goede game maakt, mocht dat nog niet duidelijk zijn geworden, is het grafische gedeelte. Voor deze review hebben we de game gespeeld op een Xbox Series X en de graphics knallen uit je scherm. De werelden zitten vol mooie details en de kleuren maken er soms een waar spektakel van. Dat geldt niet alleen voor de momenten dat je aan het spelen bent, maar ook de cutscenes zijn van behoorlijke kwaliteit.

It Takes Two is een heel bijzondere game die je een co-op-ervaring geeft die je nog niet veel vaker hebt meegemaakt. Je zult echt samen moeten werken om je doel te bereiken. Dat maakt het heel erg tof, maar het is ook jammer dat je dit spel niet kunt gebruiken om iemand enthousiast te maken voor de wondere wereld van games omdat de moeilijkheidsgraad redelijk hoog is voor iemand met weinig ervaring. Er zit enorm veel variatie in de gameplay en het ziet er ook nog eens erg goed uit. Eigenlijk zijn er maar weinig redenen om deze game niet te kopen.