review
Silencio

Kaartspellen waarbij je kaarten op volgorde moet leggen komen vaak voor. Zo ook het coöperatieve Silencio, waar spelers hun hand zo leeg mogelijk moeten spelen door passende rijen te maken. Het grote punt bij dit kaartspel is dat de spelers niet mogen praten en dus in volledige stilte, wat de naam al duidelijk maakt, moeten proberen hun gezamenlijke doel te behalen. Lees hier onze review over dit spel.

Foto: Joost Klein Middelink

Het doel in Silencio is om voor alle spelers hun hand leeg te spelen door alle kaarten kwijt te kunnen op tafel. Afhankelijk of de cijfers opeenvolgend komen te liggen of er een cijfer tussen zou kunnen, bepaald welk effect de gelegde kaart heeft. Door deze te laten aansluiten, kan er een mogelijk negatief effect komen en bij overslaan juist positief, met de kans dat je andere spelers blokkeert. Omdat je niet mag overleggen is het enorm aftasten welke kaarten handig zijn en welke acties er nuttig zijn voor de spelers. Blokkeer je een kaart die een andere speler mogelijk heeft zodat je een blokkade kunt opheffen of ga je voor safe en speel je een aansluitende kaart, met het risico dat je de volgende speler het moeilijker maakt. Sommige goede effecten zijn bijvoorbeeld blokkerende kaarten weghalen, een donker effect negeren of een kaart neerleggen die iedere speler mag gebruiken. De negatieve effecten kunnen zijn dat je een willekeurige kaart moet opleggen, wat een blokkade kan worden of verplicht bent een groene kaart neer te leggen. Kan een speler niet spelen, past deze en als alle spelers passen, eindigt het spel.

Doordat spelers niet mogen overleggen en niet elke kaart in het spel is, kijken spelers elkaar regelmatig boos of hoopvol aan terwijl een andere speler een kaart legt die het lot van het team verzegelt. Het kan zeer positief zijn of juist direct het volledige spel saboteren. Zodoende is het wel leuk om elkaar proberen in te schatten en te gokken op welke kaarten welke gevolgen zullen hebben. Aansluiten is gevaarlijk, maar zorgt niet voor blokkades. Niet aansluiten zorgt voor meer positieve effecten, maar kan een kaart volledig blokkeren, wat functioneel betekent dat er niet meer gewonnen kan worden. Zodoende moeten spelers constant afwegen welke kaarten ze zullen leggen om zo het beste voor de groep te regelen.

Grafisch zien de kaarten er tof uit. Als je alle getallen uit een kleur laat aansluiten, zie je een duidelijk verhaal dat verteld wordt. Helaas is de donkere kant en de lichte kant van een kaart exact hetzelfde, minus de verlichting en komt het zelden voor dat je de volledige reeks kunt leggen bij een potje, waardoor je dit verhaal zelden zult zien. Daarbij zijn de overzichtskaarten van matige kwaliteit en denken wij dat hier meer nuttige informatie op had kunnen staan. Zo staan er twee krachten op die in de handleiding duidelijk worden omschreven, maar op de overzichtskaart zo beknopt staan dat het eigenlijk wat anders betekent, terwijl de kaarten groot genoeg zijn om deze informatie hier kwijt te kunnen.

Foto: Joost Klein Middelink

Wat verder ook jammer is aan Silencio, is dat het spel een aantal dingen relatief onduidelijk maakt, zeker voor nieuwe spelers. Vooral de verschillende krachten zijn soms niet helemaal helder en het kostte ons een aantal potjes voordat we een aantal regels duidelijk hadden. Het is logisch dat je niet mag communiceren aangezien dat het idee achter het spel is, maar wij stelden voor om het nut van bepaalde effecten van kaarten wel te bespreken. Zo frustreerde het ons als spelers iets foutief uitvoerden, terwijl dit voorkomen had kunnen worden als alle spelers de regels exact wisten. Iets wat je dus eigenlijk niet kunt doen als je stil moet zijn.

Silencio is in de kern een leuk concept omdat de spelers niet mogen praten en elke kaart een eigen effect heeft op basis van of deze aansluit of niet. Helaas is het in de praktijk zo dat sommige effecten wat onduidelijk zijn, helemaal volgens het overzicht. Ook voelt het niet helemaal bevredigend aan om te winnen, gezien je soms je medespelers boos aankijkt wanneer zij hebben veroorzaakt dat de groep niet meer kan winnen. Zo voelt het eerder als een strijd die achter je ligt dan de euforische winst. Al met al is het wel een grappig kaartspel, mits alle spelers goed weten wat de acties inhouden en welke gevolgen deze hebben. Al zijn er genoeg spellen die minder frustratie opleveren.

Foto: Joost Klein Middelink