review
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood

Er zijn behoorlijk wat titels waarin het bovennatuurlijke een hoofdrol speelt. Denk hierbij aan vampieren, geesten, aliens en zelfs mythische wezens zoals Cthulhu. Met het laatstgenoemde wezen heeft ontwikkelaar Cyanide Studios al flink wat ervaring met de RPG Call of Cthulhu, die in 2018 uitgebracht werd. Ondertussen heeft de ontwikkelaar samen met uitgever Nacon een nieuw project op zich genomen, namelijk Werewolf: The Apocalypse – Earthblood, waar dit keer weerwolven in de schijnwerpers staan. Een flinke uitdaging voor Cyanide, maar wel een game waar we behoorlijk nieuwsgierig naar zijn. Onze indruk lees je in deze review.

De introductie van Werewolf: The Apocalypse – Earthblood vertelt dat moeder aarde, ook wel Gaia genoemd, wordt beschermd door de drie krachten de Wyld, de Weaver en de Wyrm. Echter is de Wyrm, wiens taak het is om het oude te vernietigen om zo ruimte te maken voor nieuw leven, compleet doorgedraaid. Er heerst corruptie die de aarde verwoest en dit is het resultaat van de hebberigheid van de mens. Het is een duidelijke boodschap die natuurlijk over het klimaat gaat. Dit is geen gemakkelijke kost, maar het is goed dat Cyanide belangrijke actualiteiten aansnijdt in een game. De weerwolven zijn de beschermers van Gaia die de balans terug moeten brengen. Zo maken we ook kennis met Cahal, een oudere man/weerwolf die in een roedel zit samen met zijn vrouw en dochter. Ze strijden allen tegen een van de manifestaties van de corruptie, namelijk oliemagnaat Endron. Deze strijd ontketent zich in een oorlog tussen de vervuilende bedrijven en de weerwolven.

Tijdens de verschillende missies besturen we Cahal, die een aantal verschillende vormen bevat. Zijn menselijke vorm staat hem toe om te sluipen, vijanden stilletjes neer te halen en verschillende objecten aan te sturen zoals elektronische deuren. Cahal kan ook wanneer hij wil in een weerwolf veranderen, de Lupis-vorm. Als Lupis krijgt hij nieuwe mogelijkheden, zoals ongedetecteerd rondsluipen, smalle doorgangen passeren en onnatuurlijk hoog springen. Het laatstgenoemde zorgt voor wat hilarische scènes tijdens de spannende sluipmissies. De Lupis-vorm heeft echter wel beperkingen. Zo kan een wolf uiteraard geen computer bedienen of zachtjes iemand uitschakelen. Het is dus belangrijk om slim tussen beide vormen te wisselen. Ze bevatten ook verschillende vaardigheden die door het verloop van de game heen ontwikkeld kunnen worden. De menselijke en de Lupis-vorm zijn interessant als je stealthy speelt, maar vechten is natuurlijk onvermijdelijk. Zodra er een confrontatie plaatsvindt, transformeert Cahal in zijn Crinos-vorm, wat het beste beschreven kan worden als een weerwolf op steroïden. Als Crinos kun je flink wat aanvallen combineren om alles wat in de buurt is kort en klein te slaan. Op dit punt lijkt de game ook meer op een gewelddadige Smash Bros., waarbij je de vijanden oppakt, neerslaat of letterlijk op ze springt.

Tot slot is er nog een speciaal balkje dat gevuld wordt tijdens het aanvallen. Eenmaal vol gaat Cahal in een zogenoemde ‘Rage’ over en worden zijn aanvallen nog weer een tikkeltje sterken. De gevechten zijn een frisse afwisseling en het voelt soms eigenlijk wel lekker om alles kapot te slaan. Werewolf: The Apocalypse – Earthblood bevat nog een verassing voor liefhebbers van rock- en metal-muziek. Tijdens de gevechten komen er namelijk een boel toffe nummers voorbij en is het genieten voor fans van deze genres. Dit draagt zeker bij aan de vernietigingsdrang die je soms krijgt als Cahal.

Op technisch vlak loopt de game vooral erg soepel. Zo nu en dan lopen we wel tegen een bug aan, zoals de transformatie van Lupis naar menselijke vorm die mislukt waardoor we vast komen te zitten in de grond. Gelukkig zijn deze bugs niet extreem vaak voorgekomen en valt het wel mee. De omgevingen zien er goed uit: deze bevatten voornamelijk industriële fabrieksomgevingen. Een extra pluspunt hierbij is de hoeveelheid bloedspetters op de grond en de muren, wat net zorgt voor dat beetje extra drama. Op visueel gebied vallen vooral de personages wel tegen, wat al helemaal opvalt tijdens de cutscenes. Deze missen behoorlijk wat details, maar wat vooral stoort is dat personages stijfjes en erg robotachtig overkomen. Dit is wel jammer, want tijdens het besturen van Cahal is dit juist niet merkbaar.

Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is een prima game van Cyanide Studios die zeker de moeite waard is voor liefhebbers van weerwolven. Een van de interessante aspecten is dat er een duidelijk stealth-aspect aanwezig is, maar ook een frisse afwisseling van brute gevechten waar het vooral combinaties van aanvallen gebruiken is. Hoewel de game niet een bijzonder daverend plot bevat, zit er toch een belangrijk maatschappelijk aspect in waar de ontwikkelaar een stuk verantwoordelijkheid in neemt. Het grootste kritiekpunt is vooral dat we wat meer menselijkheid hadden willen zien in de personages die wat onnatuurlijk overkomen. Toch mag dit de pret van de game zeker niet bederven.