review
Soul

Soul, de nieuwe Pixar film die rechtstreeks en exclusief op Disney+ te zien is, draait om Joe Gardner (Jamie Foxx). Joe droomt ervan om een bekende jazzmuzikant te worden maar in plaats van op het podium te staan, geeft hij les aan een aantal pubers. Wanneer hij dan eindelijk mag spelen met een van zijn grote idolen, is hij zo enthousiast dat hij in een put valt. Tegen de tijd dat Joe wakker wordt in een compleet andere wereld, realiseert hij zich dat in de rij staat om naar het hiernamaals te gaan: The Great Beyond. Uit angst en paniek vlucht hij waardoor hij in het ‘hiervoormaals’ terecht komt. Hier worden mentoren gekoppeld aan kersverse ‘zieltjes’.

Deze zieltjes ontwikkelen hier hun karaktereigenschappen en als zij ze allemaal gespaard hebben, krijgen ze een toegangspas naar aarde. Joe wordt gekoppeld aan 22 (Tina Fey). Dit zieltje heeft totaal geen interesse in de aarde. Eigenlijk heeft 22 helemaal nergens zin in. Ze heeft namelijk al heel wat mentoren verslonden, van Moeder Theresa tot Abraham Lincoln. Ze mist echter nog één eigenschap: haar ‘vonk’. Krijgt Joe haar zover om toch met hem naar aarde te gaan?

Soul is een prachtig gemaakte film, die visueel perfect in elkaar zit. Je gaat van het ene visueel juweeltje (het Hiervoormaals) naar het andere (de aarde). De muziek is erg goed, je proeft de sfeer van de film meteen hierin.

Ook de stemacteurs zijn perfect gecast voor de personages. Tina Fey levert een briljant irritante en sarcastische 22. Zelfs in de film wordt deze irritante stem geniaal aangehaald. De rol van Joe is Jamie Foxx op het lijf geschreven, de ‘soul’ zit gewoon al in zijn stem. Je gelooft hem; hij brengt de diepgang, humor en emotie in Joe tot leven.

Voor kinderen kan de film soms wat zwaar zijn. Vooral in het midden wordt veel uitleg gegeven over leven en dood en wat de zin is van het leven. Zelfs aan werelden als ‘de zevende hemel’ en ‘dolende zielen’ wordt uitgebreid aandacht besteed. Maar zitten kinderen hier op te wachten? Zij zullen zich vooral vermaken aan het begin en aan het einde van de film, aangezien hier de focus op de muziek en humor ligt. Ondanks dat in het midden van de film de vaart er een beetje uitgaat en er voornamelijk uitleg gegeven wordt, blijft het erg mooi in kaart gebracht. De film bevat genoeg humor, emotie en sfeer om zich een van de betere Pixars te noemen, waar op het einde menigeen een traantje weg zal pinken. Zoals het hoort.