review
Cyberpunk 2077

In mijn eerste missie in Night City staat mijn partner-in-crime Jackie op de uitkijk terwijl ik midden in een gebouw vol bandieten een onbewuste vrouw in een badkuip vind. Wanneer V (het zelfgemaakte hoofdpersoon als wie je speelt) zich omdraait om iets tegen Jackie te zeggen, zijn zijn pistolen door een bug verdwenen en maakt hij alleen nog maar met zijn vingers een pistoolgebaar terwijl hij de criminelen opwacht, alsof een achtjarig kind cowboytje en indiaantje aan het spelen is. De missie wordt ondanks dat succesvol afgerond en zo’n vijf minuten later, na voor het eerst in mijn appartement geslapen te hebben, loop ik naar buiten en zitten twee exact dezelfde NPC’s (non-player characters) op een bankje. Niet alleen zijn ze identiek aan elkaar, maar ook staat een van de twee op, om vervolgens dwars door dat bankje heen te lopen en naar de muur te gaan staren. Beide gebeurtenissen vonden vlak na elkaar plaats, meteen aan het begin van het spel. Een veel beter voorbeeld van Cyberpunk 2077 kan je niet verzinnen, op onderstaande video misschien na.

Het is lastig om over Cyberpunk 2077 te praten en als je als gamer niet onder een rots geleefd hebt, weet je eigenlijk al wel waarom. Het spel zit boordevol met coole dingen die je het liefst een tien zou geven, maar het zit ook vol met onafgemaakte stukken, slechte systemen en irritante bugs die je het liefst nog lager dan een één zou geven.

Neem bijvoorbeeld de Lifepaths. Bij het aanmaken van je personage kan je kiezen of je een Nomad-, Street Kid- of Corpo-achtergrond hebt. Afhankelijk van wat je kiest krijg je een andere introductiemissie van ongeveer een half uur, maar daarna heeft het absoluut geen invloed meer op je belevenis van de wereld en de gameplay, terwijl CD Projekt RED beloofd had dat het een cruciale keuze was. Zo zijn er meer elementen die ons beloofd zijn en uiteindelijk helemaal niet in het spel zitten, of niet zo uitgewerkt zijn als in presentaties verteld was. Dat is teleurstellend, maar hoeveel je je personage in andere delen aan kan passen en hoeveel vrijheid je soms hebt in je interacties met de spelwereld is wel weer fascinerend. Sommige verhalen van mensen in de stad zijn erg meeslepend, maar andere NPC’s zijn zo door en door dom dat het alle geloofwaardigheid uit het spel haalt. Bepaalde hoofdmissies zijn op de beste momenten retespannend, maar een overdreven bug doet alle spanning snel verdwijnen.

Laten we even bespreken wat er wel allemaal goed aan is. Het meest opvallende is dan het constante gevoel van vrijheid. Je kan je volledig verliezen in de wereld van Night City en er zijn altijd dingen om te doen die eigenlijk helemaal niets met de hoofdmissies te maken hebben. Dit is al vrijwel vanaf het begin zo en alhoewel het enigszins overweldigend kan zijn, is het ook heerlijk rustig op tijden om gewoon lekker te doen waar je zin in hebt. Ga wat clubs opzoeken, onbelangrijke missies uitvoeren voor wat credits, of rijd gewoon wat rondjes door de belachelijk mooie stad.

Want dat is Night City: een bizar mooie stad waar je echt van kan genieten. Als je een aaneenschakeling van toffe dingen tegenkomt die niet worden onderbroken door bugs of onafgemaakte systemen, dan is Cyberpunk 2077 een van de beste games die je ooit gespeeld hebt, zonder twijfel. Uitgebreide verhalen, zijmissies en een spelwereld om je op uit te leven: veel beter dan dat wordt het niet.

Maar zoals gezegd zit het vol met irritante bugs en onafgemaakte dingen. Een voorbeeld van zoiets onafgemaakt is de Lifepaths die we eerder bespraken, maar denk ook aan het politiesysteem. Er stonden een paar politieagenten op klaarlichte dag bij een deur te wachten en we stonden naast ze: geen probleem. Tijdens het weglopen tikten we een politieagent per ongeluk lichtelijk aan (zonder wapen of wat dan ook), waarop de agenten ons meteen doodschoten: game over. Of stel je overgaat een betreding door een burger neer te schieten, dan komt de politie natuurlijk op je af zoals je ook wel gewend bent van iets als GTA. Helaas is dit systeem in Cyberpunk nog ongeloofwaardiger dan in een GTA van het PlayStation 2-tijdperk. Agenten verschijnen namelijk altijd in je rug, waar je ook bent. Sta je met je rug in een hoekje? Dan verschijnt de politie in het hoekje achter je. Sta je bovenop een wolkenkrabber waar niemand in de buurt is? Politie verschijnt plotseling op de dak van de wolkenkrabber achter je. Het slaat nergens op: het systeem is lui, werkt niet en verpest je beleving volledig.

Mocht je rare bugs en slechte systemen niet zo’n ramp vinden, dan is er nog een grote kans dat het spel voor jou bijna onspeelbaar is als je nog op een PlayStation 4 of Xbox One speelt. De performance op deze apparaten is ontzettend slecht, zelfs zo slecht dat het spel op de PlayStation Store niet meer te krijgen is. Op je Xbox One kan je het spel digitaal nog wel verkrijgen, maar daar heeft Microsoft er een speciale waarschuwing bij geplaatst om te melden dat het erg veel bugs bevat en eventueel performanceproblemen kan hebben. Speel je nog op de vorige generatie consoles, dan kan je het spel zelfs los van de bugs gewoon even beter links laten liggen.

Wat kan ons oordeel mogelijk zijn over Cyberpunk 2077? Het zit vol met de meest waanzinnig goede dingen en we willen maar door blijven spelen, maar het gros van het spel is van onacceptabele kwaliteit. Daarom voelt het spel als geheel nog als een onafgemaakt product. Zwakke punten zoals de slordig afgewerkte Lifepaths en het lachwekkend slechte politiesysteem (er is veel meer, veel te veel om in één artikel te benoemen) hebben meer nodig dan een patch of een bugfix, dus het is overigens nog maar de vraag of dat ooit beter gaat worden. Mochten de ergste bugs er over een jaartje uit zijn, dan is het in ieder geval wel een voorzichtige aanrader, maar er is meer dan dat nodig om van Cyberpunk 2077 het spel te maken dat CD Projekt RED ons beloofd heeft.

Cyberpunk 2077 is voor deze review gespeeld op de PlayStation 5. De game is beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc. Via Backwards Compatibility is het ook te spelen op PlayStation 5 en Xbox Series X|S.