review
La Vita Davanti A Sé

Wat doe je als je als wees in Italië aankomt en men al jaren zoekt naar een geschikte voogd voor je? Dan leef je in de tussentijd het merendeel op straat. Dat is het verhaal van Momo. Hij heeft zich nooit echt begrepen gevoeld en voelt zich daarom ook niet thuis in de Italiaanse maatschappij. Op een dag bedenkt hij dan ook dat het nu het juiste moment is om iemand te bestelen. Scannend kijkt hij om zich heen. Als hij eenmaal een oud vrouwtje met zilveren kandelaren ziet, bedenkt hij zich geen twee seconden. Dit kan hij stelen om te verkopen aan de lokale criminele baas. Hij grist het uit haar handen, en rent meteen weg. Eenmaal aangekomen bij de crimineel, kan hij het echter niet verkopen, maar hij kan wel weed gaan verkopen op straat. En zo geschiedt dat hij dat dan ook gaat doen.

Terwijl Momo echter begint met verkopen, wilt zijn tijdelijke voogd hem onderbrengen bij Madame Rosa. Zij heeft een kinderdagverblijf voor de kinderen van prostituees. En wat blijkt? Zij is ook nog eens de vrouw van wie Momo de kandelaren heeft gestolen! Tegenstribbelend, besluit ze uiteindelijk om Momo toch maar in huis te nemen. In het begin loopt het voor geen ene meter tussen de twee. Momo is volgens haar brutaal en onbeleefd, en hij vindt Madame Rosa maar een oude krent. Al snel beginnen de stribbelingen tussen Momo en Madame Rosa echter te verdwijnen. Zij heeft als kind in Auschwitz gezeten, en weet hoe het voelt om alleen op de wereld te zijn. Langzaam zien we dan ook een bijzondere band ontstaan tussen de twee, een band voor het leven.

In La Vita Davanti A Sé draait eigenlijk de hele film om Momo. Hij heeft in zijn korte leven al veel meegemaakt en wil nu snel geld verdienen. Momo heeft door zijn leven op straat alleen nauwelijks een goede opvoeding gehad. Acteur Ibrahima Gueye speelt de rol van Momo op een zeer overtuigende manier. Hij brengt de kinderlijke emoties goed over, gaat helemaal in zijn rol op als jeugdcrimineel en sleept je mee in zijn leven. Dat deze film dan ook nog zijn debuut op het witte doek is, maakt zijn acteerprestatie alleen maar knapper.

De regisseur heeft ook bewust gekozen om bijna alle shots op ooghoogte te houden. Als de scène om Momo draait, staat hij in het midden van het frame. Draait deze om wat hij ziet of beleeft, dan wordt er gefilmd vanaf zijn hoogte. Dat draagt soms op zeer fortuinlijke wijze bij aan de beleving van de film: als hij aan het einde van de film wil stoppen met het verkopen van weed en dit gaat melden bij de drugsbaas, dan staat die op, verdwijnt half uit beeld, om op ijzige wijze terug in beeld te verschijnen ter ooghoogte van Momo.

Dit alles neemt echter niet weg dat de film op schitterende wijze wordt gedragen door Madame Rosa. Haar rol wordt namelijk gespeeld door niemand minder dan filmdiva Sophia Loren. Al jaren acteert ze nauwelijks meer en haar laatste volledige film was alweer van tien jaar geleden! Toch laat ze zien dat ze het acteren nog niet verleerd is. Ze heeft een zeer sterke aanwezigheid in de film en, ondanks haar leeftijd van 86 jaar, komt Madame Rosa dankzij haar over als een echte powervrouw. Loren doet Madame Rosa beschikken over een zeer energieke geest, ondanks dat Rosa haar lichaam langzaamaan steeds zwakker wordt.

Dat Loren voor deze film is teruggekeerd op het witte doek is bijzonder, maar valt ook te verklaren. De film is namelijk geregisseerd door niemand minder dan haar eigen zoon: Edoardo Ponti. Ook voor hem is deze film bijzonder: Hij regisseert namelijk zijn eerste Italiaanse speelfilm. Eerder maakte hij wel films, maar die waren in het Engels of gemaakt als shorts.

Hij heeft met La Vita Davanti A Sé gekozen voor het verfilmen van een boek. Deze speelt zich eigenlijk af in Parijs, maar Ponti heeft zijn film gemaakt in de Italiaanse havenstad Bari. De keuze valt op zich wel te verdedigen: Het rustige wat Bari brengt, geeft de film ook meer rust in zijn overkomen. Het volledige verteltempo wordt namelijk licht vertraagd, en de verdrietige momenten in de film komen hierdoor beter in hun kracht. Voor het gevoel van de kijker, had deze verfilming misstaan in de drukke omgeving van Parijs.

Uiteindelijk brengt La Vita Davanti A Sé wel een wat te simpel verhaal. Op sommige momenten worden de achtergrondverhalen van bepaalde personages namelijk overhaast verteld, en dat maakt de aanwezigheid van bijvoorbeeld Babu en Lola soms wat nietszeggend. De film heeft echter ook een licht tintje magie: op een aantal sleutelmomenten in de film verschijnt een leeuwin voor Momo. Zij komt altijd tevoorschijn op de momenten dat hij het eigenlijk het moeilijkst heeft. De leeuwin waakt over hem, en beschermt hem. Ditzelfde doet ook Madame Rosa. Dat zou dan ook meer aandacht verdienen in de film, maar hier schiet de film eigenlijk net wat te kort. Juist als zij namelijk eindelijk een band hebben en we hier meer van willen zien, rusht de film naar het einde, en laat deze de kijker achter met een lichte teleurstelling. Je blijft achter met de wens meer te kunnen hebben gezien van de bijzondere band tussen Madame Rosa en Momo…