preview
Een tweede hands-on met Immortals Fenyx Rising

Begin september hadden we al een eerste hands-on-sessie met Immortals Fenyx Rising, waarbij we een goed beeld kregen van de open wereld van de game. In een nieuwe speelsessie konden we ruim vier uur met de game aan de slag en hebben we de game vanaf het begin mogen ervaren, waardoor we een veel beter beeld kregen van de sfeer van het verhaal en het tempo van de gameplay. In dit artikel bespreken we vooral wat ons in deze demo is opgevallen, voor een gedetailleerdere uiteenzetting van het spel kan je onze eerste preview nog eens lezen.

Fenyx (je zelfgemaakte personage) spoelt aan op een groot eiland en ziet dat de bemanningsleden van het schip tot steen zijn veranderd. Als je op onderzoek uitgaat, kom je er al na enkele minuten achter dat er iets veel ergers aan de hand is: de reus Typhon is vrijgekomen en heeft alle goden op een of andere manier te pakken gekregen. Uit een voorspelling van het orakel blijkt dat het aan jou is om de boel te redden en zo ga je met de hulp van Hermes op stap. Het verhaal heeft verder twee vertellers in de vorm van Prometheus en Zeus, die een komisch duo vormen. Dit zorgt er ook voor dat de game een bijzonder luchtige sfeer heeft.

Je merkt echt aan alles dat deze game een passieproject is en dat bedoelen we op een positieve manier. De humor van de vertellers zal niet iedereen trekken, maar het is onschuldig en leuk. Hetzelfde valt te zeggen over veel van de quests. We hebben in onze sessie geen heftige of overdreven intense stukken gespeeld, maar het is vermakelijk en de wereld is mooi genoeg om je er steeds toe te verleiden om lekker te gaan ontdekken.

Het meest positieve aan de speelsessie was vooral dat we nu een beter idee hebben kunnen krijgen van het spel in zijn geheel. Het idee dat we in onze eerste preview bespraken, dat het eigenlijk een lite openwereld-game is, is alleen maar versterkt. En dat zeggen we niet omdat de wereld niet echt open is, maar puur omdat het niet de schaal heeft van iets als Assassin’s Creed Valhalla of The Witcher 3.

Immortals Fenyx Rising is echt bedoeld om leuk te zijn, hoe vanzelfsprekend dat misschien ook klinkt voor games. Veel spellen vandaag de dag proberen meer om indruk te maken, of om op de lange termijn genoegdoening te geven door je ingewikkelde systemen te leren. Dialogen in Immortals zitten vol met humor, de wereld is kleurrijk, personages zijn allemaal enthousiast en er lijkt veel te zijn om gewoon lekker te ontdekken, zonder je zorgen te hoeven maken om allemaal dingen. Ook het vechten is simpel: sla, ontwijk en weer vijandige aanvallen af met een degelijke timing. Het is allemaal niet zo weinig vergevend als bij een Dark Souls, dus maak je vooral geen zorgen: het is voor iedereen goed toegankelijk. Ook zijn er een boel verschillende moeilijkheidsgraden, zodat je het lekker makkelijk of toch nog best pittig kan maken. Ook zijn er een boel puzzel-levels die je in de onderwereld moet uitvoeren: ook deze zijn niet al te lastig en zelfs als er een stuk is waarbij je af blijft raken, zal je nooit meer dan een minuutje opnieuw moeten doen. Het is allemaal lekker relaxed.

Het enige dat eventueel roet in het eten zou kunnen gooien, is als het vechten en de vijanden niet genoeg blijven veranderen naarmate je alle verschillende gebieden van het eiland doorloopt. Rond het einde van onze speelsessie hadden we het namelijk wel een beetje gezien om voor de tiende keer eenzelfde soort cycloop met dezelfde trucjes te verslaan. Als hier genoeg variatie en uitdaging in blijft zitten, dan wordt Immortals Fenyx Rising vast een klein succesje.