review
Drakenstad

De regels voor corona zijn weer strenger geworden. Dat betekent dat het opnieuw moeilijker is om jouw vrienden te bezoeken of vrienden op bezoek te hebben voor een leuk bordspel. Nu zit je enkel vast met je partner, familie of huisgenoten. Bordspellen lijden helaas aan het eeuwige probleem dat ze met specifieke spelersaantallen gespeeld moet worden. Dus misschien is het nu hoog tijd voor een twee-speler-spel. Eerder hadden wij hier al een paar uitstekende exemplaren voor. Maar de bordspelwereld staat niet stil. Er is altijd wat nieuws onder de zon, zoals Drakenstad! White Goblin Games stuurde ons een kopie op om een review over te schrijven. Ben je benieuwd? Lees dan gauw verder.

Drakenstad, of Opale in de originele taal, is een kaartspel voor twee spelers. Men speelt één voor één kaarten van hetzelfde soort op het daarbij horende vak op het bord. Dan voeren zij, mits er genoeg kaarten van dat soort op het veld liggen, de bijbehorende actie uit. Meestal betekent dat kaarten van het bord pakken en in je scorestapel leggen. De regels zijn simpel en vrij gemakkelijk uit te leggen aan de hand van het bord en de kaarten. Het bord vormt ook een constante herinnering aan wat de kaarten doen, zonder het veld te vullen met tekst of zelfs complexe symbolen. Hierdoor is Drakenstad geschikt voor bordspelliefhebbers en beginners in deze hobby.

Hetzelfde kunnen we niet zeggen over het spelregelboekje. Die is wat onduidelijk geschreven. Waarschijnlijk komt het door problemen met de vertaling, maar wij hadden enkel de Nederlandse versie. Het werd ons later pas duidelijk dat kaarten alleen op specifieke velden gespeeld konden worden omdat wij ons realiseerden dat de bijbehorende kaart ook op de achtergrond afgebeeld staat. Hier werd met geen woord over gerept in het boekje. Zonde, want daardoor lijkt het spel een stuk ingewikkelder.

Als deze onduidelijkheid is opgeklaard, en spelers beginnen te spelen wordt alles een stuk beter. Het spel is inderdaad simpel, maar het bevat wel wat strategische diepgang. Kaarten tellen geeft je een significant voordeel en een strategisch moment afwachten om een draakkaart te spelen, om die vervolgens (hopelijk) zelf van het bord te grijpen voor die extra handkaart is altijd spannend. Bovenaan elke kaart staat hoe vaak de kaart in het deck zit. En aangezien beide decks precies hetzelfde zijn, betekent dit dat spelers precies bij kunnen houden wat de opties zijn. Aan de andere kant: misschien speel je om een strategische zet heen, maar blijkt het dat de kaart waar je op wacht simpelweg niet getrokken is. Spelers zitten constant te denken en lossen leuke, interactieve puzzels op.

Drakenstad heeft bovendien twee speelmodi. Een waarbij spelers acht kaarten trekken in plaats van vijf, en daar drie van afleggen om een aparte trekstapel van te maken. En een waarbij spelers speciale krachten krijgen die ze eenmaal kunnen activeren door een fiche om te draaien.

Beide modi hebben hun voor- en nadelen en je zou ze zelfs kunnen combineren. De fiches zijn wat complexer, maar geven de spelers meer opties. De extra trekstapel zorgt ervoor dat spelers meer controle hebben over hun beginhand. Bovendien kunnen spelers tot drie keer toe precies de kaart trekken die ze nodig hebben, mits het er een is die zij aan het begin van het spel hadden afgelegd.

De twee modi helpen allebei met vooruit plannen. Ze zijn beiden leuk, maar de drie extra kaarten zijn veel simpeler en eleganter. De fiches voelen als een toevoeging die Drakenstad niet per se nodig had. Ze zijn leuk, daar niet van, maar onze voorkeur gaat naar de andere versie. Mocht je het spel goed door hebben en ben je op zoek naar meer complexiteit, dan kan je de twee altijd combineren.

Het verhaal van Drakenstad is als volgt: de reusachtige draak Azura, beschermheilige van de Drakenstad, is versteend door een heks. De spelers zijn leerlingen van de draak en zullen alles op alles moeten zetten om het van de betovering te bevrijden.

In deze beschrijving zit eigenlijk meteen een probleem. Het doet alsof spelers samen gaan werken, of op zijn minst richting een gezamenlijk doel werken. Maar niets is minder waar. Het hele spel draait om kaarten van elkaar stelen om punten te verzamelen. Het thema zit niet eens diep onder het spel begraven, het wordt gewoonweg niet gerepresenteerd in de mechanieken. Als het doel bijvoorbeeld was om de gunst van de draak te winnen was dat al een heel ander verhaal geweest.

Waar het thema wel in terug te vinden is, is de kunst. De kaarten zijn prachtig. Zoals je kan verwachten van een onderwaterstad, wordt het bevolkt door zeemeerwezens en vissen. De fiches zijn zeeschelpen. En de grote standee van de versteende draak is ook mooi. Bovendien neemt het spel weinig ruimte in op de tafel. Vrijwel alles speelt zich af op het kleine bordje, waardoor Drakenstad erg geschikt is voor stellen die een klein appartement of studio delen.

Drakenstad is perfect voor als je alleen thuis zit met je partner in deze zware tijden. Het neemt weinig tafelruimte in, is gemakkelijk uit te leggen en heeft een goede harmonie tussen strategie en kans. Ook is het erg mooi vormgegeven. Helaas sluit het verhaal helemaal niet aan bij het spel zelf. De info op de doos suggereert dat spelers samen gaan werken, maar dat is helemaal niet het geval. Ook had het spelregelboekje beter geschreven of vertaald kunnen worden. Gelukkig is het spel zelf uitstekend.