review
Antebellum

De nieuwste horror van de producenten van Get Out (2017) en Us (2019) is te zien in de bioscoop. De promotie van Antebellum (2020) liet het lijken alsof Jordan Peele ook de regisseur van deze film zou zijn: dat is echter niet het geval. In Antebellum volg je Victoria Henley (Janelle Monáe), een succesvolle schrijver en activist. Ze vindt zichzelf in een verschrikkelijke situatie, namelijk in de tijd van de Confederale Staat en de slavernij in Amerika. Ze moet de confrontatie aangaan om het gruwelijke mysterie te ontrafelen voordat het te laat is. 

De film opent met een prachtige montage van de omgeving waar de film zich het eerste deel afspeelt. Je volgt een jong meisje die naar haar moeder huppelt en in eerste instantie voelt het nog niet raar. Totdat de muziek op begint te vallen. De componisten, Nate Wonder en Roman GianArthur, hebben een prachtig muziekstuk gemaakt om de openingsscène te complimenteren. Wanneer er steeds meer strijkinstrumenten beginnen met spelen, begin je steeds meer te zien van de omgeving waarin onze personages zich bevinden. Je ziet een grote groep zwarte mensen in een veld katoen plukken, je ziet mensen mishandeld worden en als kijker word je geconfronteerd met de verschrikkelijke realiteit van die tijd. 

Foto: Splendid Film

Het eerste uur van de film speelt zich af in, wat lijkt, het verleden. Je volgt Janelle Monáe’s personage, dat nu nog Eden heet, in haar zware leven als slaaf voor de Confederaties. Tijdens deze eerste akte weet je als kijker niet wat er gebeurd is. Er worden ook geen aanwijzingen gegeven om erachter te kunnen komen hoe Eden daar terecht is gekomen. Dat maakt het eerste deel van de film erg traag. Als kijker zie je eigenlijk alleen maar hoe erg de slaven mishandeld worden, maar zie je geen vooruitgang naar een mogelijke oplossing hiervoor. 

Totdat we opeens een telefoon horen rinkelen. Monáe’s karakter, nu wel Victoria, wordt wakker in de tegenwoordige tijd. Zonder enige uitleg volgen we haar in het heden. Nog steeds zijn er geen vragen beantwoord wat ook de tweede akte van de film erg vervreemdend laat aanvoelen. Een mooi pluspunt van dit deel van de film is de beste vriendin van Victoria gespeeld door Gabourey Sidibe, Dawn. Zij brengt de hoognodige humor in de film. Dawn zorgt voor de perfect getimede grappen, waardoor er toch nog een beetje gelachen kan worden tijdens de film. 

Foto: Splendid Film

Wanneer eindelijk bekend wordt gemaakt wat er is gebeurd met Victoria, voelt het een beetje misselijkmakend. Zonder de twist te spoilen, word je tijdens de hele film geconfronteerd met de slavernij en proberen de makers het probleem van systemisch racisme aan te kaarten. Ze doen dit echter op een manier waardoor het voelt alsof ze expres de kijker misselijk willen maken door de verschrikkelijke realiteit. Veel kritiek van mensen over deze film is dat ze het zien als “black trauma porn”. 

Los van de manier hoe slavernij in deze film in beeld gebracht wordt, is het zeker geen slechte film. Door de hele film zijn kleine easter eggs verstopt die hints gegeven naar de twist, maar deze hints vallen je pas op wanneer de twist is bekendgemaakt. Verder weet Janelle Monáe haar personage op een geweldige manier in beeld te brengen. De volledige film lang leef je met haar mee en voel je haar pijn. Wanneer de film met de derde akte tot een einde komt, heeft Monáe er zélfs voor gezorgd dat je je als kijker opgelucht voelt. Dit verandert echter vrijwel meteen als je nadenkt wat er allemaal in deze film is gebeurd.

De film wil op een nare en confronterende manier aankaarten dat er nog steeds systemisch racisme is in de wereld. Het is weliswaar een erg belangrijk concept om aan te kaarten in de wereld van nu, maar het wordt zodanig gebracht dat het meer lijkt alsof de makers wilden dat elke kijker misselijk het theater zou verlaten. Als dit echt het doel was, dan is Antebellum een groot succes. Als de makers wilden dat mensen daadwerkelijk iets zouden leren van de film, dan is dit misschien niet de juiste manier. 

Voor een goede horror met een spannend mysterie is deze film zeker voor jou. Als je een film wilt kijken die op een goede manier systemisch racisme aankaart kan je beter een andere film gaan kijken, bijvoorbeeld If Beale Streets Could Talk (2018).