review
Light of My Life

Wat doe je als de halve wereld is vergaan en jij alleen achterblijft met je dochter? Dan ren je weg van iedere plek waar zij niet meer beschermd kan worden!

In Light of My Life volgen we een vader, gespeeld door Casey Affleck, en dochter Rag, gespeeld door Anna Pniowsky, die samen proberen in leven te blijven en geen andere mensen tegen te komen. De film begint met een, toch zeker tien minuten lange, monoloog van de vader waarin hij zijn dochter een nagenoeg zelfde versie van de Ark van Noach vertelt. Deze scène wordt in de film gebruikt om de toon te zetten: de band tussen vader en dochter is zeer sterk. Al snel zien we hen op pad gaan en af en toe ook jagen. Dit geeft ook meteen een aardig idee van hoe de film zal verlopen: Het is slapen in een schuilplaats, jagen/eten, constant op je hoede zijn en bij het minste of geringste seintje van gevaar weer vertrekken.

De film laat in ieder geval genoeg van de natuur zien. Op verscheidene momenten kan je als kijker echt genieten van de rivieren en bossen die de film rijk zijn. Het vormt soms ook een goede afwisseling omdat de meeste scènes echt alleen uit de vader en dochter bestaan. Af en toe worden we meegenomen naar de flashbacks van de vader over haar moeder. We zien dat ze heel zorgzaam is, dat ze ziek wordt en dat ze uiteindelijk nooit haar dochter groot zal zien worden. De flashbacks brengen ons vaak meteen weer terug naar de kille realiteit: voor de dochter is de huidige wereld, die gevormd wordt door wanorde, heel onveilig, vooral omdat de epidemie met name vrouwen lijkt te hebben uitgeroeid.

Het tempo van het verhaal is echter traag. Heel traag. Je kan gedurende de film op genoeg momenten even wat te drinken halen en terugkomen zonder iets gemist te hebben. De negen hoofdstukken hebben ook veelal zeer uitgerekte mini-gebeurtenissen die het hoofdstuk moeten vormen, want verder is het gewoon de vader en dochter die wij keer op keer horen praten over “wat als”-situaties en de constante gevaren die in de wereld schuilen.

De film is geschreven en geregisseerd door Casey Affleck, wat dit zijn tweede film maakt na I’m still here uit 2010. Waar dat een comedy-film was, is dit een drama met wat thriller-elementen. Echter, zie je wel meteen Afflecks stijl ook hier terugkomen. Hij maakt veelal gebruik van veel lange shots/scènes en het tempo ligt vrij laag. Dat een tempo vrij laag ligt hoeft niet altijd uit te maken, maar in het geval van Light of My Life komt dit helaas de film niet ten goede. Er gebeurt namelijk al vrij weinig en soms worden de dialogen tussen vader en dochter onnodig uitgerekt.

De film is tevens te veel eenrichtingsverkeer. Vader vertelt continu en draagt dochter allerlei dingen op om te doen, en zij mag steeds maar gehoorzamen en aanhoren. Hij vertelt ook dat de wereld vergaat doordat mannen chaos creëren en stuurloos zijn, maar laat ondertussen zijn eigen wereld ook volledig bestaan uit alleen zijn wil. Pas helemaal aan het einde van de film zien we hoe de dochter voor het eerst voor hem zorgt en prompt aantoont dat zij dat ook kan. Dit luidt echter meteen het einde van de film in en eindigt dan ook lichtelijk teleurstellend. Ze zullen altijd op zoek blijven naar die ene plek die wel voor hen veilig en fijn zal zijn…

De film wordt gered door het ijzersterke acteerwerk. Zowel Affleck als Pniowsky doen het uitzonderlijk goed en zetten een overtuigend personage weg. Affleck speelt een zeer toegewijde vader en Pniowsky een nieuwsgierige en volgzame 11-jarige dochter met haar eigen wensen en soms ook haar eigen plannen. Helaas is alleen goed acteren niet genoeg om deze film een hoge score te kunnen geven. Er blijven teveel vragen volledig onbeantwoord, zoals wat er nou precies aan de hand is en hoe de epidemie ontstaan is, waardoor de film tevens nauwelijks immersie creëert. Daarnaast loopt het verhaal maar heel traag door en kan je er zelfs dingen naast doen omdat opletten niet altijd nodig is. Een aardige film voor als je een avondje entertainment op de achtergrond wilt bij een neven-activiteit.