review
Paper Mario: The Origami King

Het duurt nog maar twee dagen voor Paper Mario: The Origami King verschijnt. Wij mochten de afgelopen periode al met aan de slag met dit spel. In onze preview lieten we al weten dat het een prachtig spel is vol mogelijkheden en het enige wat ons wat tegenviel het gevechtssysteem was. Zijn deze vouwtjes nu glad gestreken, of weet Nintendo dermate te overtuigen dat de speler dit amper merkt?

In dit nieuwe Paper Mario-avontuur ga je voor de verandering niet op jacht naar Bowser die Princess Peach weer eens heeft ontvoerd, maar zoals wel vaker in dit soort spellen naar iemand anders die het voorzien heeft op het Mushroom Kingdom. Olly, beter bekend als de Origami-koning, heeft als doel zijn eigen koninkrijk te stichten. En wat is er dan makkelijker dan een bestaand koninkrijk over te nemen? Om tot dit doel te komen, vouwt hij bestaande papieren wezens om tot origami om ze zo in zijn leger te laten vechten. Hij doet dit overigens niet alleen met Toads, maar bijvoorbeeld ook met Koopa’s en Goomba’s. Ook Bowsers leger ligt onder vuur en dat is reden genoeg voor zijn onderdanen om je te helpen.

Een groot gedeelte van Paper Mario: The Origami King bestaat uit het oplossen van puzzels. Dat is dan ook precies wat Paper Mario zo leuk maakt. De puzzels zijn iedere keer anders en variëren dermate dat je nooit het idee hebt hetzelfde te doen. Het ene moment zoek je Toads met gaten in hun hoofd om een disco mee te vullen en het volgende moment schuif je ijsplaten over de grond om een weg vrij te maken. Dat de puzzels zo afwisselend kunnen zijn, komt mede door de grote afwisseling in werelden. Je bezoekt onder andere een woestijn, een wereld die onder de zee ligt en zelfs een resort dat wel heel veel weg heeft van de hemel.

Nieuw in dit deel is de manier waarop je gevechten aangaat. In plaats van beurtelings vijanden aan te vallen (zoals in eerdere delen), krijg je nu eerst de kans om vijanden bij elkaar te zetten door te schuiven. Lukt je dit, dan krijg je meer aanvalskracht en is de kans groot dat je een vijand in één keer verslaat. Hierdoor voelt ieder gevecht als een puzzel en dat komt de gevechten dan ook zeker ten goede. Feit blijft wel dat je behalve wat muntjes (die je vaak al veel hebt) niets krijgt. Een beloning in de vorm van ervaringspunten was hier meer op zijn plaats geweest. Echt heel storend is het overigens niet: je kunt veel gevechten vermijden als je er geen zin in hebt en het is slechts een klein onderdeel van het geheel.

Ook nieuw zijn de eindbaasgevechten. Hier geldt hetzelfde als het aankomt op schuiven, alleen hoef je nu niemand op volgorde te zetten. Bij eindbazen moet je het juiste pad naar hem toeleggen. Als je het goed doet kun je tevens voorwerpen pakken, speciale aanvallen activeren of je aanvallen versterken. Dit maakt de toch al leuke eindbazen nog uitdagender. Waar je normaal vecht tegen bijvoorbeeld de Koopalings en andere onderdanen van Bowser, zijn het dit keer de grootste vijanden van papier. Denk bijvoorbeeld aan een enorme perforator of een doos kleurpotloden. Omdat iedere eindbaas een eigen aanpak kent, is dit overigens al een puzzel op zich.

Grafisch is het spel een pareltje. De stijl is weliswaar ideaal voor de Nintendo Switch, maar dat neemt niet weg dat het er heel gelikt uitziet. Ook qua audio kunnen veel andere games hier van leren. Door voldoende afwisseling in deuntjes weet je iedere keer weer in het juiste gevoel gebracht te worden. In het woestijndorp denk je soms bijna dat je er echt zelf bent, terwijl je in de ijsgrot het haast koud krijgt.

Paper Mario: The Origami King voelt als een verfrissend spel. Alhoewel de problemen van de gevechten niet echt veranderd zijn, zorgt de kleine rol die deze hebben ervoor dat het niet storend is. De rest van het spel is dermate geniaal dat iedere liefhebber van Nintendo-games dit spel gespeeld moet hebben.