preview
Uprising: Curse of the Last Emperor

Op Essen Spiel ontmoetten wij Cornelius Cremin en een spel dat hij aan het ontwikkelen was: Uprising: Curse of the Last Emperor. Wat ons in eerste instantie aantrok was de kleurrijke standees die er echt in slaagden het oog te trekken. Dat vonden we bijzonder, omdat we in een wereld leven waar veel uitgevers miniaturen zien als de voornaamste manier om hun producten op de markt te brengen. Ook vertelde Cornelius dat het spel voort komt uit zijn eigen DnD-sessies. Wij kregen de kans om, via Tabletop Simulator, het spel van Nemesis Games uit te proberen. Cornelius zelf legde het spel aan ons uit! Hier is wat wij ervan denken.

Uprising: Curse of the Last Emperor is een coöperatief, 4x-bordspel. het ‘coöperatief’-genre spreekt natuurlijk aardig voor zich, maar 4x is wat ingewikkelder. Het houdt in dat spelers een bord verkennen met een willekeurige ligging, hun stam uitbreiden, grondstoffen vergaren en trachten hun tegenstanders uit te roeien. Het doet sterk denken aan realtime strategy-spellen of civilisatie-games. De reden dat we dit zo benadrukken, is omdat Uprising hier al iets unieks doet. Beide genres hebben aardig wat representatie in de bordspelwereld, maar een combinatie van de twee komt niet veel voor. Wij hebben in ieder geval nog nooit iets vergelijkbaars gespeeld.

In Uprising worden veel stammen behandeld als slaven van het keizerrijk. Maar nu zijn vier van die stammen er eindelijk in geslaagd zich los te trekken van zijn ijzeren grip. Helaas hebben ze dit wel te danken aan de ‘Chaos’, een horde monsters die tracht de wereld te vernietigen. Spelers bevelen elk een van de stammen en moeten in een wanhopige worsteling proberen vrij te blijven van het keizerrijk. Ondertussen moeten ze ook sterk genoeg worden om de Chaos te kunnen weerstaan. En alleen als iedereen slaagt in allebei, blijven ze vrij.

Het thema zet meteen de spotlight op het spel. Het is interessant en ondertussen geeft het spelers ook een idee van wat ze moeten doen. Ook geeft het meteen een gevoel van wanhoop. Zowel het keizerrijk en de Chaos klinken veel krachtiger dan ‘een stam,’ wat een goed beeld schetst van de uitdaging die de spelers te wachten staat.

Het belangrijkste onderdeel van Uprising is de complexiteit. Het spel is best wel ingewikkeld. Hierdoor is de doelgroep meteen bepaald. Het is voor spelers die ergens even flink hun tanden in willen zetten. Maar het is ook een belangrijk onderwerp, omdat het een coöperatief bordspel is. Dit soort spellen leiden namelijk aan een heel groot probleem: de ‘Alpha Gamer.’ Dat verwijst naar een speler die controle neemt over het hele spel en iedereen aanstuurt om zijn ding te doen. Als gevolg is eigenlijk een persoon aan het spelen, de rest van de deelnemers verzetten enkel stukken of rollen dobbelstenen. Dat is onprettig voor iedereen die meedoet, zelfs de Alpha Gamer zelf. Toch is het iets wat een ervaren speler gauw geneigd is te doen, of hij dat nou wil of niet.

Daarom is het belangrijk dat de ontwerpers van het spel dit probleem aanpakken. In Uprising wordt dat deels gedaan door de complexiteit. Doordat het spel ingewikkeld is, zullen spelers vaak stappen moeten maken in overleg. Bovendien werkt elke stam anders en mogen ze daarnaast kiezen uit verschillende leiders. Hierdoor moet iemand het spel wel heel goed kennen om precies te weten welke mogelijkheden iedereen heeft. Het gevolg is dat er minder gauw iemand is die alles op zich neemt. Ook helpen de moeilijkheidsgraad en willekeur de herspeelbaarheid.

Het spel wordt verdeeld in drie of vier rondes, waarin spelers de kans krijgen nieuwe delen van het bord te verkennen, hun stam uit te breiden en te vechten met vijanden. Ook is het mogelijk op queesten te gaan om vloeken te verhelpen of om speciale beloningen te vergaren. Maar alles kost actiepunten en je hebt er maar acht. Deelnemers ontdekken al gauw dat acht niet genoeg is om alles te doen wat je wil, waardoor er moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Dit zorgt voor de nodige pit en strategische overweging.

Maar niet alle pit is goed. De hordes van de Chaos en de Legions van het keizerrijk zijn erg krachtig. Zo krachtig, zelfs, dat spelers flink afgeschrikt worden en gevechten hevig vermeden worden. Maar als ze langer op het bord staan worden ze alleen maar krachtiger. Wij worstelden met het vinden van een oplossing en besloten de twee grootmachten te manipuleren om met elkaar te vechten in plaats van direct het gevecht aan te gaan. Dit werkte aardig, maar het zorgde er wel voor dat de spelers zich een beetje gingen voelen als een derde wiel. Bovendien blijkt het uiteindelijk niet genoeg om te winnen.

Cornelius vertelde ons later dat het eigenlijk zaak is dat iemand zijn leger opoffert om een legion of horde te verzwakken. Dat is echter iets dat je niet zo gauw wil doen, zeker als je het spel voor het eerst speelt. Het voelt niet zo goed een gevecht te beginnen waarvan je al weet dat je gaat verliezen, zodat iemand anders de genadeklap uit kan delen. Toch zal iemand die stap moeten maken, anders komen deze krachtige vijanden nooit binnen bereik.

Nog een probleem van Uprising is de willekeur. Gevechten draaien om dobbelstenen en dat betekent dat dingen soms helemaal niet volgens plan gaan. Er is niets mis met een kanselement in een spel. Dat zorgt ervoor dat het verfrissend blijft. Maar in extreme gevallen kan het helemaal mis gaan. Bij ons werd een speler in de eerste ronde vrijwel volledig vernietigd. Voor de rest van het spel was hij aan het worstelen om het spel weer in te komen. Dit was vooral zuur omdat het spel vier uur duurt. Nu is dit natuurlijk een extreem geval, maar als het gebeurt kan het een potje wel een nare nasmaak geven.

Uprising: Curse of the Last Emperor is een uniek spel dat twee genres combineert in iets dat wij nog nooit eerder gezien hebben. Het spel is uitdagend en heeft de nodige willekeur. Hierdoor is het een leuke uitdaging die niet steeds hetzelfde is. Daarentegen zijn de vijanden wel erg imposant, wat flink af kan schrikken. Ook kan het gebeuren dat iemand flinke pech heeft en daardoor buitenspel komt te liggen. Toch zijn wij erg benieuwd naar het eindresultaat en kunnen we niet wachten om het uiteindelijke product te spelen.