review
Call of Duty: Modern Warfare

Iedereen kent het verhaal van Call of Duty. De serie begon als Tweede Wereldoorlog-shooter en belandde uiteindelijk via de Modern Warfare– en Black Ops-reeksen in de ruimte. Dit laatste is nog veel spelers een doorn in het oog. De traditionele “boots on the ground”-gameplay werd ingeruild voor een hypermoderne en supersnelle variant waarin jet packs, dubbele sprongen en langs muren lopen een prominente rol innamen. Dat Activision niet doof is voor de kritiek werd al duidelijk toen Sledgehammer twee jaar geleden weer terugkeerde naar de Tweede Wereldoorlog en nu keert ook Infinity Ward terug naar een tijdperk waarin de serie haar hoogtijdagen beleefde. Weten zij met deze nieuwe Modern Warfare ons te geven waar we al zo lang op wachten?

Na een jaar afwezigheid keert in ieder geval de campagne-modus terug, waarin we volgens Modern Warfare-traditie het verhaal volgen vanuit verschillende oogpunten. Het verhaal speelt zich ditmaal af in het virtuele Urzikstan, waar terroristen beslag weten te leggen op een levensgevaarlijk zenuwgas. Amerika moet met hulp van Farah Karim, de verzetsleidster in Urzikstan, het zenuwgas opsporen en in ruil daarvoor de militie helpen met het verdrijven van de Russen uit hun gebied.

Zoals van te voren aangegeven is het verhaal een verzinsel, maar heeft het wel degelijk raakvlakken met de huidige situatie in het Midden-Oosten. Er zijn veel betrokken partijen en ondanks het wisselende perspectief weten de schrijvers van Infinity Ward het duidelijk te houden. Je merkt dat ze proberen om ook de verschillende kanten een eigen gezicht te geven, waarbij duidelijk wordt dat ieder zijn eigen motieven heeft in een oorlog en dat niet alles zwart of wit is. Helaas wordt dit er wel erg dik bovenop gelegd en blijft wel duidelijk dat jij en je team aan de “goede” kant van het verhaal zitten. Wat dat betreft is het weer heel erg de overwegend goede Amerikanen tegenover de slechte Russen.

Dat neemt niet weg dat de campagne het meer dan waard is om te spelen. Er zitten weer verschillende memorabele missies tussen, al weet het nergens het niveau van bijvoorbeeld de Pripyat-missie uit de originele Modern Warfare te halen. Wel is de kwaliteit van de missies uitstekend en zitten er maar weinig mindere momenten in de campagne.

Wat meteen opvalt, is hoe erg we de gameplay van Modern Warfare gemist hebben. Want hoewel we zeker niet super negatief waren over de games die zich in de verdere toekomst afspeelden, is dit toch wel een heel stuk beter. De game voelt trager en zonder poespas, waardoor de nadruk weer op het zijn van een zwaargetrainde soldaat komt te liggen. Uit het zicht blijven en methodisch je tegenstanders uit de weg ruimen; het voelt weer als vanouds en ook de wapens dragen daar aan bij. Het is weer allemaal schietgerij dat ook in deze tijd zou kunnen bestaan, maar met wat handige snufjes. Qua gameplay is dit voor ons in ieder geval de beste Call of Duty in jaren.

Ook de multiplayer profiteert van de betere gameplay. Je moet weer wat tactischer te werk gaan en ook constant rennen en vliegen is er niet meer bij. Wel is de zogenaamde “Time to Kill” erg kort, wat beginners behoorlijk af kan schrikken. Zeker je eerste potjes zul je regelmatig al het loodje leggen voor je een schot hebt gelost en het gevoel krijgen dat je er echt niets van kunt. Gelukkig gaat dit al snel een stukje beter en dan is er ook genoeg te beleven in Modern Warfare.

De multiplayer van Modern Warfare barst van de spelmodi, waarbij je à la Battlefield met 32 tegen 32 kunt spelen in de Ground War-modus, of op zijn kleinst met 2 tegen 2 in Gunfight. Elke modus vraagt weer een andere benadering, maar uiteindelijk is er voor ieder wat wils. Voor wie niet kan kiezen is er zelfs een playlist die rouleert tussen de verschillende modi om het voor iedereen gevarieerd te houden.

Variatie is er ook in de zogenaamde Gunsmith, waarbij je je wapens tot op het kleinste detail kunt managen. Op elk wapen kun je tot vijf attachments toevoegen, waaronder de loop en de grip. Zo kun je dus echt je ultieme wapen creëren die precies past bij hoe jij Call of Duty speelt.

Helaas wordt de multiplayer wel gehinderd door de kwaliteit van de maps. Infinity Ward is afgestapt van het traditionele drie banen-ontwerp en dat pakt niet zo best uit. De maps blijken erg geschikt voor campers en ook lijkt er weinig structuur in te zitten. Dit wordt ongetwijfeld nog aangepakt in toekomstige patches en nieuwe maps, maar voor nu zorgt het wel voor een smet op de multiplayer.

Waar deze Modern Warfare echt straalt is op het gebied van beeld en geluid. Er wordt gebruikgemaakt van een nieuwe engine en dat is duidelijk te zien. De animaties zien er perfect uit en zeker tijdens de filmpjes tussen de missies heb je soms het idee dat je naar een film aan het kijken bent. Tel daar de geweldige surround-effecten tijdens het spelen bij op en deze Call of Duty is echt een lust voor de ogen en oren.

Modern Warfare zal de reeks niet opnieuw naar de hoogten stuwen zoals de originele game dat deed, maar een uitstekende editie is het wel. De terugkeer naar de nabije toekomst doet de gameplay enorm veel goeds en ook de campagne is meer dan de moeite waard. De multiplayer heeft nog wel wat werk nodig, maar dat houdt het zeker niet tegen om er toch een hoop plezier uit te kunnen halen.