review
Godzilla II: King of the Monsters

Na een tijdje te zijn weggeweest, zijn de Kaiju (vertaling: vreemde beesten) weer een geliefd onderwerp geworden voor Hollywood. Waar we natuurlijk de Pacific Rim-reeks hebben, is er ook Legendary met haar MonsterVerse, waarin al Godzilla (2014) en Kong: Skull Island (2017) verschenen. Ze zijn de opmaat naar de Godzilla vs. Kong-film die in 2020 verschijnt. Tussendoor krijgen we echter met Godzilla II: King of the Monsters nog een extraatje, dat ook nog eens vol zit met bekende monsters. Weet regisseur Michael Dougherty (X-Men: Apocalypse) hier ook een boeiende film van te maken?

Een film als deze kijk je eigenlijk niet voor het verhaal en dat is dan ook niet waar King of the Monsters in uitblinkt. Het draait wederom om de geheime organisatie Monarch die de rust in de wereld bewaart door de vele gevonden monsters in slaap te houden. Wanneer een van de monsters op het punt staat te ontwaken, zet het team alles op alles om het wezen onder controle te houden. De extremistische Alan Jonah (Charles Dance, Game of Thrones) en zijn legertje huurlingen willen de wezens echter gebruiken om de mensheid eens flink uit te dunnen en zorgen ervoor dat het monster toch ontwaakt. Het is de aftrap van een gigantisch gevecht tussen de meest imposante monsters die we ooit in een film gezien hebben.

Foto: Warner Bros.

Het succes van een monsterfilm staat of valt met de special effects en deze zijn hier dan ook dik in orde. De CGI-effecten zijn ontzettend overtuigend en zorgen ervoor dat je al snel helemaal in de film zit. Het moordende tempo waarin de gebeurtenissen plaatsvinden zorgen er vervolgens voor dat je iets meer dan twee uur later naar adem snakt als de aftiteling over je scherm kruipt. Godzilla II: King of the Monsters is een achtbaanrit die meteen het gas vol intrapt en vervolgens nooit meer de voet van het pedaal haalt.

Dat is eigenlijk ook het probleem van de film. Doordat er zoveel gebeurt raak je al snel het overzicht kwijt en is het vaak de vraag hoe, waar en waarom bepaalde dingen gebeuren. Dat is jammer, want de wezens hebben wel degelijk de ruimte voor een interessant achtergrondverhaal. Wat is de reden dat ze hier zijn? Waar komen ze vandaan? Het zijn maar twee vragen die al voor iets meer verdieping zouden zorgen, maar Dougherty neemt te weinig tijd om dit op een juiste manier te brengen.

De film is wel een stukje luchtiger dan de eerste Godzilla-film. Er is genoeg ruimte voor komische momenten, zonder dat deze heel storend, worden en dat zorgt er ook voor dat King of the Monsters uiteindelijk ook wel een vermakelijke zit is. De beelden zijn spectaculair en het verhaal is prima genoeg om niet storend te zijn. Ben je fan van grote monsters, dan is dit een prima invulling van je avond. Verwacht echter niet al te veel diepgang.