review
Beholder 2

Krijg jij altijd een warm gevoel van het moment dat de stempel op jouw formulier gedrukt wordt in het gemeentehuis? Heb je altijd aan de andere kant van het loket willen zitten? Of hou je gewoon van een dystopische wereld waarin er met een ijzeren vuist geheerst wordt? Dan is Beholder 2 misschien wel iets voor jou!

Beholder 2 speelt zich af in dezelfde wereld als zijn voorganger. Deze keer speelt men echter niet een huisbaas die stiekem op zijn bewoners spiedt en verslag geeft aan de overheid. In plaats daarvan focust de game op een bureaucraat. Nadat zijn vader, een belangrijke man van de overheid, zelfmoord heeft gepleegd wordt hij naar het gemeentehuis gestuurd om er te gaan werken. Hij gaat gewoon aan de slag, maar al gauw blijkt dat er meer schuilt achter de dood van zijn vader.

De onderdrukking in Beholder 2 is weer net zo sterk aanwezig als in deel 1. Het wordt meteen tijdens de introductie duidelijk gemaakt als een alarm afgaat nadat iemand door een poortje stapt. Hij wordt niet gescand of gefouilleerd. In plaat daarvan wordt hij direct in elkaar geslagen, met een groeiend publiek die er meer plezier dan afschuw uit lijkt te halen. Even later komt de naargeestigheid naar boven als een werknemer struikelt en zijn documenten over de vloer laat vallen. Een tot dan toe vriendelijke man raadt de speler sterk af om hem te helpen, en waarschuwt hem dat een goede daad meestal beloond wordt met een mes in de rug. De sfeer is uitstekend opgezet en het wordt flink ondersteund door de vormgeving. De simpele personages geven goed weer hoe er naar ze gekeken wordt. Alleen de trekken die ertoe doen zijn zichtbaar.

Deze keer is er echter ook een intrigerend verhaal. Aan het begin van de game wordt al gehint naar een mysterieus complot. Al gauw weet het de aandacht te vangen en beetje bij beetje leert de speler steeds meer, maar met wat voor gevolgen? Er zijn duidelijk meerdere kanten in deze stille oorlog, maar wie aan welke kant staat is onduidelijk. Paranoia zet in, want niemand is te vertrouwen. Het verhaal slaagt er goed in de aandacht van spelers te trekken. Ze willen weten wat er nou aan de hand is en wat het juiste pad is om te volgen. De game heeft bovendien meerdere eindes die dit goed reflecteren.

Qua gameplay is Beholder 2 flink afgeweken van deel 1. Het mag dan wel een opvolger zijn, maar het voelt meer aan als een geheel andere game die zich in dezelfde wereld afspeelt. In plaats van spioneren op bewoners moeten spelers nu namelijk luisteren naar klachten van de bevolking en op basis daarvan formulieren invullen. Daarvoor moeten ze bepalen wat voor type formulier het is, onder welk ministerie het type klacht valt en naar welk kantoor de burger gestuurd kan worden. Of de persoon daar wel of niet iets aan heeft is niet jouw probleem. De game heeft daarom veel meer weg van Papers Please.

Het is saai werk en het punt is eigenlijk dat het verhaal van de bezoeker wordt genegeerd. Spelers moeten hun emoties uitzetten en alleen luisteren naar wat relevant is voor het werk. Ze voeren hun taak uit, maar met een groeiende vieze smaak in hun mond. De gameplay is niet spannend, maar het voegt wel flink toe aan de onderdrukking en naargeestigheid waar Beholder 2 om draait. Het spel draait dus veel meer om de sfeer dan de gameplay, en niet iedereen zal dit kunnen waarderen. Maar voor een selecte groep heeft de game een zekere schoonheid.

Maar niet alle tijd wordt besteed in het loket. Tenminste, niet per se. Spelers kunnen ook door het gemeentehuis lopen. Zodoende kunnen ze met hun collega’s praten en objecten bestuderen. Sterker nog, dit kan een belangrijk aspect worden, als je wil achterhalen wat er achter de dood van je vader zit. Het aspect kan echter ook volledig genegeerd worden. Waar de speler voor kiest zal invloed hebben op het uiteindelijke einde. Dat men hier vrijheid in heeft is erg interessant. Het spel biedt deelnemers de optie om hun kop in het zand te steken, zoals de regering dat wil, of om op gevaar van eigen leven op onderzoek uit te gaan.

Echter, komt dit andere aspect wel met wat problemen. Voor iets dat voornamelijk draait om iets simpels als praten met NPC’s is de besturing verrassend onhandig. Om een dialoogoptie te kiezen moet men het linker pookje gebruiken. Niets mis mee, maar als er toch even de D-pad gebruikt wordt opent de speler per ongeluk een menu. Dit klinkt onbelangrijk, maar het is moeilijk om aan te wennen en na de zoveelste keer dat het fout gaat wordt het toch flink irritant. En dat terwijl de schouderknoppen logischer zijn. Deze blijven echter volledig ongebruikt. Ook loopt het personage niet altijd in een rechte lijn. Als de speler zijn besturing niet meedraait zal hij steeds van snelheid veranderen en soms zelfs volledig stilstaan. Raar, omdat Beholder 2 volledig 2D is. Tenslotte wordt er niets uitgelegd. Men moet alles zelf ontdekken.

Beholder 2 slaagt er weer in een uitstekende sfeer neer te zetten, ondanks dat die sfeer zeker niet aangenaam is. De ‘saaie’ gameplay is zeker niet voor iedereen, maar het zal sommigen zeker trekken. Ook is het fijn dat spelers niet gedwongen worden iets te doen met het complot. Helaas is de besturing erg onwennig en legt de game zelfs de belangrijkste dingen niet uit. De uitwerking had dus flink beter gekund.

Speel Beholder 2 nu op PlayStation 4, Nintendo Switch en pc. Voor deze review werd er op de PlayStation 4 gespeeld.