review
Code Vein

Code Vein was flink uitgesteld nadat Bandai Namco doorkreeg hoe enthousiast veel mensen over deze game waren bij de eerste aankondiging. De uitgever wilde deze fans in wording niet teleurstellen. Hebben we met dat extra jaar uitstel nu echt goud in handen?

Code Vein laat zich het makkelijkst omschrijven als Dark Souls met een Anime-sausje. Laat dat je echter niet afschrikken: het is een stuk toegankelijker dan de FromSoftware-games, zoals wij al dachten.

Code Vein speelt zich af in een wereld waarin gewone mensen zo goed als niet meer bestaan. Door een virus zijn ze namelijk bijna allemaal veranderd in ‘Revenants’, een type mens dat bloed moet drinken om te leven. Als een Revenant niet genoeg bloed drinkt, verandert hij of zij in een Lost, een hersenloos monster. In games als Dark Souls of Bloodborne is er vaak maar een vrij simpel verhaal op de voorgrond en verder moet alle informatie over de wereld geleerd worden via zogeheten ‘Environmental Storytelling’. Je leert over eindbazen, mensen en locaties door bijvoorbeeld de beschrijvingen van voorwerpen te lezen, heel goed op te letten en vervolgens de juiste stukjes informatie met elkaar te verbinden. In Code Vein heb je wat meer een rechttoe rechtaan verhaal om te volgen, wat ook wel een keer lekker is.

Daarbij komt dat je ook een groep personages om je heen hebt en die allemaal uitgediept worden. Dit wordt op een interessante manier gedaan. Wanneer iemand een Revenant wordt, verliest hij zijn of haar geheugen. Deze kan alleen jij terugkijken door bepaalde voorwerpen in de spelwereld te vinden. Vervolgens stap je in een herinnering en zo leer je beetje bij beetje over alle verschillende personen. Niet alleen zijn sommige achtergrondverhalen best interessant (met als gevolg interessante personages), ook zitten de herinneringen audiovisueel sterk in elkaar. Je loopt door een donkere ruimte en ziet allemaal scènes voor je verschijnen, zoals in onderstaande afbeelding te zien is. Sommige momenten worden behoorlijk emotioneel en dat maakt dat je echt gaat geven om sommige personages om je heen.

Qua gameplay heeft Code Vein vrijwel alles weg van een Soulsborne-titel. We gaan niet allemaal uitleggen wat dat inhoudt, maar we willen het juist hebben over wat Code Vein anders maakt en hoe het komt dat het toegankelijker is. Allereerst is het spel gemaakt om met een partner te spelen. Dit kan een echte vriend zijn via online multiplayer, of een van de meerdere metgezellen die je tegenkomt tijdens je avontuur. Deze metgezellen nemen een hoop van de druk van je weg. Zit je even niet op te letten en ga je dood, dan kunnen ze je weer tot leven wekken. Ben je aan het wegrennen van een eindbaas omdat het wat overweldigend is, dan kan je partner ondertussen wat klappen uitdelen, of zelfs de aandacht trekken waardoor jij even kan genezen.

Ook vind je behoorlijk vaak ‘Mistles’, plekken waar je kan genezen en waar je weer zal beginnen als je doodgaat. Je hoeft dus niet de hele tijd bang te zijn dat je een half uur aan voortgang kwijtraakt als je een fout maakt. Ten eerste moet je, dankzij je metgezel, veel fouten maken om überhaupt dood te gaan en ten tweede is er altijd wel een Mistle of een shortcut in de buurt.

Verder heeft Code Vein een systeem om de vaardigheden van je personage uit te diepen. Je kan zogeheten ‘Blood Codes’ vinden die de vechtstijl van Revenants bevatten. Elke Blood Code heeft verschillende actieve en passieve vaardigheden. Hierdoor kun je sterke combinaties van vaardigheden voor verschillende situaties klaarhebben, mocht je moeite hebben met een specifiek type vijand. Het spel doet wel heel erg alsof je bij elke eindbaas tactisch moet gaan kijken welke Blood Code je moet gebruiken, maar dit hoeft helemaal niet. Wij hebben onze hele playthrough met vrijwel dezelfde Code doorgespeeld. Ondanks het feit dat het spel je niet dwingt om te wisselen, biedt het wel een boel mogelijkheden en dat is toch tof. Zodra we Code Vein hadden uitgespeeld, begonnen onze handen alweer te jeuken om het nog een keer te doorlopen met andere samenstellingen. Dat is een zeer goed teken voor een dergelijke game.

De vormgeving van het spel mag er zeker wezen. Het Anime-stijltje is prachtig neergezet en het zorgt voor een boel sfeer. Personages zien er ook goed uit en de overdreven grote hamers en zwaarden zijn stiekem ook wel iets om van te genieten. Het enige punt dat even besproken moet worden, is dat het uiterlijk van de vrouwelijke personages zelfs voor een Anime-stijl wel héél ver gaat. Ze zijn vrijwel allemaal schaars gekleed en dragen weinig of hele dunne kleding, zijn zelf ook heel dun en hebben borsten die alle wetten van de natuur breken. Het is niet per se een objectief minpunt, maar het is wat overdreven en dat mag best genoemd worden.

We kunnen zonder meer stellen dat Code Vein dé game is voor mensen die geïntrigeerd zijn door Dark Souls-achtige spellen, maar de instapdrempel wat te hoog vinden. Bandai Namco heeft het goed aangepakt en Code Vein is een stuk toegankelijker voor de mensen die niet eindeloos dood willen gaan of lastige vijanden alleen willen hoeven bestrijden. Maar hoe bevalt het voor de Soulsborne-veteranen?

De game bevalt goed voor de mensen met veel ervaring in dit soort games, maar er zijn wel een boel dingen die opvallen als je als “expert” kritisch gaat kijken. Ten eerste zijn zo goed als alle eindbazen een makkie, al helemaal met een partner. We hebben alle eindbazen op drie na verslagen zonder ook maar één keer dood te gaan en dat geeft wel aan dat het wat makkelijk is met de nodige ervaring. Je kan het jezelf lastiger maken door zonder partner het gevecht aan te gaan, maar tegelijkertijd is het hele spel er rondom gebouwd, dus het voelt dan wel als een wat incomplete ervaring.

Ook valt op dat de omgevingen wat minder creativiteit uitademen. Waar je bij de FromSoftware-spellen vaak op ingenieuze wijze geheime kamertjes, verborgen schatten of zelfs hele optionele gebieden tegenkomt, is het in Code Vein vaak niet meer dan vrij smalle straatjes of gangetjes die je doorloopt en kan je er soms voor kiezen om of links of rechts te gaan. Aan de ene kant zal je een doodlopend einde en een voorwerp te wachten staan, aan de andere kant is de juiste weg. Dat is wel jammer: na het uitspelen van een Dark Souls of Bloodborne zijn er nog enorm veel gave dingen om te ontdekken. Bij Code Vein zal je hooguit een voorwerp hier of daar gemist hebben, maar meer niet. Het enige gebied dat echt wat ingewikkelder in elkaar steekt, is meteen een verschrikkelijk doolhof. Dat is weer het andere uiterste en het zal voor veel mensen een frustratiepunt vormen.

Alles bij elkaar maakt Code Vein toch indruk. Zowel de nieuwkomers als de veteranen zullen zich goed kunnen vermaken met deze game, alhoewel de oudgedienden net iets meer kritiekpuntjes zullen vinden. Het Anime-stijltje mag er ook wezen: lekker over-the-top is soms precies wat je wilt. Daarbij weten de achtergrondverhalen van de verschillende personages best te boeien, met zelfs een paar uiterst emotionele scènes. Wij kunnen niet wachten om onze tweede playthrough te beginnen, dus Code Vein is wat ons betreft een dikke aanrader.

Code Vein is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. De game is beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc.