review
The Surge 2

The Surge was een Souls-like (een game binnen het genre geboren uit de Dark Souls-reeks van FromSoftware) die op alle fronten als middelmatig werd ontvangen. Het was nooit echt slecht, maar nooit een echte topper. The Surge 2 is het directe vervolg en heeft dan ook één hele duidelijke taak: de middelmaat doorbreken en een ijzersterke game neerzetten.

In The Surge 2 spelen we als een naamloze hoofdpersoon die wakker wordt in een onderzoekskamer van een politiekantoor na een mysterieus vliegtuigongeluk. Al snel komen we erachter dat heel Jericho City naar de getver is en CREO, een soort overheidsinstantie, een gigantische muur om de stad heeft gebouwd om een ziekte binnen te houden. Ook geen klein detail: vrijwel iedereen in de stad heeft het op je gemunt, dus het wordt knokken geblazen.

The Surge 2 is in principe een vrij traditionele Souls-like. Je komt in een wereld die je moet ontdekken, je hebt verschillende gebieden met verschillende vijanden en aan het einde van elk gebied staat je een gevaarlijke eindbaas te wachten. Qua level design lijkt The Surge 2 vrij direct zijn inspiratie gehaald te hebben van de eerste Dark Souls. Gebieden hebben niet verschillende save points in de vorm van ‘Medbays’, maar hebben meestal één Medbay. Als je wat verder in een level komt, dan zal je een shortcut ergens verschuild vinden waardoor je als je doodgaat niet al te veel voortgang verloren bent.

De combat is in de basis ook een vrij traditionele Souls-like, maar komt wel met de nodige aanpassingen. Het meest belangrijke aspect is de zogeheten ‘Directional Parry’. Je kan de L1-knop (LB op Xbox One-controllers) ingedrukt houden om jezelf te verdedigen tegen aanvallen. Vervolgens kan je met de rechterstick de kant opgaan waar een aanval vandaan komt. Doe je dit met een redelijk correcte timing, dan krijg je een Directional Parry en weer je een aanval perfect af, waarna je een paar rake klappen uit kan delen. Dit is een erg toffe toevoeging. Met deze Directional Parry, combo’s, het kunnen opladen van aanvallen, je drone en het kunnen mikken op specifieke lichaamsdelen krijgen de gevechten een heel dynamisch gevoel. Het is niet alleen maar aanvallen, wegrollen, aanvallen, wegrollen en dat is iets dat we toe moeten juichen.

Eigenlijk word je door verschillende personen die je tegenkomt vanaf begin tot eind van hot naar her geleid voor verschillende doeleinden. Wat dat betreft schiet het wel echt wat tekort ten opzichte van Dark Souls. Ontwikkelaars hebben meerdere keren gemeld dat de wereld redelijk open staat voor jou om te ontdekken in een volgorde die jou leuk lijkt. We zijn expres een tweede playthrough gestart om dit te testen en raakten erg teleurgesteld. We hebben een alternatieve route gevonden om het eerste grote gebied binnen te komen. Deze is zwaarbewaakt door vijanden, dus een beginnende speler zal hier niet makkelijk doorheen komen. Met onze ervaring van de eerste playthrough lukte het ons echter met wat moeite. Tot onze verrassing (en grote teleurstelling) liepen we twee stappen het level in via deze achteringang en konden we niet verder: we moesten een voorwerp hebben dat je pas veel later in het spel krijgt om van deze ingang gebruik te maken, jammer. Oké, in dat geval kijken of we het tweede level als eerste kunnen doen: ook daar worden we al bijzonder snel gestopt door het feit dat er een extra voorwerp nodig is dat alleen aan het einde van het eerste level te halen is. Zodanig geeft The Surge 2 je vooral een gevoel van keuzevrijheid die niet bestaat. Omdat mensen je steeds opdrachten geven en zeggen ‘misschien moet je daar eens heengaan,’ merk je het wellicht niet als je doet wat ze zeggen. Wil je echter tegendraads zijn en ergens anders heengaan in deze zogenaamde “open wereld”, dan ben je daar niet zo vrij in als in eerste instantie het geval lijkt te zijn.

Dit maakt voor je eerste playthrough misschien wat minder uit omdat het toch wel interessant is om zoveel mogelijk het verhaal te volgen, maar met name voor latere playthroughs voelt het enorm beperkend omdat je steeds dezelfde volgorde zal moeten aanhouden. Wat op een manier ook beperkend voelt, is de Directional Parry. Het systeem voelt geweldig aan en we zijn van de opinie dat Deck13 goud in handen heeft. Echter zijn ze er iets te ver in doorgedraaid: elke vijand in het spel kan verslagen worden met de Directonal Parry. Niet alleen dat, maar ook is het ontwijken van aanvallen in het spel veel te makkelijk. Op het eerste gezicht lijkt dit als mierenneukerij, maar hierdoor komt een groot probleem naar voren. Je kan namelijk op elke vijand (inclusief eindbazen!) de volgende strategie toepassen: leer van al zijn aanvallen hoe je er eentje af kan weren met Directional Parry, komt er een andere aanval aan? Spam dan de ontwijk-knop en je bent altijd veilig omdat er geen timing voor nodig is. Komt die ene aanval die je wél kent? Directional Parry en deel klappen uit. Herhaal dit proces totdat de tegenstander dood is.

Het zorgt ervoor dat het (erg sterke) design van eindbazen triviaal gemaakt wordt. De laatste eindbaas is fantastisch. Het is over-the-top, ingewikkeld, lastig, overweldigend en het heeft veel verschillende aanvallen. Echter hoef je technisch gezien maar één van zijn vele verschillende aanvallen te leren herkennen. Komt er iets anders, dan ontwijk je tien keer achter elkaar. Zo krijg je dat je maar 10% van een gevecht hoeft te leren in plaats van de volle 100%. We waren binnen een halfuurtje wel weer klaar met de ultieme eindbaas vanwege deze veel te simpele strategie en tweede playthroughs zullen door onze ervaring alleen maar makkelijker worden in plaats van uitdagender met het NG+ systeem. Het maakt niet uit hoeveel schade een vijand aanricht als je zo makkelijk ervoor kan zorgen bijna niet geraakt te worden.

Dat de algehele wereld niet zo open is, is jammer, maar de levels zelf zitten werkelijk waar briljant in elkaar. Vrijwel overal heb je een duidelijk pad om te bewandelen dat er misschien wat gevaarlijk uitziet. Als je goed om je heen kijkt, zal je manieren vinden om het wat makkelijker te maken: een omweg, het uitschakelen van een robot, een manier om van achteren te komen en zo een klap uit te delen voordat je gezien wordt, noem maar op. The Surge 2 beloont je continu voor het ontdekken van je omgeving en voor het op je hoede zijn voor geheime deuren of paadjes. Het level design kan zich meten met de beste gebieden van FromSoftware en een groter compliment kunnen we niet bedenken.

Op onze kritiek over de Directional Parry na zitten de vijanden in The Surge 2 meesterlijk in elkaar. Ze zijn (meestal) erg uitdagend en bij elke nieuwe vijand die je tegenkomt, moet je echt even een stap naar achteren nemen en rustig kijken “hoe pak ik dit nu weer aan?” Verder is de ambiance van de stad geweldig goed neergezet. Het verhaal helpt vooral bij het neerzetten van een grimmige sfeer en het zorgt ervoor dat je wilt weten wat er allemaal gebeurd is. Achteraf gezien stelt het verhaal helemaal niets voor en het einde is vrij onzinnig, maar als het je vol nieuwsgierigheid van punt A naar punt B brengt, dan heeft het zijn taak in een spel als dit al wel gedaan.

The Surge 2 is zonder twijfel de beste Souls-like die je kan spelen die niet van FromSoftware komt. De gevechten zijn dynamisch, de wereld is interessant en de levels zitten briljant in elkaar. Nieuwsgierige spelers worden beloond door elk hoekje te ontdekken en mensen die alleen maar naar de actie willen rennen kunnen dit ook doen, maar zullen daardoor soms wat grotere uitdagingen tegenkomen. Het feit dat elke vijand in het spel verslagen kan worden met de Directional Parry, is wat overdreven en de wereld is niet zo open als we hadden gehoopt en dit zorgt ervoor dat het het niet haalt bij Dark Souls, Bloodborne of Sekiro, maar we zouden liegen als we niet zouden zeggen dat onze playthrough van The Surge 2 ’the next best thing’ was. De middelmaat is doorbroken en The Surge 2 is een absolute aanrader voor iedereen die houdt van het genre.

The Surge 2 is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. Het spel is vanaf vandaag beschikbaar op de PlayStation 4, Xbox One en pc.