review
GreedFall

Toen GreedFall werd aangekondigd, waren we tegelijkertijd enorm enthousiast en erg sceptisch. Het had er alles van weg om een beetje toffe RPG in een koloniale setting te worden. De twijfels kwamen eigenlijk toen we erachter kwamen dat de Franse studio Spiders verantwoordelijk was voor de game. Niet omdat zij er niets van bakken, maar omdat zo’n twintig man voor een open-wereld-RPG van deze schaal wel erg weinig mankracht is. De game is vandaag officieel verschenen en of ze er toch een juweeltje van hebben kunnen maken, hebben we alvast voor je uitgezocht.

Zodra we beginnen met ons avontuur in GreedFall, denken we alsnog even met een nieuwe wereld á la The Witcher 3 te maken te hebben. De eerste stad is levendig, dialogen zijn interessant en het verschil tussen goed en kwaad is niet zo zwart-wit als we misschien graag denken. De havenstad is misschien klein, maar voelt zo ongelooflijk realistisch aan dat het een waar plezier is om er doorheen te rennen. Als we het feit dat het om een fantasiewereld gaat voor lief nemen, mag het gerust een uiterst geloofwaardig geheel genoemd worden.

Dit gevoel wordt versterkt wanneer je al snel met twee verschillende ambassadeurs van bondgenoten moet gaan praten. De ene bondgenoot doet een beetje denken aan de kerk in de middeleeuwen: ze zijn strenggelovig en mensen die hun geloof niet delen, worden al snel als demonenaanbidders neergezet. De andere bondgenoot is meer bezig met welvaart en wetenschap en een stuk ruimdenkender. Allebei hebben ze verzoeken en je kan ze allebei helpen, maar wanneer de gelovige kant bijvoorbeeld wil dat je een stel onderzoekers voor ze arresteert, kan je er ook voor kiezen om die onderzoekers te helpen ontsnappen. Zulke keuzes zijn spannend, realistisch en ze zetten je ook vooral aan het denken.

Na een boel missies (waaronder ook optionele) vertrekken we naar het nieuw ontdekte eiland vol met magie, monsters en natuurlijk ook hun eigen inwoners. Tot op dit moment zijn we nog steeds razendenthousiast over GreedFall en zijn we in ons hoofd al aan het bedenken hoe het zich weet te meten met toppers als The Witcher 3. Helaas wordt op dit nieuwe eiland de illusie verbroken en begin je aan absoluut alles te merken dat zo’n twintig man niet genoeg is voor een game op deze schaal.

Je personage wordt regelmatig als ‘hem’ of ‘hij’ aangesproken, zelfs als je ervoor hebt gekozen om als vrouw te spelen. Als je door het huis van een ambassadeur loopt, zie je soms in een kamer hetzelfde schilderij wel driemaal hangen. Zo hangen er in een huis zo’n twintig schilderijen, terwijl het maar vijf verschillende zijn. Er is rijkelijk geknipt en geplakt met de objecten die in de wereld aanwezig zijn en dat doet de geloofwaardigheid krimpen.

Dat is allemaal nog niet zo heel erg en haalt je slechts een beetje uit de belevenis dat je in een echte wereld zit, maar het wordt veel erger. Een groot punt is dat de open wereld niet zo open is als je misschien zou verwachten. Als je bijvoorbeeld een stad uitloopt, kom je in een laadscherm en vervolgens beland je in een vrij lineair level. Je hebt relatief weinig bewegingsvrijheid en af en toe komt er een splitsing waarmee je bepaalt welke kant je opgaat. Dan kom je weer in een nieuw level en zo ga je door tot je je bestemming hebt bereikt. Bijna al deze levels lijken erg op elkaar en de aaneenschakeling van bijzonder lineaire gebieden verpest het gevoel dat zou moeten komen met het hebben van een open-wereld-RPG. Het gevoel van ‘ik kan niet wachten om te zien wat er in dat hoekje van de kaart zit’ ontbreekt volledig en dat is doodzonde.

Ook de gevechten worden bijzonder eentonig. In de eerste tien speeluren zal je, op een paar eindbaasgevechten na, bijna alleen maar dezelfde soorten vijanden tegenkomen. Daarnaast zijn de gevechten, zelfs de uitzonderingen, oninteressant. Je hebt een vrij standaard aanval, je kan ontwijken en je kan met een goede timing aanvallen ook afweren. Echter is dit laatste niet zo nodig, als je aanvalt en ontwijkt en weer aanvalt en ontwijkt tot een tegenstander dood is, zal je vrijwel nooit in de problemen komen. Er komt weinig strategie aan te pas.

Dit is met name jammer omdat er wel elementen toe zijn gevoegd om strategie belangrijk te maken. Zo kan je ‘Fury’ opbouwen door klappen uit te delen en hiermee voer je een sterkere aanval uit. Daarnaast heb je een ‘Tactical Menu’, een menu dat je kan openen waardoor de tijd even stil komt te staan. Hiermee kan je rustig bekijken wat voor handeling je uit wilt voeren, zoals het afschieten van je pistool, het zetten van een val of het gooien van een soort bom.

Ook zijn er wat veel bugs aanwezig in de combat. Zo word je soms weggesmeten door een aanval nog voordat die aanval begonnen is en veel te regelmatig reset een gevecht volledig. Dan ben je een monster lekker in mootjes aan het hakken en heb je hem eindelijk bijna dood en opeens verdwijnt de gevechtsmuziek en heeft het beest weer een vol levensbalkje en doet hij alsof je niet meer bestaat. Dit is uitermate ergerlijk en gebeurt veel te vaak.

Door de saaie kanten van het vechten komt het core-RPG-element van GreedFall ook niet tot zijn recht. Als je in niveau stijgt, kan je namelijk je personage verder doorontwikkelen. Zo kan je ervoor kiezen om je personage goed te laten worden in het openen van sloten zonder sleutel, waardoor je sommige missies makkelijker kan volbrengen. Of als je goed wordt in wetenschap, kan je drankjes brouwen en vallen creëren. Er zijn een boel interessante en verschillende vaardigheden om uit te kiezen, waar je door de gebrekkige ervaring helaas niet van kan genieten.

GreedFall blinkt uit in de missies en de verhalen die je zo leert kennen. Zo kom je op het nieuwe eiland terecht en merk je dat kooplieden afgeperst worden door de bewakers van een stad. Je kan dit allemaal negeren, of je kan dit als zijmissie oppakken. Zodoende leer je wat er precies aan de hand is en merk je bijvoorbeeld dat geen enkele handelaar met je wilt praten omdat ze bang zijn, hier moet je dus een oplossing voor vinden. Het is een missie met een realistisch scenario en dat maakt het zo interessant. Dat is wat ervoor zorgt dat je hier de tijd voor wilt nemen en het allemaal recht wilt gaan zetten. Dit is slechts een voorbeeld, maar de verhalen van de missies zijn ijzersterk.

Althans, soms. Zo hebben we ook een missie van zo’n twee uur gedaan waarin we erachter moeten komen wat voor rituelen een bepaalde stam uitvoert. Beetje bij beetje komen we erachter dat dit om een gevaarlijk bloedritueel gaat waarbij de zegen van een demon wordt verkregen. We zijn in de val gelokt door het stamhoofd en komen zelfs oog in oog met een gevaarlijk monster te staan! Het is allemaal retespannend en wanneer je dan eindelijk denkt dat de missie tot een grote climax komt, eindigt het met de stamleider die tegen je zegt ‘Sorry, ik wilde je dood hebben omdat je te veel weet, wil je het alsje-alsjeblieft tegen niemand zeggen?’ Geen keuze voor wraak, geen keuze om door te drammen, het verhaal loopt met een sisser af.

Een betere metafoor voor GreedFall bestaat er niet dan dit verhaal uit het spel zelf. Het begint geweldig, zelfs fenomenaal, maar het eindigt in een grote teleurstelling. Je merkt na een paar uur aan absoluut alles dat Spiders met dit spel te veel hooi op de vork heeft genomen. De grootste doodzondes zijn de uiterst saaie gevechten en de lineaire structuur van de open wereld die de dood is van elk beetje zin en nieuwsgierigheid om te ontdekken. Het moge duidelijk zijn dat we dit wijten aan de grootte van de studio en niet aan de kwaliteit van de ontwikkelaars. In het beginstadje vindt alles op een veel kleinere schaal plaats en dit zorgde voor een fantastische twee uur. Laten we hopen dat Spiders in het vervolg voor een wat kleiner project kiest om zo die kwaliteit vast te houden voor het volledige spel.

GreedFall is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. Het spel is beschikbaar op de PlayStation 4, Xbox One en pc.