review
Final Fantasy XIV: Shadowbringers

Het is altijd lastig om een MMORPG (Massively Multiplayer Online Role-playing Game) te bespreken en het niet met World of Warcraft te vergelijken. Echter heeft WoW een dramatisch jaar achter de rug en krijgt de MMO van Square Enix meer lof dan ooit te voren. Is Final Fantasy XIV: Shadowbringers dan eindelijk het moment om voor het eerst sinds 2004 een nieuwe koning binnen het genre te kronen?

Let op: deze review bevat hele lichte spoilers omtrent het verhaal van Final Fantasy XIV en met name Shadowbringers. Alhoewel we ons best hebben gedaan geen belangrijke informatie of plottwists te verklappen, waarschuwen we toch.

Final Fantasy XIV doet het de afgelopen jaren al enorm goed. De eerste uitbreiding, Heavensward, bracht een grote vooruitgang met zich mee in de vorm van het niveau van het verhaal en de tweede, Stormblood, kwam vooral met steeds sterker wordende gameplay. Spelers verwachten dus niet alleen dat Shadowbringers een nieuw hoofdstuk verzorgt, maar ook dat het de game weer naar een hoger niveau tilt.

Laten we maar beginnen met de verhaalvertelling van de uitbreiding, aangezien dit een van de grootste aspecten van Final Fantasy XIV is, wat vrij uniek is voor een MMORPG. Shadowbringers gaat over het feit dat de spelers al jarenlang de Warriors of Light (krijgers van het licht) zijn, maar dat het steeds maar terugdrijven van het duister ook voor een enorme onbalans kan zorgen. We reizen daarom af naar een wereld waar een vloedgolf van licht nagenoeg al het leven uit heeft geroeid. Voor het eerst sinds 2014 moeten we daarom even niet de Warrior of Light, maar de Warrior of Darkness worden om de balans te herstellen. Het voelt als een helemaal losstaand verhaal: het speelt zich af op een andere wereld en er is een relatief nieuw probleem dat aangekaart wordt. Alhoewel dat het geval is, voelt het ook een beetje als het zoveelste seizoen van een goede televisieserie. Er zijn allemaal personages die we al jarenlang kennen en waar we behoorlijk van zijn gaan houden. Ook wordt er vaak genoeg verwezen naar gebeurtenissen uit het verleden, dus het overslaan van de vorige uitbreidingen is ten zeerste af te raden.

Het schrijversteam van Square Enix maakt hier allemaal optimaal gebruik van. Zo halen verschillende personages steeds meer grapjes met elkaar uit en zit het verhaal bomvol met ongelofelijk impactvolle scènes. Deze momenten hebben juist zo’n grote impact omdat het allemaal om mensen gaat die je door en door meent te kennen. De uitbreiding zit vol met plottwists, nieuwe informatie en een heleboel drama. Niet alles is maar zoals het lijkt en je blijft je continu afvragen of alles wat je doet wel zo goed is. Dit is uniek voor een MMO, aangezien het vaak om simpele verhalen met eendimensionale helden en hun tegenstanders gaat. De voornaamste ‘slechterik’ is gemakkelijk een van de best geschreven slechteriken (of gewoon een van de best geschreven personages) uit game-geschiedenis te noemen. De dialogen zijn zwaar, interessant en het stemacteerwerk helpt erbij om je op het puntje van je stoel te doen zitten. Tranen vloeiden regelmatig tijdens het doorspelen van het verhaal.

We moeten ons inhouden om geen heel boek vol te schrijven over hoe geweldig het verhaal is, dus laten we maar snel doorgaan naar de andere onderdelen. Final Fantasy XIV: Shadowbringers brengt twee volledig nieuwe ‘jobs’ met zich mee, namelijk de Gunbreaker (bekend van Final Fantasy VIII) en de Dancer (bekend van Final Fantasy V, XII en Tactics). Met name de Dancer speelt behoorlijk anders dan de voorheen speelbare jobs, omdat je hierbij danspassen gebruikt om je teamgenoten verschillende bonussen te geven.

De quests zijn van een hoger niveau dan voorheen. Met name wanneer je het hoofdverhaal doorspeelt, ben je maar weinig bezig met de stereotype quests als ‘Versla X beren’ of ‘Vind Y potten honing’ en dat is om eerlijk te zijn een verademing. Dit was in de vorige uitbreidingen ook al het geval, maar met Shadowbringers hebben we toch weer het idee nóg minder met hetzelfde bezig te zijn steeds. Quests zijn vooral een logisch onderdeel van het verhaal, waardoor het helemaal niet als een straf aanvoelt als je naar de andere kant van een gebied moet om met iemand te praten.

En dan zijn er die gebieden, die ongelooflijk sfeervolle gebieden. Van door feeën bewoonde weilanden tot kale woestijnen en levendige bossen: de afwisseling is heerlijk en zorgt ervoor dat je alle verschillende omgevingen om hun unieke kwaliteiten gaat waarderen. Niet geheel onbelangrijk is dat ze allemaal ook levendig aanvoelen omdat de dorpen en steden door hele andere volkeren of zelfs rassen bewoond worden, met allemaal hun eigen identiteit en hun eigen problemen. Hierdoor wordt een ademende wereld gecreëerd en is het een waar plezier om hier doorheen te rijden of te vliegen.

Als je niet bezig bent met quests, of het verhaal gewoon hebt uitgespeeld, zal je een groot deel van je tijd besteden in dungeons of raids. Met vier of acht man ga je dan pittige vijanden te lijf en moet je goed samenwerken om te winnen. Het leuke hieraan is dat elke eindbaas daadwerkelijk interessante aanvallen heeft waardoor je goed op moet letten en je strategie aan moet passen afhankelijk van de situatie. Dit is heel anders dan bij bijvoorbeeld World of Warcraft, waar het op alles behalve het hoogste niveau gewoon een kwestie is van schieten totdat de eindbaas neervalt. Nee, Square Enix zorgt echt voor dynamische, verrassende en spannende gevechten waarbij je regelmatig met geknepen billen zit tot het laatste moment. Ook visueel gezien zijn ze een waar spektakel en de eerste keer zal je mond openvallen van verbazing.

Alle bovenstaande punten worden ondersteund door Masayoshi Soken. Soken is al sinds 2014 de componist van het spel en met Final Fantasy XIV: Shadowbringers heeft hij meesterlijk werk afgeleverd. Dialogen worden begeleid door muziek die meer dan een paar keer een gevoelige snaar raakt, alle verschillende gebieden hebben betoverende melodieën en alle dungeons en eindbazen hebben weer hun eigen soundtrack die je helemaal meeneemt in de wereld. Soken levert al jarenlang geweldig werk af, maar met Shadowbringers kunnen we hem een gelijke van Final Fantasy-legende Nobuo Uematsu en daarmee een van de beste gamecomponisten aller tijden noemen. De soundtrack van deze uitbreiding is simpelweg een van de beste soundtracks ooit gemaakt, punt.

Al deze geweldige aspecten samen zorgen ervoor dat Final Fantasy XIV: Shadowbringers nu al een onvergetelijke ervaring biedt. Het is lastig om niet alleen maar in superlatieven te praten: het verhaal kan zich meten met de beste Final Fantasy-titels, de soundtrack is een van de beste aller tijden en personages zijn ongekend goed geschreven. Shadowbringers als los spel mag gerust een van de beste Final Fantasy-games aller tijden genoemd worden en het is zonder twijfel de beste MMORPG die je momenteel kunt spelen. Vergelijkingen met World of Warcraft mogen nog steeds gemaakt worden, maar dan vooral om te zeggen hoe Blizzard kan leren van Square Enix en meesterbrein Naoki Yoshida.

Hou er rekening mee dat dit een eerste indruk is. Het verhaal van de uitbreiding zal de komende twee jaren nog uitgebreid worden met regelmatige updates en hetzelfde geldt voor de gameplaycontent. Meer weten over Final Fantasy XIV? Lees dan vooral ons uitgebreide interview met regisseur en producer Naoki Yoshida.

Final Fantasy XIV: Shadowbringers is voor deze review gespeeld op pc. De game is ook beschikbaar voor de PlayStation 4.