review
Samurai Shodown

Na lang wachten mogen we eindelijk weer met een nieuw deel van Samurai Shodown (in Japan bekend als Samurai Spirits) aan de slag. De serie is begonnen in 1993 en wordt gezien als een van de betere vechtspellen van SNK. Het laatste nieuwe spel kwam in 2008 uit, dus na een stilte van elf jaar is er eindelijk een langverwacht vervolg op de serie. Met zestien personages, waarvan drie nieuwkomers, mogen spelers van Samurai Shodown genieten van een nieuw uiterlijk op basis van de Unreal-engine, die SNK voor het eerst heeft gebruikt. Lees hier onze review over deze nieuwe telg in de serie en of de lange stilte de game goed heeft gedaan.

Ten tijde van onze review waren er een aantal zaken afgeschermd. Zo hebben we de online-modus niet kunnen proberen, net als wat andere zaken. De verhaal-modus, versus-modus en andere opties werkten gelukkig wel. Bij het starten van de verhaal-modus kunnen we een personage kiezen en worden we meegenomen in zijn of haar avontuur. Terwijl je allerlei gebieden bezoekt, ontmoet je tegenstanders die je moet uitschakelen. Grotendeels speelt het verhaal zich af in feodaal Japan, maar er worden ook uitstapjes gemaakt naar Midden-Amerika en Europa tijdens diezelfde tijd. Tijdens jouw reis ontdek je, via prachtige filmpjes, de reden voor het kwaad in de wereld en moet je deze bron zien te vernietigen.

Vooral dankzij de verhaal-modus is meteen duidelijk dat Samurai Shodown er grafisch erg tof uitziet. SNK heeft goed gebruik gemaakt van de nieuwe Unreal-engine en laat dit zien. De personages zien er extreem gedetailleerd uit, aanvallen flitsen van het scherm en bewegingen gaan erg soepel. Zo mooi heeft de game er nog nooit uitgezien. De filmpjes tussen de gevechten door zijn erg gelikt en laten ons smullen. Tijdens de gevechten vinden er geen haperingen plaats of zijn er slordigheden. De omgevingen ademen sfeer en lijken zo uit een anime te komen. Dan komt ook meteen een punt van kritiek over de game naar boven. De verhaal-modus biedt slechts enkele filmpjes, wat naar meer smaakt. Dat krijgen we echter niet.

De besturing gaat terug naar de roots, want er zijn slechts vier knoppen waarmee je alle aanvallen kunt doen. Vergeleken met andere vechtspellen zoals Street Fighter of Tekken, is dit erg weinig. Gelukkig verliest Samurai Shodown hierdoor geen diepgang, maar vertrouwt juist op klassieke vechtstijlen. Je hebt wel speciale aanvallen, maar door de traagheid wordt je beloond als je tactisch te werk gaat. Het kan bijna vergeleken worden met schaken, want je moet goed anticiperen op wat de tegenstander doet. Er zijn veel manieren om aanvallen te blokkeren, vijanden tegen te houden, uit balans te brengen of te ontwapenen. Zodoende is er vaker sprake van gedachtenspelletjes, waarbij je de tegenstander moet misleiden, zodat je misbruik kan maken van zijn of haar fouten. Een gemiddeld potje voelt hierdoor meer aan als tactiek dan simpelweg knoppen rammen.

Daarbovenop beschikt elk personage over een superaanval en een Rage-modus. Deze kunnen eenmaal per gevecht (dus niet per ronde) worden ingeschakeld, waardoor je ook hier moet bedenken wanneer je deze wilt inzetten. Alles komt dus neer op tactiek. Tijdens de Rage-modus wordt je tijdelijk iets sterker en kun je gebruik maken van Lightning Blade, een eenmalige aanval die wel de Rage-modus meteen beëindigt, maar uitermate sterk is. De schade die deze aanval aanricht, is gebaseerd op de wonden die jijzelf hebt opgelopen. Het kan dus een tactiek zijn om veel klappen te ontvangen, zodat je op het einde meer verwoesting aanricht. Wat ook scheelt, is dat veel knoppencombinaties hetzelfde zijn. Alle personages hebben dezelfde input voor hun super-aanval, de Lightning Blade en meer. Zo hoef je niet lang te leren als je een nieuw personage uitprobeert.

Na al deze geweldige lof over de game, zijn er helaas ook wat kleine kanttekeningen. Eerder noemde wij al dat de filmpjes prachtig zijn, maar ook dat ze maar minimaal aanwezig zijn. Je krijgt per personage slechts een begin- en een eind-scene. SNK had meer met deze nieuwe engine kunnen doen qua invulling van dergelijke scenes, maar houdt zich helaas aan de traditionele opbouw van vechtspellen, waarbij verhaal vaak secundair voelt. Met een nieuw deel had SNK wellicht ook meer personages kunnen toevoegen, maar tegelijkertijd past het ook bij de serie.

Ook is het soms onduidelijk wanneer personages wel of niet geraakt kunnen worden. Bij bepaalde aanvallen en personages kun je duidelijk onderscheiden wanneer iemand geraakt kan worden of wanneer een aanval stopt, maar er zijn gevallen waarbij dit niet helemaal duidelijk wordt gecommuniceerd. Dat is op momenten wat verwarrend en vervelend, zeker bij vechtspellen. Mocht je overigens niks geven om Japan en al haar cultuur, dan kun je deze game beter laten liggen, want zodra je het spel opstart, zul je niks anders dan Japanse folklore, cultuur en geschiedenis ervaren. De locaties zijn Japans, de personages zijn grotendeels Japans en alle woorden worden Japans uitgesproken. Mocht je hier wel van houden, dan is dit een game waar je erg gelukkig van wordt.

Samurai Shodown is deels een ode aan de klassieke games, door bekende personages nieuw leven in te blazen met deze nieuwe game. Tegelijkertijd is het ook bij uitstek de manier waarop SNK deze nieuwe engine uitprobeert, mogelijk voor nieuwe spellen. De game voelt voor veteranen vertrouwd en toch verfrissend. Voor nieuwkomers is het ook interessant want het vechtsysteem is niet erg ingewikkeld om te leren, maar wel een mooie uitdaging om meester in te zijn. De traagheid in gevechten is een verademing ten opzichte van vechtspellen waar het draait om het maken van zoveel mogelijk combo’s. Grafisch ziet het er geweldig uit en ademt het Japanse sferen. Als je zin hebt in een nieuwe, tragere, maar zeer strakke en mooie vechtgame, dan moet je Samurai Shodown zeker in huis halen.

Voor deze review is Samurai Shodown gespeeld op een PlayStation 4. het spel is ook verkrijgbaar voor Xbox One. De Nintendo Switch-versie en pc-versie moeten later dit jaar verschijnen.