review
Cadence of Hyrule

Fans van zowel de Zelda-serie als Crypt of the Necrodancer kunnen nu aan de slag met Cadence of Hyrule. Maar heeft Brace Yourself Games met deze creatie de twee IP’s goed samen weten te voegen, of voelt het als een slap aftreksel van allebei? Lees daarvoor gauw verder.

In Cadence of Hyrule ontsnapt Cadence, het hoofdpersonage van Crypt of the Necrodancer, eindelijk uit de tombe. Om onbekende redenen landt ze echter in Hyrule, het koninkrijk waar de Zelda-games zich afspelen. Ook lijkt het erop dat de vloek van de tombe met haar mee is gekomen. Er speelt namelijk nog steeds muziek in haar hoofd en als er vijanden zijn, kan ze alleen bewegen op het ritme van die muziek. Al gauw blijkt dat de mysterieuze Octavo de gouden luit van de Necrodancer heeft en die gebruikt om de koning van Hyrule in slaap te laten vallen. Met de hulp van Link en Zelda gaat Cadence op reis om Octavo te verslaan en om weer een weg naar huis te vinden.

In eerste instantie lijkt het verhaal een beetje een excuus om de twee games samen te brengen, maar het is verrassend leuk en het past bij de twee IP’s. Ook zit er meer achter Octavo dan spelers in eerste instantie denken. Verder is het verhaal niet erg diep, maar de vrolijke ondertoon en het gevoel van avontuur die komen met een Zelda-game, maken dat meer dan goed. Ook is de wereld mooi vormgegeven in een cartoon-achtige stijl en is het vol prachtige kleuren.

Cadence of Hyrule is een ritme-spel en de muziek speelt daarom een belangrijke rol. Gelukkig lijkt Brace Yourself Games zich daarvan bewust, want die hebben er goed werk van gemaakt. Op de achtergrond speelt altijd muziek dat steeds naadloos afwisselt tussen bekende melodieën uit Zelda-games en de noten die fans zo goed kennen van Crypt of the Necrodancer. De twee elementen van de muziek storen elkaar totaal niet. In tegendeel, ze lijken in harmonie te zijn en vormen samen iets nieuws en verfrissends.

Dat geldt eigenlijk ook voor de gameplay. De makers zijn erin geslaagd een game te maken die zowel aanvoelt als een Necrodancer-game in de open wereld van Zelda, als een Zelda-game met de gameplay-mechanieken uit Necrodancer. Zodoende voelt Cadence vertrouwd aan voor fans van beide series en is het tegelijkertijd iets totaal anders. Bovendien mogen spelers kiezen om te spelen als Cadence, Link en Zelda. Alle drie hebben ze hun eigen voor- en nadelen en unieke vaardigheden. Ook hebben ze allen de beschikking over wapens waar de anderen niet bij kunnen.

Het spel is niet meer een dungeon crawler, zoals de Crypt-fans gewend zijn, maar er zijn nog wel dungeon-crawl-elementen in deze open wereld geïntroduceerd. De dungeons in het spel zijn bijvoorbeeld wel willekeurig gegenereerd en als een speler doodgaat, verliest hij nog steeds zijn ring, toorts, schep en laarzen, ook al hoeft hij niet alles opnieuw te doen. Tegelijkertijd is het hoofdmechaniek het ritme-element uit Crypt, maar zit het spel ook vol met mechanieken uit de Zelda-games. Zo zijn de savepoints Sheikas die fans kennen uit Breath of the Wild. Ook gaan veel voorwerpen langzaam stuk als ze gebruikt worden en hebben de monsters, die zich gedragen als de vijanden uit Crypt, in een Zelda-jasje gestoken. Er zijn bovendien elementen uit oudere Zelda-games. Zo moeten spelers om genezende drankjes te kopen eerst lege flessen verzamelen. Ook zullen veel gadgets, zoals de vertrouwde boomerang, fans erg bekend voorkomen. Deze gadgets kunnen ten slotte gebruikt worden om naar plekken te gaan die voorheen onbereikbaar waren.

Tijdens het spelen is te merken dat er voorzichtig is nagedacht over de verschillende elementen. Brace Yourself Games heeft de dingen geselecteerd die goed samengaan. Ze resoneren en maken samen iets dat een Zelda-game én een Crypt-game is. Maar Cadence is ook meer dan de som van de twee. Het is iets dat alleen deze makers hadden kunnen creëren, en elk moment is genieten.

Natuurlijk is niet alles perfect. Het spel is bijvoorbeeld wat aan de korte kant. Zelfs na alle gebieden onderzocht te hebben, was het uitgespeeld binnen tien uur. Dat is niet per se erg, maar na afloop snakken spelers wel naar meer. Bovendien zijn fans van beide IP’s gewend aan spellen die veel langer duren.

Een ander probleem is dat de rollen van de personages niet allemaal even groot zijn. In de introductie speelt men als Cadence maar al gauw kiest de speler om te spelen als Link of Zelda. Daar zit hij dan een tijdje aan vast. Later worden de andere personages wel vrijgespeeld, maar Cadence blijft wat meer op de achtergrond. Dit komt omdat er richting het einde veel knoppen zijn die ervoor zorgt dat de speler wisselt tussen Link en Zelda. Cadence is daar dus niet bij betrokken.

Over de multiplayer zijn onze gevoelens gemengd. Spelers helpen elkaar, maar ze lopen elkaar ook vaak in de weg. Dit wordt nog wat lastiger, omdat ze op het ritme moeten blijven bewegen en liefst geen maat missen. Dit is geinig voor korte speelsessies, want die worden daardoor aangenaam chaotisch. Voor langere sessies kan het echter wel leiden tot frustraties, tenzij spelers leren goed samen te werken. Maar dit zijn kleine ergernissen in een verder uitstekend spel. 

Met Cadence of Hyrule is Brace Yourself Games erin geslaagd een game te maken die tegelijkertijd een vervolg is op Crypt of the Necrodancer en een nieuwe Zelda-game. Maar het spel is meer dan dat. De muziek is uitstekend, de wereld is kleurrijk en vrolijk. Daarnaast zit het spel vol avontuur en laather  spelers vrij verkennen, maar nooit vervelen. Naast wat kleine ergernissen is Cadence haast perfect te noemen.

Cadence of Hyrule is exclusief verkrijgbaar voor Nintendo Switch.