review
A Plague Tale: Innocence

A Plague Tale: Innocence heeft bij de aankondiging waarschijnlijk veel mensen een beetje verrast. Opeens komt een studio die voorheen werkte aan luchtige projecten zoals een uitbreiding voor Zoo Tycoon of een boel titels voor Disney/Pixar, met een volledig eigen game die een behoorlijk duistere toon heeft. Of het meteen raak is voor het Franse Asobo Studio, lees je in onze review.

A Plague Tale: Innocence speelt zich af in de veertiende eeuw in Frankrijk. Dit is gedurende de uitbraak van de Zwarte Dood, oftewel de pest, en de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. De bedoeling van de makers was om een echt duistere sfeer neer te zetten en dat is ook goed gelukt. Expres begint het spel met een vrolijke wandeling door een bos op een zonnige middag, alleen maar om vervolgens alles fout te laten gaan en je met een heel naar gevoel op te zadelen.

We willen niet te veel verklappen over het verhaal, aangezien het de voornaamste reden is om A Plague Tale te spelen, dus we zullen het kort houden. De game vertelt het verhaal van het meisje Amicia en haar zieke broertje Hugo. Hugo lijkt echter een andere ziekte te hebben dan de pest, hij heeft iets speciaals. Daarom wil de verschrikkelijke Inquisitie hem te pakken krijgen en daarvoor vermoorden ze iedereen die ze in de weg staat. Het is aan de speler om als Amicia voor haar broertje te zorgen terwijl ze samen wegrennen van al het kwaad en op zoek gaan naar een geneesmiddel.

Zodanig heb je meerdere vijanden in het spel: de ratten die de pest verspreiden, de Engelsen en de Inquisitie. Voor menselijke vijanden heb je over het algemeen drie opties: je verbergen, ze doden met je handkatapult of wegrennen. Helaas voelt het nooit echt aan als een creatieve keuze die je zelf maakt. Het is in één opslag te zien of een vijand gedood moet worden of dat je veilig langs hem kan sluipen zonder gezien te worden. Ook is wegrennen alleen een optie wanneer de game het zelf in scène zet met een hele achtervolging. Voor de ratten is het vrijwel altijd zaak om een fakkel te dragen of op een of andere manier de ratten weg te jagen met vuur of licht.

De gameplay is ook waarbij je echt merkt dat A Plague Tale de opzet heeft van een grote AAA-game, maar niet het budget of de mankracht. Zo gebeurt het dat je in het nauw gedreven wordt tijdens een achtervolging en je zogenaamd snel een uitweg moet zoeken, maar als je even rustig achter je kijkt, kan je zien dat de achtervolgers gewoon opgehouden zijn met lopen en ze stilstaan op de hoek terwijl jij rustig de ladder zoekt. We snappen weliswaar dat dit met meer mankracht allemaal makkelijk opgelost zou worden en het dus niet zozeer de schuld van Asobo Studio is, maar het haalt je wel enorm uit de ervaring.

Ook is de gameplay gewoon niet creatief genoeg. Zo zit je het gros van de tijd vast in een soort cirkel van ‘loop een stukje, zit vast en vind een object om in de fik te steken of los te schieten met je katapultje, herhaal’. Het is altijd gewoon een kwestie van om je heen kijken of je een glinsterend voorwerp ziet dat losgemaakt kan worden of gebruikt kan worden om te branden. Hierdoor voelt het nooit alsof jij, de speler, iets slims hebt gedaan en alleen maar alsof je lang genoeg in het rond hebt getuurd. In het achtste hoofdstuk hebben we bijvoorbeeld het gevoel dat we niet veel anders doen dan in het eerste hoofdstuk en dat is jammer. Je hebt wellicht een extra soort ammunitie zodat je ook een soldaat met een helm kan doden in plaats van alleen soldaten zonder helm, maar veel meer verandert er ook niet.

Gelukkig zorgt de afwisseling van vijanden en scenario’s ervoor dat, alhoewel het wat verveelt, het je niet al te gek maakt. Het wegrennen van vijanden, het doden van of sluipen voor soldaten en het vermijden van de ratten (door middel van vuur/licht), wisselt elkaar met een hoge regelmaat af.

De gameplay is dus wat repetitief, maar de sfeer van het spel mag er echt wezen. De game ziet er prachtig uit en de omgevingen zijn (als het niet overspoeld is door ratten) om je vingers bij af te likken. Het veertiende eeuwse Frankrijk is nog nooit zo sterk neergezet en dat is een applausje waard voor deze studio uit Bordeaux.

Het verhaal houdt je dankzij de grote drama en de hoge shock-factor op het puntje van je stoel. Echter is het spel wel zodanig duister en negatief dat je op een gegeven moment in vrijwel alle situaties wel van het slechtste scenario uit kan gaan en dus niet meer zo verrast raakt.

A Plague Tale: Innocence is qua gameplay even interessant, maar wordt al snel enorm repetitief. Het verhaal is erg spannend, zelfs wanneer het voorspelbaar begint te worden. Echter is vooral de ambiance van Frankrijk in deze slechte tijden geweldig neergezet en dit laat een grote indruk achter. De sfeer alleen is genoeg reden om de game een kans te geven, met het verhaal als middel om je bezig te houden en de gameplay kunnen we best voor lief nemen.

A Plague Tale: Innocence is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. De game is beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc.