review
Devil May Cry 5

Er zijn van die spellen die iedereen kent, FIFA, Call of Duty en Fortnite bijvoorbeeld, maar er zijn ook grote spellen waarvan je denkt dat iedereen ze kent. Wanneer je de naam Devil May Cry noemt, verwacht je dat het bij iedereen een belletje doet rinkelen maar dat is niet altijd het geval. Het eerste deel verscheen al in 2001 voor de PlayStation 2 en werd enorm goed ontvangen door de pers. Het wordt nu nog steeds gezien als een klassieker die je eigenlijk gespeeld moet hebben, het is zelfs opgenomen in 1001 Video Games You Must Play Before You Die van Tony Mott, en die mogelijkheid is er ook dankzij de Devil May Cry HD Collection. Inmiddels zijn wij alweer aanbeland bij Devil May Cry 5 en wij hopen dat het onze hoge verwachtingen waar kan maken, want wij hebben meer dan tien jaar moeten wachten op het vervolg van het vierde deel.

Het verhaal speelt zich zeven jaar na de gebeurtenissen in Devil May Cry 4 af. Een onbekende man met de naam V komt naar het Devil May Cry-kantoor van Dante omdat hij een opdracht heeft voor hem. Op verschillende plekken op de wereld vinden aanvallen van demonen plaats en V wil graag dat Dante dit gaat onderzoeken. Tegelijkertijd werkt Nero aan zijn eigen carrière als Demon Hunter en heeft hij zijn eigen Devil May Cry-locatie in een bus. Geholpen door Nico, richt Nero al zijn pijlen op het wraak nemen op Urizen, een krachtige demoon die zijn arm heeft afgerukt. Alhoewel Dante, Nero en V allemaal hun eigen pad volgen, komen de verhaallijnen uiteindelijk allemaal bij elkaar.

Voor mensen die nog nooit een Devil May Cry-game hebben gespeeld: de serie is compleet over-the-top, van de acties die je kunt uitvoeren tijdens de gevechten tot de bizarre demonen die je het leven zuur maken. De gameplay bestaat voor een groot deel uit vechten en daarnaast ben je ook bezig met het verzamelen van zogenaamde Orbs. Deze heb je nodig om nieuwe vaardigheden te verkrijgen, te herstellen na een gevecht en bepaalde krachten aan te vullen. Heel veel meer dan dit is het eigenlijk niet, maar toch zijn de gevechten complexer dan het indrukken van een paar knoppen. Zo heeft Nero, waarmee je het spel begint, de mogelijkheid om verschillende opzetstukken voor zijn arm te gebruiken, zogenaamde Devil Breakers. De mogelijkheden variëren van het schieten van laserstralen tot het grijpen van tegenstanders die meters van je vandaan staan. Daarnaast kun je ook nog je dubbelloops geweer (Blue Rose) gebruiken en een aanval uitvoeren met je zwaard (Red Queen). De mogelijkheden van Dante zijn redelijk gelijk aan die van Nero, kleine uitzonderingen daargelaten. Door het samenspel van de verschillende aanvallen en vaardigheden die je vrij kunt spelen, veranderen gevechten in een soort compositie. In het begin kun je nog wegkomen met het indrukken van wat knopjes, maar naarmate de tegenstanders sterker worden, zul je echt een plan moeten hebben.

De manier waarop je tegenstanders uit de weg ruimt, is ook van belang; je krijgt namelijk aan het einde van je gevecht een cijfer op basis van stijl. Deze score loopt van D voor Dismal tot SSS voor Smokin’ Sexy Style!!. Na het voltooien van de missie, krijg je een algemene score en het is de bedoeling om uiteindelijk overal een S te scoren. Dit zal je niet altijd meteen lukken en daarom zul je verschillende missies nog een keer over moeten doen. Dit zorgt ervoor dat je zelfs na het uitspelen van Devil May Cry 5 niet klaar bent met deze game. Je zou denken dat het op een gegeven moment wat repetitief aanvoelt, maar door de grote hoeveelheid mogelijkheden die je hebt, door de verschillende vaardigheden en Devil Breakers, is elk gevecht anders. Vergelijk het een beetje met een voetbalwedstrijd in FIFA, die zijn ook niet allemaal hetzelfde. Overigens is het behalen van een hoge score niet noodzakelijk voor de progressie, maar meer een extra uitdaging voor jezelf.

Nero en Dante kennen we natuurlijk al uit voorgaande delen, maar V is een compleet nieuw personage. Zijn vechtstijl is niet gelijk aan die van de andere twee; V moet het namelijk niet hebben van zijn kracht, sterker nog, hij is enorm slap zonder die kracht. Om dit te compenseren heeft hij de beschikking over drie hulpjes, de panter Shadow, de vogel Griffon en de gigantische Nightmare. De acties van Shadow en Griffon heb je zelf in de hand, maar Nightmare gaat zijn eigen gang. Toch kun je ervoor kiezen om bovenop Nightmare te gaan zitten en hem te besturen. De manier van vechten is compleet anders dan die van Nero en Dante, maar binnen de kortste keren voelt het heel natuurlijk aan. Dit heeft mede te maken met het feit dat je dezelfde knoppen moet indrukken, maar ook met het feit dat het gewoon goed is uitgewerkt. Je voelt je meer een soort generaal die zijn troepen aanstuurt in plaats van een soldaat. Het zorgt voor een andere ervaring, een fantastische ervaring, en het brengt echt variatie in de gevechten. Niet iedereen zal de stijl van V kunnen waarderen, want er zijn momenten waarop het lijkt alsof hij net iets te krachtig is, maar dat zal vooral in het begin zijn.

Devil May Cry 5 maakt gebruikt van de Re Engine (Reach for the Moon Engine), die ook gebruikt is voor Resident Evil 7 en het meer recente Resident Evil 2. Dat deze engine goed is, wisten we natuurlijk al na het spelen van Resident Evil 2, maar het zorgt er ook voor dat deze game van je scherm afspat. Het ziet er werkelijk waar prachtig uit, zeker in vergelijking met voorgaande delen, en met name de personages zijn voorzien van hoge mate van detail. De bewegingen die Nero, Dante en V maken, zien er stuk voor stuk natuurlijk uit en zelfs het vechten, wat verre van natuurlijk is, voelt wel zo aan. De framerate blijft zelfs bij actiescènes behoorlijk stabiel en daardoor voelt het allemaal erg vloeiend aan. Combineer dit met de bijpassende, opzwepende muziek en je snapt gelijk wat deze serie zo bijzonder maakt.

Als de duivel mag huilen, dan mogen wij dat zeker en wij durven ook toe te geven dat wij een klein traantje hebben gelaten. Niet tranen van verdriet zoals bij de pc-versie van Devil May Cry HD Collection, maar tranen van geluk omdat het de franchise weer nieuw leven heeft ingeblazen. Devil May Cry 5 heeft alles wat deze serie zo goed maakt: duistere tegenstanders, interessante personages, heerlijke muziek, over-the-top actie, vloeiende gevechten en de nodige humor. Daarnaast is het verhaal de moeite waard en ziet alles er enorm gelikt uit dankzij het gebruik van de Re Engine. Of je nu fan bent van deze serie en alle games hebt uitgespeeld op S-rank of voor het eerst kennismaakt met Nero en Dante, deze game mag niet ontbreken in jouw collectie.