review
Dogs of Berlin

Dogs of Berlin vertelt een verhaal dat inspeelt op de actualiteit van de wereld waarin we leven. Kurt Grimmer, een moordzakenrechercheur, onderzoekt de moord van Okam Erdem. Erdem is de absolute sterspeler van het Duitse nationale voetbalelftal én van Turkse afkomst. En laat zijn moord nu net hebben plaatsgevonden aan de vooravond van de wedstrijd Duitsland-Turkije. Verdachten vinden zich in alle hoeken van de samenleving. Van extreemrechtse Duitsers tot trotse Turken, die boos zijn dat Erdem voor Duitsland speelt en niet voor Turkije. De gevoeligheid van de zaak zorgt ervoor dat rechercheur Kurt de zaak koste wat het kost geheim wil houden tot na de voetbalwedstrijd.

Tegelijkertijd doet drugsrechercheur Erol Birkan onderzoek naar een van de grootste criminele organisaties van Berlijn: de Tariq-Amir familie. Beide rechercheurs zijn niet helemaal zuiver op de graat, wat ervoor zorgt dat ze zowel tijdens hun werk als op persoonlijk vlak regelmatig in de problemen komen. Wanneer hun paden kruisen, ontvlamt de boel helemaal. De rest van de serie staat bol van verraad, leugens, persoonlijke agenda’s en wraak. Dogs of Berlin eindigt met een knal, maar gelukkig ook met een einde waarop voortgeborduurd kan worden.

Foto: Netflix

Dogs of Berlin is de tweede Duitse productie van Netflix na Dark. Het is veilig om te zeggen dat Dogs of Berlin, net als Dark, een groot Duits succes zal worden. De verhaallijn is spannend en uitstekend uitgedacht. De camerabeelden zijn over het algemeen goed en karakters worden op een toffe manier in beeld gebracht. Een van de weinige minpuntjes op dat gebied is de aloude moeilijkheid voor films en series om voetbalwedstrijden realistisch op het doek te krijgen. In Dogs of Berlin komt, zeker in de eerste afleveringen, veel voetbal voor. Helaas is het overduidelijk dat de spelers voor een green screen spelen en dat zij allesbehalve profvoetballers zijn. Zoals gezegd hebben vrijwel alle films en series moeite om een voetbalwedstrijd, of sportwedstrijd in het algemeen, realistisch te maken met acteurs. Vandaar dat we het bij Dogs of Berlin door de vingers zien. Wat het scherpe oog echter wel stoort, is dat grote vechtscenes niet door iedere acteur met de volle overtuiging gespeeld worden. Een knuppel die stuitert op iemands hoofd of een boze hond die kwispelend door de menigte rent: Dogs of Berlin zou de volle score krijgen als ook die details perfect waren.

Voor de rest is Dogs of Berlin namelijk écht een te gekke serie. Ieder belangrijk karakter heeft zijn eigen problemen, emoties en gedachten. Het mooie is dat iedereen ook voldoende tijd krijgt om dit in de serie te etaleren. Zo begrijp je steeds beter waarom de karakters handelen zoals ze doen, wat de serie een nog realistischer postuur geeft. Want realistisch, dat is Dogs of Berlin zeker. Tenminste, tot op een bepaalde hoogte dan. Dogs of Berlin is vooral realistisch in de zin van actualiteit. Ook in Nederland spelen immigratie en integratie een enorme rol de laatste jaar en in Duitsland is die rol misschien nog wel groter . Dogs of Berlin weet dit op een extreme, maar toch overtuigende manier over te brengen op de kijker. De serie is daarmee dus ook nog eens maatschappelijk relevant en enigszins maatschappijkritisch. Het einde geeft bovendien voldoende mogelijkheden voor een tweede seizoen, waar men na seizoen één ongetwijfeld reikhalzend naar zal uitkijken.