review
Mowgli

Geen paniek! We zijn niet twee jaar te laat met het schrijven van de review van Disney’s The Jungle Book. Warner Bros. besloot namelijk om nog een remake uit te brengen, geregisseerd door Andy Serkis (Sméagol in Lord of the Rings) en genaamd Mowgli: Legend of the Jungle (Kortweg: Mowgli). Nog een remake? Waarom? Dat ligt wat gecompliceerd. Beide versies van het decennia oude verhaal werden rond dezelfde tijd aangekondigd en gedraaid. Disney was echter nét iets sneller klaar dan Warner Bros., waarna Warner Bros. de lancering van Mowgli keer op keer uitstelde. Ondanks dat ze zelf een andere reden hiervoor gaven, stelde Warner Bros. Mowgli waarschijnlijk uit om genoeg tussenruimte met The Jungle Book te creëren. De film werd uiteindelijk zelfs verkocht aan Netflix, waar hij sinds 7 december te zien is.

Foto: Netflix

Mowgli vertelt het verhaal van een jongen, gespeeld door Rohan Chand, die opgroeit in de jungle. Zijn ouders zijn vermoord door Shere Khan, een tijger. Voordat Khan de kans krijgt om ook Mowgli te grazen te nemen, wordt Mowgli gered door panter Bagheera. Hij brengt Mowgli naar de wolven, die ervoor kiezen om hem op te nemen in de roedel. Khan is echter vastbesloten om Mowgli te doden, al is het maar omdat hij vindt dat mensen niet thuishoren in de jungle. Tegelijkertijd haalt Shere Khan zich de woede van mensen net buiten de jungle op de hals, doordat hij hun vee doodt. En deze mensen vormen niet alleen een gevaar voor de gemene tijger, maar ook voor alle andere dieren in de jungle.

De film wijkt op sommige punten flink af van het originele verhaal en de remake van Disney. De reden hiervoor is dat Mowgli de nadruk legt op de innerlijke strijd van Mowgli. Hij groeit op bij de wolven, maar is geen wolf. Hij identificeert zich alleen ook niet als mens. De film slaagt erin om deze tweestrijd vast te leggen, op een duistere, spannende wijze. De verhaalvertelling is op dat vlak erg sterk. Echter, in het eerste uur van de film gebeurt ontzettend veel, ontzettend snel achter elkaar. Waar het bij veel films gebruikelijk is dat je scènes van tien minuten hebt en rustpunten tussen de actie in, is dat bij Mowgli allesbehalve het geval. Hierdoor lijkt het alsof de film soms van de hak op de tak springt, om maar het hele verhaal in 1 uur en 44 minuten te kunnen proppen. Het tweede gedeelte van de film voelt daarentegen niet heel gehaast aan en eventuele onduidelijkheden uit het eerste uur worden hierin alsnog uitgelegd.

Foto: Netflix

Een van de grootste pluspunten van Mowgli is de sterrencast. Zo is regisseur Andy Serkis ook de stem van Baloe, spreekt Christian Bale (The Dark Knight) de stem van Bagheera in, verzorgt Cate Blanchett (Ocean’s 8, Blue Jasmine) de stem van slang Kaa en vertolkt Benedict Cumberbatch (Sherlock, The Imitation Game) op meesterlijke wijze Shere Khan. Wat jammer is, is dat niet alleen de stemmen, maar ook de gezichten van de acteurs zijn geprojecteerd op de animatiedieren. Ken je de acteurs niet heel goed, dan vallen de gelijkenissen niet op. Maar wat niemand ontgaat, is dat de dieren hele menselijke gezichtsuitdrukkingen laten zien. Daardoor ziet bijvoorbeeld Baloe er vrij apart uit. Het acteerwerk van hoofdrolspeler Rohan Chand is daarnaast niet altijd even sterk, maar voor een destijds 12-jarige jongen vult hij de rol van Mowgli knap in.

Al met al heeft Mowgli de pech dat het wéér een remake is. Het verhaal is spannend en diepgaand, de visuele effecten zijn sterk en de cast is van een ongehoord hoog niveau. The Jungle Book was echter eerder, waardoor je af en toe toch het gevoel krijgt dat je deze film al een keer eerder hebt gezien. De insteek van deze versie verschilt wel aanzienlijk van The Jungle Book, waardoor Mowgli zeker het bekijken waard is.