review
Tetris Effect

Tetris is al bijna net zo oud als dat gaming is. Nadat het voor het eerst uitgebracht werd voor de Commodore 64 in 1984, bracht de GameBoy-versie in 1989 de ultieme doorbraak voor het puzzelspel. Het vormen van rijen door het stapelen van blokjes in verschillende vormen is een concept dat tot de dag van vandaag nog staat als een huis en nooit oud lijkt te worden. Reden genoeg voor Tetsuya Mizuguchi, bedenker van Rez, om met Tetris Effect zijn eigen visie los te laten op de klassieker.

De hoofdmoot van de game is de Journey-modus, waarin je door verschillende levels gaat met allemaal hun eigen thema. Zo zien we de maanlanding terug, maar ook pyramides en oceanen. Ze hebben allemaal gemeen dat ze aardig rustig beginnen, maar zodra de eerste rijen zijn weggespeeld, blijkt al gauw dat de gameplay steeds intenser wordt. Hier merken we ook de invloeden van Rez die in Tetris Effect zijn geslopen. Zo zwelt de muziek aan en wordt het ook steeds drukker op je scherm. Ook het ronddraaien van de blokjes zorgt voor extra geluidseffecten. Dit alles zorgt voor een steeds opzwependere ervaring, waarbij je in het spel gezogen wordt en al je zintuigen worden geprikkeld. Je moet het spelen om exact te begrijpen wat we bedoelen en het is een ervaring die je zeker nog wel even bij zal blijven.

Dit alles wordt nog eens versterkt in de PSVR-modus. Met de Virtual Reality-bril op, wordt alles om je heen nog eens extra intens, omdat er van alles om je heen gebeurt en er overal waar je kijkt wel weer iets nieuws te zien is en er regelmatig wat op je af komt. Doordat alles wat groter en spectaculairder is, verlies je in VR wel eens het overzicht, maar door de imponerende intensiteit nemen we dit graag voor lief.

Waar we iets minder enthousiast over zijn, zijn de plotselinge tempowisselingen waar je af en toe mee geconfronteerd wordt. Door de hypnotiserende werking van de effecten raak je in een soort relaxte trance waar je vervolgens ineens uit wordt gegooid, omdat de blokjes plotseling met een rotvaart naar beneden komen. We snappen dat dit gedaan is voor de uitdaging, maar het strookt niet met het gevoel dat we hebben als we de stukken ervoor aan het spelen zijn. Het zou in onze ogen beter zijn, wanneer de blokjes met een oplopend tempo naar beneden zouden komen. Op die manier behoudt je wel de uitdaging, maar forceert het niet zo’n breuk in je ervaring.

Naast de journey-, is er ook nog de Effects-modus. Hier word je voor verschillende uitdagingen gesteld, zoals bijvoorbeeld zo vaak mogelijk het vak leegmaken binnen een minuut. Ook werk je hier met mensen uit hetzelfde land naar een doel toe, waar je uiteindelijk niet veel van merkt. De modus is leuk als tussendoortje of om de levensduur na het uitspelen van de Journey-modus nog iets op te rekken.

Daarmee komen we ook op het minpuntje van Tetris Effect. De game bevat namelijk niet ontzettend veel content. Er zijn niet overdreven veel levels en degene die er zijn, heb je allemaal na een paar keer spelen wel gezien. Ook in de Effects-modus zit je weer vast aan diezelfde levels.

Uiteindelijk is Tetris Effect een hele bijzondere belevenis. De extraatjes die Mizuguchi aan het concept heeft toegevoegd werken erg goed en maken van het spel een hypnotiserende aangelegenheid. We zijn niet zo gecharmeerd van de tempowisselingen af en toe en de hoeveelheid content is wat beperkt. Dat neemt niet weg dat eigenlijk iedereen Tetris Effect een keertje beleefd moet hebben!

Wij speelden Tetris Effect op de PlayStation 4. De game is exclusief verkrijgbaar voor dit platform.