review
Call of Cthulhu

Call of Cthulhu the video game is een directe inspiratie op het verhaal Call of Cthulhu, ofwel Roep van Cthulhu, van H.P. Lovecraft. Het verhaal gaat over de ontdekking van een mythisch wezen dat veel wegheeft van een octopus in combinatie met een draak. Het verhaal van Lovecraft kreeg eerder al een vertaling naar een game, namelijk de ‘pen-and-paper’-RPG van Chaosium. Nu is het tijd voor een moderne videogame die hierop geïnspireerd is en daar komt Cyanide Studios samen met Focus Home Interactive om de hoek kijken. Of de ontwikkelaar en uitgever er in zijn geslaagd om het mythische verhaal voort te zetten, lees je in deze review.

Privédetective Edward Pierce vertrekt naar Darkwater Island om de mysterieuze brand waar de Hawkins-familie in omgekomen is te onderzoeken. Het eiland is in een armoedige en troosteloze staat nadat de bewoners al jaren geen visvangst meer hebben en werkloos zijn. Bovendien is iedereen wantrouwig en worden de zaken geregeld door een maffia-achtige bende. Voor Pierce wordt het lastig om uit te zoeken wat er precies gebeurd is met Sarah Hawkins, die volgens vele eilandbewoners compleet doordraaide vlak voor haar dood. Uiteindelijk krijgt hij hulp van agent Bradley die samen met Pierce de villa onderzoekt. De ene aanwijzing leidt tot de andere en langzaam bewandelt de detective het pad van waanzin.

Het verhaal heeft een goede basis voor een sterk plot, maar dit ontvouwt zich behoorlijk snel in de game. De ene gebeurtenis wordt gevolgd door de andere en je hebt amper tijd om alles te verwerken voordat het volgende alweer voor de deur staat. Dit hoeft niet per definitie slecht te zijn, want het houdt het verhaal spannend. Aan de andere kant heb je als speler weinig tijd om alles te verwerken en is een direct gevolg dat je soms niet begrijpt wat er precies gebeurt. Dit lijkt ook deels bewust, want zodra het bovennatuurlijke zijn intrede doet in de game, is er nog weinig dat logisch lijkt te zijn. Op het gebied van sfeer doet Call of Cthulhu het dan ook erg goed, maar de achtergrond van het verhaal is soms moeilijk te volgen doordat alles in een treinvaart gebeurt.

Desondanks sluit de spannende sfeer goed aan op de gameplay. Vaak zal Pierce puzzels moeten oplossen om aanwijzingen te vinden en dit gaat vaak gepaard in een situatie waar hij veel moet sluipen. Pierce kan nauwelijks vechten of zich verdedigen, dus verstoppen en stiekem rondkruipen is de enige optie. Het spel lijkt in sommige opzichten een beetje op Amnesia en Outlast. In sommige delen van de game is dit onderdeel vrij pittig en kan het behoorlijk frustrerend werken. Zo is er een gedeelte waar Pierce op de vlucht is voor een vijand en hij een artefact moet vinden om deze te stoppen. Echter is de kamer donker en moet je vooral veel kruipen om niet gezien te worden. Daardoor is het vrijwel onmogelijk om het juiste object te vinden en wordt het een soort ’trial-and-error’ tot grote frustraties van de speler. Al helemaal wanneer je niet van sluipmissies houdt, zullen sommige delen van de game niet bevallen, aangezien ze veel voorkomen.

Het RPG-gedeelte vinden we vooral terug in de vaardigheidsboom en de dialoogkeuzes. De vaardigheidsboom kan tijdens de game ontwikkeld worden door middel van punten die je verdient met progressie in het verhaal. Door deze boom te ontwikkelen kan Pierce bepaalde opties ontgrendelen tijdens de game, waardoor een puzzel op een heel andere manier opgelost kan worden. Zo kunnen bijvoorbeeld sloten makkelijker ontgrendeld worden wanneer de vaardigheid hoog genoeg is. Daardoor hoef je niet de hele puzzel op te lossen, maar kun je in plaats daarvan een geheime deur openen. Verder kunnen vaardigheden ook helpen om bepaalde mogelijkheden in conversaties te kiezen. Daardoor kan Pierce bepaalde informatie van een persoon verkrijgen die hij anders niet had. In Call of Cthulhu zijn er meerdere manier om een aanwijzing op te lossen of om ergens te komen.

De sfeer in Call of Cthulhu past perfect bij het genre: het is donker, spannend en je begrijpt soms maar de helft van wat er allemaal gebeurt. Dit gaat echter wel ten koste van het verhaal, want hoewel het een interessant plot is, gaat de achtergrondinformatie verloren doordat alles zo snel gebeurt. De speler heeft daardoor amper de tijd om adem te halen en te bedenken wat er allemaal gaande is. Ook moet de stijl van het spel, wat veelal uit sluipen bestaat, de speler bevallen. Niet iedereen zal dit kunnen waarderen omdat de rest van de game vooral puzzelen en verkennen is. Desondanks is het Lovecraft-universum een mooie toevoeging in het horrorgenre met een verfrissend plot in plaats van de standaard zombies of geesten. De game is dan ook een aanrader voor een horrorliefhebber met de juiste hoeveelheid geduld .