review
Mega Man 11

Na een afwezigheid van bijna tien jaar en zoethoudertjes in de vorm van verzamelingen van voorgaande games, is daar dan eindelijk Mega Man 11. De ‘Blue Bomber’ is terug en wij konden met het spel aan de slag. Een tijdje terug was de demo beschikbaar en nu is het volledige spel uitgebracht. Lees hier of de terugkomst van de klassieker een frisse wind is voor de serie.

Als je het spel opstart, krijg je het korte verhaal van Mega Man 11 te zien. Dr. Wily en Dr. Light werkten vroeger samen aan een systeem zodat robots in geval van nood tot actie zouden kunnen komen, door tijdelijk meer energie te vragen van hun voorraad. Dr. Light zag daar de gevaren van in, want het overbelastte de robots ook, met ernstige gevolgen. Inmiddels heeft Dr. Wily dit concept voor eigen, kwade plannen ontwikkeld en hij steelt acht nieuwe robots om de wereld te veroveren. Dr. Light ziet geen andere optie dan Mega Man uit te rusten met dezelfde technologie om een kans te maken op de overwinning.

Na de introductie kunnen we kiezen uit vier moeilijkheidsniveau’s, variërend van makkelijk voor nieuwkomers tot extreem moeilijk voor veteranen. Wij hebben gekozen voor de een-na-moeilijkste, wat de standaard-modus schijnt te zijn. Na deze keuze worden we getrakteerd op het klassieke menu, waarin we een robot moet kiezen om tegen te strijden. Vervolgens moet je door hun levels gaan om de confrontatie met de eindbaas aan te gaan. Eenmaal verslagen, dan krijg je hun speciale wapen om te gebruiken in jouw strijd. Het klinkt allemaal zeer bekend in de oren en dat is het ook: Capcom heeft weinig aanpassingen gemaakt aan de klassieke formule en het werkt als een trein. De besturing is strak, het ziet er grafisch erg tof uit en, afhankelijk van het gekozen niveau, is er genoeg uitdaging om je bezig te houden.

De echte nieuwe toevoeging is het Double Gear-systeem. Hiermee kan Mega Man tijdelijk tijd vertragen of korte tijd enorm krachtig zijn. Als je bijna dood bent, kun je deze combineren voor een zeer krachtige combo met een sterk schot. Hierna is Mega Man wel tijdelijk oververhit: hij kan dan slechts een enkel schot schieten tot hij herstelt. Dit systeem voegt een nieuwe laag strategie toe aan levels, aangezien je nu tijd kan vertragen met de Speed Gear om bijvoorbeeld makkelijk een sprong te halen of een vijand langer op z’n zwakke plek te schieten. Ook kun je grote vijanden compleet belagen met aanvallen dankzij de Power Gear om ze op die manier snel uit te schakelen. Soms voelt het in levels aan alsof je gedwongen wordt de Speed Gear te gebruiken, maar nergens is het storend.

Eigenlijk is Mega Man 11 niets anders dan de blauwdruk van de klassieke games, met een moderne twist. Een ode aan vroeger, maar met genoeg vernieuwingen. Helaas zijn er ook wat kleine irritaties die de nodige frustratie met zich meebrengen. Zo zijn er bepaalde onderdelen die weer een typische trial-and-error-beleving zijn en je de nodige levens gaan kosten. Denk daarbij aan het wegrennen voor een vuurzee waarbij je bij aanraking direct sterft. Soms is de fout-marge daar zo minimaal, dat je regelmatig ‘Game Over’ te zien krijgt, waarna je het gehele level opnieuw moet doorlopen. Nu is dat nog niet eens het meest frustrerende, want de checkpoints lopen zo enorm uiteen. Het ene level moet je grotendeels doorlopen voor je weer op dezelfde plek bent, terwijl het andere level checkpoints rondstrooit alsof het niks is. Zo ontstaat er een kleine onbalans tussen de moeilijkheid van de verschillende levels.

Op deze irritatie na is Mega Man 11 exact wat we gehoopt hadden van een nieuw deel en meer. Het ziet er tof uit, de besturing is geweldig, alles speelt strakker en het voelt als een volwaardige comeback. Voor zowel veteranen als nieuwkomers is het een leuk en uitdagend spel, ook al is het niet compleet vernieuwend. De toevoeging van het Double Gear-systeem zorgt voor een nieuwe diepgang in de gameplay, ongeacht dat het soms iets geforceerd voelt in bepaalde onderdelen. In ieder geval weten we het zeker: Mega Man is terug.