review
Transference

Holy Shit! Dat was het eerste dat we uit konden brengen op het moment dat de aftiteling van Transference, na een speelsessie van anderhalf uur, aan ons voorbij trok. In die tijd hebben we de ene onprettige emotie na de andere mogen ervaren, terwijl we ons voortbewogen door de krochten van het brein van een getraumatiseerde geest.

Zoals je na het lezen van bovenstaande wel zult begrijpen: we waren, en zijn, behoorlijk onder de indruk van de ervaring die Ubisoft ons biedt met deze VR-titel. In Transference neem je deel aan een experiment, waarbij je in het hoofd van een getraumatiseerd persoon kruipt. Tijdens deze ontdekkingstocht zul je langzaam maar zeker alle puzzelstukjes op hun plaats leggen en ontdekken wat er aan de hand is.

Het brein wordt in dit geval vertaald naar het appartement waar de familie van de getraumatiseerde heeft gewoond. Het verhaal speelt zich af in twee verschillende tijden. De eerste tijd is de jonge jaren van het stel waarvan je deel uitmaakt en een tijd later wanneer het wetenschappelijke werk van de vader behoorlijk is doorgeslagen. Door middel van lichtschakelaars kun je switchen tussen deze werelden en verschillende delen van het verhaal ontrafelen. Meer zullen we hier niet over loslaten, want Transference is iets dat je eigenlijk spoilervrij moet beleven.

Qua spelelementen doet de game weinig verrassends. Terwijl je door het huis loopt, vind je allerlei elementen in de vorm van videobeelden, audio-opnames en folders die je helpen uit te zoeken wat er precies aan de hand is. Ondertussen zul je puzzels moeten oplossen die eigenlijk geen van allen erg lastig zijn, maar af en toe wel wat aan de onlogische kant. Het spel geeft je duidelijke hints over welke voorwerpen je nodig hebt om verder te komen en echt uitgedaagd zul je op dit gebied dan ook niet worden.

Op zintuigelijk gebied zul je echter wel behoorlijk uitgedaagd worden, Transference is namelijk eng, ongemakkelijk eng. Continu hoor je paniekerige stemmen om je heen en word je getrakteerd op hallucinerende beelden. Zeker in VR heb je soms geen idee waar je moet kijken en voel je de angst vanuit elke hoek. Denk P.T. in virtual reality en je hebt een aardige inschatting van hoe dit spel je je laat voelen. Wat daarbij ook erg knap is, is hoe de makers video, audio en gameplay hebben gecombineerd. Regelmatig krijg je via videoboodschappen meer informatie over het verhaal en de beelden schieten je aan elke kant voorbij. De beangstigende sfeer en creativiteit zijn dan ook zonder meer het indrukwekkendste aan Transference. Helaas heb je na één speelbeurt wel alles gezien, aangezien je ook de meeste verzamel-objecten al wel gevonden zult hebben na de eerste playthrough.

Transference is een bijzondere game. De VR-ervaring die het biedt, maakt het een van de indrukwekkendste virtual reality-titels tot nu toe, mits je over stalen zenuwen bezit. Mocht je niet over een VR-headset beschikken, is de ervaring overigens ook nog steeds meer dan de moeite waard. Helaas heb je het in zo’n anderhalf uur al wel zo’n beetje gezien, waardoor het misschien een beetje aan de prijs is.