review
Warhammer 40,000: Inquisitor – Martyr console-versie

Het Warhammer-universum is een uitgebreide. Je hebt de verfbare miniaturen voor zowel 40k (zich afspelend in het jaar 40.000) als Fantasy, je hebt een boel zeer gedetailleerde boeken en vele games. Deze spellen beslaan alle mogelijke franchises, van een variant op American Football tot een zeer toffe MMO die helaas is gesloten en van het strategische Total War: Warhammer 2 tot het bloedbad dat Space Hulk: Deathwing heet. Niet al deze titels zijn even succesvol en soms lijkt het meer op inspiratieloze uitmelkerij van een mooi universum, dan dat er echt een idee achter zo’n spel zit. Wat is het geval bij Warhammer 40,000: Inquisitor – Martyr?

Het is belangrijk om aan te geven dat we de console-versie van het spel hebben gespeeld, dus bepaalde punten zullen niet (of toch wel) relevant zijn voor de pc-versie, die al een paar maandjes uit is.

Als fans van zowel action-RPG’s van alle soorten en maten als Warhammer, was Warhammer 40,000: Inquisitor – Martyr van te voren al een game die we erg graag leuk wilden vinden. Helaas begint het avontuur niet erg goed, wanneer het verschijnen van het logo bij het opstarten van het spel gepaard gaat met een framerate die zo laag is, dat je je even waant in het PlayStation 1-tijdperk. Als dit alleen een foutje was bij het opstarten, was dit niet zo’n punt geweest. Echter lijken ook de cutscenes nooit boven de 20 frames per seconde uit te komen en tijdens het bevechten van monsters zijn zowel een lage framerate als daadwerkelijke haperingen veel te frequent.

In Warhammer 40,000: Inquisitor – Martyr vecht je je een weg door verschillende missies terwijl je je personage in rang laat stijgen door ervaringspunten te verdienen en betere wapens en bescherming te vinden. De missies zijn vrij standaard. In de meeste gevallen ga je ofwel door een level om iets of iemand te vinden, of moet je een bepaald punt beschermen tegen hordes monsters. Hier is in feite niets mis mee: meer heb je simpelweg niet nodig bij een ARPG. Alles staat in dienst van hoe het spel speelt. De wereld, de muziek, het verhaal en de graphics staan allemaal in dienst van de gameplay.

Helaas speelt het spel, in ieder geval op consoles, bijzonder slecht weg. De port is bijzonder lui en opeens is duidelijk waarom het spel voor de consoles was uitgesteld. Echter is de vraag of deze port niet nog meer uitgesteld, of misschien gewoon achterwege gelaten had moeten worden. Het probleem is niet alleen de crimineel lage framerate of de slechte kwaliteit van de graphics, maar ook de besturing is bijzonder slecht uitgewerkt. Als een monster op je scherm verschijnt, krijgt deze een rode highlight om zich heen. Als je vervolgens de knop van een standaardaanval indrukt, draait je personage zich automatisch om naar het monster, loopt het naar het juiste bereik en voert deze aanval uit. Dit voelt vervelend, want een lekkere hack-and-slash-ARPG draait juist om het zelf uitvoeren van je aanvallen en het kiezen van je doelwit. Maar nog erger is dat als je die aanvalsknop ingedrukt blijft houden, je personage volledig automatisch nieuwe doelwitten uitkiest, erheen loopt, ze uitschakelt en zo verder gaat. Dit is al erg genoeg, maar zou niet het allergrootste punt zijn als het spel complex genoeg was om dit geen werkende strategie te maken.

Als proef op de som hebben we de eerste negen levels allemaal gespeeld met alleen het bewegen van ons personage met de linkerjoystick en zodra een monster verscheen, hebben we alleen ‘x’ ingedrukt gehouden. In de volledige eerste negen levels van het spel, was het slechts één keer nodig om ons personage handmatig een halve meter te bewegen uit een gifwolk. Wil je toch het spel ‘normaal’ spelen, dan word je continu lastig gevallen doordat het automatisch kiezen van een vijand gewoonweg heel slecht werkt. Staan er twee monsters recht voor je op je in te hakken en staat er eentje in de verte niets te doen, heb je een grote kans dat het automatische systeem voor dat monster kiest. Ongelooflijk irritant is dat.

Verder zijn dingen zoals bepaalde perks, vaardigheden en voorwerpen voor je uitrusting gewoon bijzonder onduidelijk, zelfs voor een RPG-veteraan. Het is vaak een hele puzzel om uit te vogelen wat bepaalde effecten nou daadwerkelijk voor je betekenen, wat ervoor zorgt dat het lastig is om enthousiast te worden over de voortgang van je personage.

Misschien dat een soepeler besturingssysteem op de pc, gepaard met een hogere framerate, nog voor een vermakelijke ervaring kan zorgen, maar de port naar de consoles heeft simpelweg geen bestaansrecht. Als je echt per se aan de slag wilt met Warhammer in een game, ben je beter af met Total War: Warhammer. Hopelijk weet Chaosbane later wel te imponeren als actie-RPG in het prachtige Warhammer-universum.