review
Octopath Traveler

Na lang wachten, was het dan eindelijk zover. We mochten aan de slag met Octopath Traveler, de RPG van Square Enix voor de Nintendo Switch. De game is een ode aan oude, klassieke RPG’s zoals Final Fantasy en Secret of Mana. De studio heeft er ook grafisch veel werk ingestopt om het toch zo prachtig mogelijk te maken. Weet Octopath Traveler deze ode eervol te maken?

Het verhaal begint bij een van de acht personages die je kiest in het begin; al de personages hebben namelijk hun eigen unieke verhaal dat je zult doorlopen. Wie je kiest in het begin, is bepalend voor de rest van het spel. Deze persoon kun je namelijk niet meer uit je party halen. Daarom is het verstandig je eerst in te lezen in het type personage dat je interessant lijkt. Het spel helpt je daarbij niet heel goed, dus het internet is je vriend.

Wie je dan ook kiest, ieder persoon is onderweg op te zoeken om hun verhaal alsnog te ervaren. Hoe later je een personage benadert, hoe sterker je moet zijn om zijn of haar verhaal te kunnen starten. Je bepaalt zelf deze volgorde en dat is eigenlijk ook de kern van het verhaal. Later wordt duidelijk wat deze acht mensen met elkaar gemeen hebben, maar in het begin voelt het vooral aan als los zand en lijkt het alsof je simpelweg rondjes loopt.

De eerste paar uur van Octopath Traveler staan volledig in het teken van het verhaal van jouw gekozen personage. De eerste gevechten zul je pas hebben na ruim een half uur. Voordat je de wereld kunt verkennen en daar monsters tegenkomt, waren wij alweer een uur verder. Helaas kan het spel daar geen goede balans in brengen en weet het in de eerste vijf uur eigenlijk geen snelheid op te bouwen. Keer op keer ga je door cutscenes en lappen tekst heen om maar verder te kunnen.

Dat is wel erg jammer, want de verhalen zelf zijn intrigerend en de achtergronden van alle personages zijn diepgaand en interessant. Ook is de tekenstijl prachtig, want de pixels worden gecombineerd met mooie visuele filters waardoor water glinstert, vlaggen wapperen in de wind en smeulende deeltjes rondzweven. Er is wel constant een focus op jouw team, alsof je naar een diorama kijkt, waardoor de omgeving daarbuiten vaak onscherp is. Toch een klein gemis, want zo zie je zelden de volledige, en zeer oogverblindende, omgeving.

Naast de bijzondere omgevingen, is het vechtsysteem ook aantrekkelijk. In de kern is het namelijk een klassieke jRPG van vroeger. Ieder personage wacht op zijn of haar beurt om aan te vallen en elk karakter heeft unieke vaardigheden die passen bij hun werk. Een priester zal bijvoorbeeld over magie beschikken, terwijl een apotheker drankjes kan maken. Later krijg je de kans om personages een tweede baan te geven, zodat je team altijd diverse aanvallen en vaardigheden tot hun beschikking zal hebben. Vijanden zijn zwak voor bepaalde typen aanvallen, zoals een dolk, bijl of juist een element als vuur of wind. Zodra je deze zwakte hebt ontdekt, noteert het spel dit voor jou, zodat je het niet hoeft te onthouden. Hoe diverser je aanvallen worden, hoe makkelijker je vijanden kunt vernietigen. Na de zoveelste keer de zwakke plek geraakt te hebben, raakt een tegenstander namelijk verward en krijg je een of twee beurten vrij spel. Het afstemmen van deze momenten is cruciaal, want tijdens die beurt richt je tweemaal zoveel schade aan. Het loont dus om je team strategisch in te zetten. Daarbij ontvangt ieder karakter elke beurt speciale punten, waarmee je hen kunt versterken. Hierdoor lijkt het vechtsysteem aan de oppervlakte simpel, maar gaat het toch dieper dan verwacht en dit zonder dat het onoverzichtelijk wordt.

Als je eenmaal het groteske verhaal achter je kunt laten, heb je een prachtig opgebouwde RPG met veel diepgaande systemen in een schitterend jasje. Toch voelt het verhaal aardig afstandelijk vanwege de design-keuze om alle verhaallijnen door elkaar te laten lopen. Ook is er een overvloed aan deze verhaalmomenten, waardoor gevechten als een verademing voelen. Zo krijg je echter lastig binding met de hoofdpersonages en loop je snel doelloos van hot naar her. Uiteindelijk is Octopath Traveler wel een pareltje, maar wordt het gehinderd door de grote hoeveelheid tekst en cutscenes. Verwacht dus niet ver te komen met een half uurtje spelen.