review
Darkest Hour

Winston Churchill werd in 1940 misschien wel op het slechtst denkbare moment premier van het Verenigd Koninkrijk. De Duitsers, onder leiding van Adolf Hitler, hebben zojuist Nederland en België veroverd en kloppen aan de deur bij Frankrijk. Ondertussen zitten er veel Britse troepen vast op het strand van Duinkerke. In een paar dagen tijd moet Churchill bepalen waar hij met het Britse volk naartoe moet. Zelf twijfelt hij er niet over dat hij het gevecht met Hitler aan wil gaan, maar op de achtergrond spelen politieke spelletjes die hem ertoe willen dwingen vredesonderhandelingen te voeren met de Nazi’s. Over deze korte periode vertelt Darkest Hour, van regisseur Joe Wright (Pride & Prejudice).

Gary Oldman vertolkt de rol van de Britse politicus op grandioze wijze. Niet alleen zien we zijn excentrieke, bevlogen kant die we kennen van zijn vele wereldberoemde speeches, maar ook is er ruimte gemaakt voor zijn onhebbelijkheden als alcoholgebruik en kettingroken. Ook de relatie met zowel zijn vrouw als typiste komen aan bod en Oldman weet dit allemaal op de juiste manier weer te geven. Zijn manier van bewegen, praten en kijken ademen in alles Winston Churchill. Hij wordt daarbij geholpen door het uitstekende make-up-werk van Kazuhiro Tsuji (The Curious Case of Benjamin Button).

Ook de overige rollen worden op een overtuigende wijze neergezet, waarbij vooral de rol van Elizabeth Layton (Lily James, Baby Driver) er bovenuit steekt. Hoewel ze niet overdreven veel ruimte krijgt, laat ze op een overtuigende wijze zien wat haar invloed was op de Britse premier.

Foto: Universal Pictures International

Op audiovisueel gebied springt de film ruim boven de massa uit. De Britse soberheid wordt door de juiste belichting op een fraaie wijze getoond en door regelmatig wat meer experimentele beelden te gebruiken, zorgt regisseur Joe Wright ervoor dat het daarbij nooit saai wordt. Helaas zijn de beelden van de oorlog zelf wat minder spectaculair en voelen deze wat overbodig en onderbrekend. De soundtrack is prima en precies wat je verwacht bij een politieke film als deze.

Een ander minpuntje is toch wel de historische accuraatheid, of eigenlijk de creatieve vrijheid die de makers hiermee hebben genomen. Darkest Hour draait vooral om het dilemma dat Churchill bezighoudt en er is daardoor gekozen om een aantal elementen toe te voegen die niet in de geschiedenisboeken staan. Aan de ene kant begrijpelijk, maar aan de andere kant zorgt het er wel voor dat de film wat aan kracht inboet. Een prominente en sentimentele scene in de Londense metro voelt zelfs als een beetje te veel van het goede en doordat het niet echt gebeurd is, zelfs een beetje belachelijk.

Darkest Hour geeft een goed beeld van de periode rond de aanstelling van Winston Churchill en laat vooral het dilemma zien waar de Britse politicus voor stond. De film wordt gedragen door een fantastische Gary Oldman, die daarvoor terecht een Oscar won voor beste acteur. Dat het allemaal niet helemaal historisch accuraat is, vergeven we de film, maar het is wel iets om in je achterhoofd te houden als je aan het kijken bent.