review
Hellblade: Senua’s Sacrifice

Vorig jaar konden PlayStation 4- en pc-eigenaren al aan de slag met Hellblade: Senua’s Sacrifice, de nieuwste titel van ontwikkelstudio Ninja Theory, die we ondermeer kennen van de Devil May Cry-reboot: DMC. Sinds vorige week kunnen ook Xbox One-bezitters met het spel aan de slag.  Het verhaal draait om Senua, een Keltische strijdster die onderweg is naar Helheim, de mythologische Noorse variant van de hel. Daar zal ze proberen om de ziel van haar overleden geliefde te redden. Onderweg naar dit doel zal ze haar diepste angsten moeten confronteren en overwinnen.

Het interessante aan Hellblade is dat het een heel boeiend uitgangspunt heeft. Naast het Keltische verhaal focust de game namelijk heel erg op de psychische problemen van de protagonist. De ontwikkelaars hebben nauw samengewerkt met psychiaters om de psychose van Senua zo realistisch mogelijk weer te geven en ons als spelers een idee te geven van wat het inhoudt om hier mee te maken te hebben.

En dat is de mensen van Ninja Theory ontzettend goed gelukt, met als resultaat een ontzettend intense en beklemmende actiegame die je nog lang zal heugen. Een van de voornaamste problemen die Senua heeft, zijn de vele stemmen, genaamd Furies, in haar hoofd. Tijdens de game manifesteert zich dat continu, waardoor het eigenlijk nooit stil is. Doordat deze continu wisselen tussen aanmoedigingen, depressieve gedachten en angst wordt je continu van de ene naar de andere emotie gegooid. Wanneer deze dan tijdens intense momenten in de gameplay allemaal tegelijk tegen je beginnen te praten en schreeuwen, heb je zelf ook het gevoel langzaam, maar zeker, gek te worden.

Dit wordt nog eens versterkt door de effecten die de game op je scherm tovert alsof je aan het hallucineren bent. Gezichten van overleden familieleden die je in rotsen herkent, een gebied vol ogen die je allemaal aankijken en af en toe de complete duisternis waar je in terechtkomt geven je continu een onbestemd gevoel. Gecombineerd met de eerdergenoemde audio-effecten maakt dat van Hellblade een van de meest intense en beangstigende belevenissen die wij ooit in een game hebben meegemaakt.

Onder alle psychologische aspecten zit daarbij ook nog eens een prima spel verstopt. De gameplay bestaat voornamelijk uit het oplossen van puzzels, afgewisseld met gevechten. De puzzels zijn over het algemeen prima te doen en leuk van opzet. Meestal draaien ze om het herkennen van patronen in de omgeving om een deur te openen. Op een gegeven moment wordt dit wel wat repetitief, maar er is genoeg variatie ingebouwd, waardoor het eigenlijk altijd wel leuk blijft. Wat dat daarbij ook helpt, zijn de prachtige graphics waarin je de puzzels moet oplossen.

Daarnaast is er ruimte gemaakt voor gevechten. Deze bestaan uit verschillende golven vijanden die gedurende de game steeds sterker worden en af en toe een eindbaas. Vooral timing is hierbij belangrijk, aangezien het ontwijken en afweren van aanvallen je de ruimte geeft om een tegenaanval te plaatsen. Net als in veel actiegames heb je daarbij de keuze uit snelle, minder krachtige aanvallen en de langzamere, maar sterkere varianten. Het is niets dat we nog niet kennen, maar de implementatie is prima gedaan. De gevechten voelen nergens oneerlijk en doordat alles lekker responsief is, voelt het ook echt als je eigen schuld, wanneer je onverhoopt het loodje legt.

Wanneer dit gebeurt doet het spel iets dat we tegenwoordig niet veel meer zien: je bouwt namelijk op naar een definitieve game over. Telkens wanneer Senua sterft, groeit de infectie in haar lichaam tot het haar hoofd bereikt, wat haar definitieve einde betekent. Hoewel we niet het gevoel hebben gehad daar dichtbij te zijn geweest, draagt het wel bij aan de beangstigende sfeer die al constant aanwezig is en maakt het dat je altijd alert bent.

Uiteindelijk is Hellblade: Senua’s Sacrifice een hele bijzondere game geworden. De manier waarop de psychose van de hoofdrolspeelster wordt weergegeven is indrukwekkend en maakt dat dit voelt als meer dan een spel. De puzzels en gevechten zijn niet iets dat we nog niet eerder hebben gezien, maar door de manier waarop alles zowel visueel als op gebied van audio is gepresenteerd krijgen ook deze een extra dimensie met als absoluut hoogtepunt de eindbaasgevechten. Hellblade, beklemmend, intens en simpelweg een ervaring die je meegemaakt moet hebben!