review
Star Wars: Episode VIII – The Last Jedi

“Wij kijken alvast uit naar Episode VIII” zeiden we in onze recensie van The Force Awakens, twee jaar geleden. Episode VII speelde het duidelijk op veilig om de fans, tien jaar na de mislukte prequel-trilogie, te herintroduceren tot Star Wars. De film was goed, maar het voelde allemaal wat té bekend. The Last Jedi stapt in een soortgelijke valkuil en vertoont aardig veel trekjes van The Empire Strikes Back, maar weet ook een hoop nieuwe dingen toe te voegen.

Wat betreffende het verhaal zullen we niks verklappen. In de trailer zagen we dat Rey (Daisy Ridley) door Luke Skywalker (Mark Hammil) wordt getraind. Maar in haar strijd tegen de kwaadaardige Supreme Leader Snoke (Andy Serkis), Kylo Ren (Adam Driver) en General Hux (Domhnall Gleeson), komt ze zelf mogelijk in verleiding van de ‘Dark Side’. Ondertussen keren ook Finn (John Boyega) en Poe (Oscar Isaac) terug om General Leia (Carrie Fisher) te helpen in de strijd tegen de duistere First Order, bijgestaan door nieuwkomers als Vice Admiral Holdo (Laura Dern) en Rose Tico (Kelly Marie Tran).

Allereerst ziet The Last Jedi er fantastisch uit. Regisseur Rian Johnson en cinematograaf Steve Yedlin werkten eerder al samen aan titels als Brick en Looper en hebben de grimmige sfeer van die kleinere films naar de Star Wars-serie weten te brengen, zonder iets van de grootsheid in te leveren. Belangrijke blikvanger is Skellig Michael Island, waar Rey en Luke elkaar treffen. Dit eiland is niet alleen prachtig gefilmd vanuit alle hoeken, maar ook op een intrigerende wijze van flora en fauna voorzien. Verder zien we ook een aantal nieuwe locaties en de hierdoor ontstane veelzijdigheid laat de Star Wars-wereld weer echt als een universum aanvoelen.

Ook inhoudelijk is de film wat duisterder van aard, waardoor je vooral tegen het einde het idee krijgt dat de afloop niet valt te voorspellen. Er komen een aantal mooie wendingen voorbij, maar ondertussen is er nog steeds ruimte voor humor, soms zelfs iets te veel. Op meerdere momenten voelen de grappen wat geforceerd en ondermijnt het de dramatiek. En dit laatste is wel volop aanwezig. De verhouding tussen Luke, Rey en Kylo vormt de meest interessante factor en vooral het conflict tussen die laatste twee is een van de hoogtepunten in de volledige Star Wars-reeks.

Dit komt ook doordat Daisy Ridley (Murder on the Orient Express) en vooral Adam Driver (Silence) ditmaal meer ruimte krijgen om hun talenten te tonen. Beide voeren een ingewikkelde strijd tussen donker en licht, zowel in zichzelf als jegens elkaar. Ze laten zien in hun rol te zijn gegroeid en weten de film beter te dragen: ze voelen een stuk volwassener en daarmee geloofwaardiger. Zelfs al is favoriet Mark Hammil ditmaal vrijwel de hele film aanwezig, de focus blijft duidelijk op de nieuwe hoofdpersonen liggen. Daarbij is gelukkig nog wel de ruimte gevonden om de in 2016 overleden Carrie Fisher een waardig afscheid te geven, ook haar General Leia krijgt ditmaal meer ruimte om haar kracht te tonen.

Helaas wordt er, vooral in het begin, vaak geschakeld naar minder boeiende verhaallijnen. Vooral het avontuur van Finn en Rose draagt te weinig bij aan het overkoepelende geheel; tijdens deze scènes komt de film volledig tot stilstand. Het lijkt een excuus om het meer dialooggedreven verhaal van Luke en Rey op te breken met actie, maar voelt uiteindelijk als een deel uit de prequel-trilogie. Later komt dit gelukkig nog goed, waardoor je bijna de mindere opening zou vergeten. Het laatste uur brengt een hoop vermaak en laat je zeker met een goed gevoel uit de bioscoop lopen, maar er had wel meer in gezeten.