review
Outcast – Second Contact

Wanneer wetenschappers een drone naar een parallel universum weten te sturen, brengen zij onze eigen wereld ernstig in gevaar. Aan Cutter Slade de taak om naar Adelpha af te reizen en daar de aarde van de ondergang te redden. Tegelijkertijd wachten de inwoners van deze planeet, de Talan, al tijden op de komst van hun bevrijder, de Ulukai.

Dit alles wordt verteld in de intro van Outcast, een spel uit 1999 van de Belgische ontwikkelaar Appeal. Nu, achttien jaar later, is het tijd voor een grondige oppoetsbeurt in de vorm van Second Contact. Hebben Cutter en de zijnen de tand des tijds doorstaan?

Wanneer je de game begint, vallen meteen de flink verbeterde graphics op. Adelpha ziet er prachtig uit en zeker de vergezichten blijven erg mooi om te zien. Hoewel alle originele geluidsbestanden zijn hergebruikt klinkt de muziek nog altijd erg indrukwekkend. Deze is destijds met behulp van een orkest opgenomen en heeft niets aan kwaliteit ingeboet.

Datzelfde kan helaas niet gezegd worden over de stemmen van de verschillende personages. Doordat er toentertijd niet zoveel ruimte beschikbaar was op computers als tegenwoordig zijn deze erg gecomprimeerd en klinken daardoor flink verouderd. Ook was de voice-acting zeker nog niet op het niveau dat we inmiddels gewend zijn. Het zorgt er wel voor dat de game lekker nostalgisch aanvoelt. Je waant je weer in de jaren ’90, zonder dat de beelden pijn aan je ogen doen.

Hetzelfde geldt voor de gameplay. Je merkt aan alles dat het een oude game betreft, ondanks dat er her en der wel wat aanpassingen aan, voornamelijk de snelheid, zijn gedaan. Het maakt deze remake dan ook vooral geschikt voor gamers die de periode waarin het origineel verscheen bewust hebben meegemaakt. Zij zullen in staat zijn om door de oubollige mechanieken heen te kijken en kunnen herkennen waarom het destijds zo baanbrekend was.

Iets wat nog wel steeds staat als een huis is Adelpha zelf. De wereld is erg geloofwaardig en de vele kleurrijke Talan die er wonen maken het tot een feest om te verkennen. Hoewel de personages niet heel erg uitgediept zijn, bouw je al snel een band op met de wezens en bekommer je je om hun lot. Het laat zien dat Outcast zonder meer een erg bijzonder spel was en eigenlijk nog steeds is.

Dit alles maakt het lastig om een goed oordeel te vellen over deze remake. Aan de ene kant is er de nostalgie en de indrukwekkende wereld, maar ook zijn er de verouderde gameplay en audiobestanden die, voornamelijk tijdens gesprekken, de beleving in de weg zitten. Wij hebben ondanks deze minpunten echter intens genoten van deze ’trip down memory lane’ en kunnen eigenlijk niet anders kunnen dan deze game aan iedereen aanraden. Maar verwacht niet dat het meekan met de hoge standaarden die we inmiddels gewend zijn.